Ντίνος Ηλιόπουλος
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Ήταν μια μέρα σαν την σημερινή στις 4 Ιουνίου του 2001, που έφευγε απο την ζωή ένας κορυφαίος έλληνας στο φάσμα της 7-ης τέχνης. Ο απαράμιλλος κωμικός μας, αλλά και με ασύγγνωστο δραματικό κύτταρο, Ντίνος Ηλιόπουλος, που διακαιώθηκε σαν μοναδικός καλλιτέχνης. Είδε το φως της ζωής στην Αλεξάνδρεια στις 12 Ιουνίου του 1913, απο μια οικογένεια του παροικιακού ελληνισμού, ενώ ο πατέρας του ήρε την καταγωγή του απο τη Ηλεία. Με το οικονομικό κράχ του 1929, η οικογένεια Ηλιόπουλου θα αποζητήσει την τύχη της στην ακμάζουσα οικονομικά Μασσαλία και έξι χρόνια αργότερα θα πάρει τον δρόμο για την μητέρα Ελλάδα. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος ακολούθησε εμπορικές σπουδές και εξέτισε την στρατιωτική του θητεία, όμως η απόλυσή του συνέπεσε με την έκσπαση του μεγάλου πολέμου και έτσι έμεινε και πάλι στο στρατό.
Μετά απο μια αποτυχημένη απόπειρα στην Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου, ακολούθησε θεατρικές σπουδές, στην Δραματική Σχολή του Γιαννούλη Σαρανίδη. Την πρόβα τζενεράλε στο σανίδι, θα κάνει το 1994 στον θίασο της Κατερίνας και στο έργο του Λέο Λέντς «Κυρία, σας αγαπώ», για να ακολουθήσουν πλήθος ακόμα συμμετοχών, στους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Μαίρης Αρώνη, του Δημήτρη Χόρν κ.α. Λίγο αργότερα το 1954 θα δημιουργήσει θίασο με τον επίσης απαράμιλλο καλλιτεχνικά Μίμη Φωτόπουλο και θα αποτελέσουν ένα ανεπανάληπτο καλλιτεχνικό δίδυμο. Το 1969 είναι μια χρονιά ορόσημο για τον Ντίνο Ηλιόπουλο, δοθέντος ότι δημιουργεί τον δικό του θίασο και ανεβάζει σπουδαίες παραστάσεις όπως : «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Η κυρία του κυρίου», «Το έξυπνο πουλί», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Εξοχικόν κέντρον ο Έρως» κ.ά.
Όμως το ενδιαφέρον του αξέχαστου Ντίνου Ηλιόπουλου, θα τραβήξει και η επιθεώρηση που γνωρίζει πλέον μέρες δόξης στην ελληνική κοινωνία. Πρωταγωνιστεί στα μιούζικαλ «Καμπαρέ», «Γλυκιά Ίρμα» και παράλληλα πραγματώνει μεγάλη περιοδεία σε ΗΠΑ και Καναδά. Αλλά και το υψηλού κύρους Εθνικό Θέατρο, όπως και ο ιερός χώρος της Επιδαύρου, που αποτελούσαν κυρίαρχους στόχους του Ντίνου Ηλιόπουλου, γίνονται πραγματικότητα. Το 1977 παίζει τον «Αμφιτρύωνα» του Πλαύτου στο Εθνικό Θέατρο και το 1978 παίζει στην Επίδαυρο στις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία του αξεπέραστου Αλέκου Σολωμού. Λαμπρές καλλιτεχνικές παρουσίες και συμμετοχές, για τις οποίες θα τιμηθεί με το Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου του Α΄.
Μια πολύπλαγκτη πολιτισμικά παρουσία, στην οποία όμως πάνω απο όλα προεξάρχει ο κινηματογράφος, τον οποίον λάτρευε ο αξέχαστος Νίτνος Ηλιόπουλος. Ήδη απο το 1958 που πρωταγωνίστησε στην ταινία «Εκατό χιλιάδες λίρες» ο Ν.Η. κατέδειξε το μοναδικό κινηματογραφικό του τάλαντο και την αγάπη του για την έβδομηξ τέχνη. Συμμετείχε και πρωταγωνίστησε σε περισσότερα απο 90 ταινίες, πολλές απο τις οποίες θα μείνουν καλλιτεχνικά ανεξάλειπτες στην μνήμη μας, για το μοναδικό τάλαντο του Ντίνου Ηλιόπουλου, το αδαμάντινο καλλιτεχνικό του ήθος και την εντιμότητα ζωής που εξέπεμπαν. Χαρακτηριστικότερες σ΄αυτές «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963), «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Το Δόλωμα» (1964), «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954), «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960) κ.α. Ενώ το 1986 συμμετείχε στην ταινία ορόσημο του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μελισσοκόμος».
Την καλλιτεχνική πολυμέρεια όμως του μεγάλου μου κωμικού και θεατρανθρώπου, συνόδευε και άλλο σημαντικό καλλιτεχνικό έργο. Στην σκευή του περιλαμβάνται τρείς δίσκοι, ο ένας εξ αυτών μάλιστα με τα σατυρικά του Γεωργίου Σουρή, δυο ευθυμογραφίες, μια ποιητική συλλογή, αλλά και η αυτοβιογραφία του τέλος, υπο τον εμπνευσμένο τίτλο «Ένας Ηλιόπουλος, ονόματι Ντίνος». Στις 4 Ιουνίου του 2001 έπαψε να κτυπά η καρδιά του έξοχου αυτού καλλιτέχνη. Ηταν ένας μεγάλος του θεάτρου μας και της ελληνικής έβδομης τέχνης …
Υ.Γ. Ο πολιτισμός στις οδυνηρές οικονομικά μέρες μας, είναι τελείως περιθωριοποιημένος από την πολιτεία και υποχρηματοδοτημένος, με τις κεντρικές του δομές να αργοσβήνουν μία, μία. Πέρα από τον ελάχιστο παραπάνω οφειλόμενο φόρο τιμής, στους μεγάλους έλληνες κωμικούς μας, που διαμόρφωσαν το σύγχρονο πνευματικό ήθος του ελληνικού λαού και τον στήριξαν ηθικά στις δίσεκτες μεταπολεμικές μας δεκαετίες, που τις σκίαζαν οι οικονομικές στρεβλώσεις και οι κοινωνικές δυσπλασίες, οφείλουμε σήμερα ως πολιτεία με σοβαρότητα και ευθύνη, να καταστρώσουμε ένα κεντρικό Master Plan για τον πολιτισμό, που συνυφαίνοντας αρμονικά, τις αρχαιότητες, την πολιτισμική κληρονομιά και το πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό μας, σε κάθε γωνιά της ελληνικής περιφέρειας, θα δώσει ώθηση στην εθνική οικονομία και την περιφερειακή ανάπτυξη.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr