Οι εμμονές του Αλέξη και ο αγώνας για την κανονικότητα της χώρας !!!

Οι εμμονές του Αλέξη και ο αγώνας για την κανονικότητα της χώρας !!!

Γράφει ο  Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Και ενώ ο χρόνος κυλάει στο μνημονιακό mode, προβάλλει επιτακτικό το ερώτημα, κατά πόσον είναι υλοποιήσιμη σήμερα η επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα. Το grexit στον παρόντα χρόνο έχει φύγει από την ατζέντα των Ευρωπαίων, οι δανειοδοτικές ανάγκες της χώρας μέχρι το 2019 είναι περιορισμένες, ενώ την ίδια ώρα οι Ευρωπαίοι επιθυμούν να μας προάγουν, έστω και αν δεν έχουμε εκπληρώσει όλες τις υπεσχημένες μας υποχρεώσεις. Ακολούθως τα παγκόσμια funds καλοβλέπουν την Ελλάδα σαν επενδυτική ευκαιρία, δοθέντος ότι πλέον έχει γίνει πολύ φτηνή για αυτό και οι αγορές εκτιμούν ότι πια δεν είναι εύκολο η χώρα να «βγεί εκτός κυκλοφορίας», όπως συνέβη το αλγεινό 2015.

Ωστόσο οι αγορές δεν έχουν πεισθεί, ότι ο Αλέξης Τσίπρας, μπορεί να ανορθώσει αναπτυξιακά τη χώρα. Στις συχνές συνομιλίες μαζί τους, δείχνει να έχει πλέον εμπεδώσει τον τρόπο σκέψης τους και τις λειτουργίες τους. Στην πράξη όμως κατά την διακυβέρνηση της χώρας, αποδείχνεται παντελώς αδύναμος, να κάνει τις μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις που θα φέρουν την επενδυτική άνοιξη στην Ελλάδα. Ίσως και να είναι δέσμιος του «αγκυλωμένου» κομματικού ακροατηρίου και των στενών στελεχών του.

Σταθμίζουν όμως οι αγορές και τα δεδομένα των γοργών πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα, που δείχνουν ως κάτι παραπάνω από βέβαιο, την άνοδο στην εξουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη με την «Νέα Δημοκρατία». Με μια νέα μάλιστα πολιτική ατζέντα μεταρρυθμιστική και φιλοαναπτυξιακή, αλλά και με την αδήριτη ανάγκη, να αντιπαλέψει με απηρχαιωμένες δομές και παλαιοκομματικές νοοτροπίες μέσα στο κόμμα.

Είναι εμφανές έτσι, ότι συμφέρει όλο το πολιτικό σύστημα της Ελλάδος, η επάνοδος της χώρας στην κανονικότητα. Αφενός μεν τον Αλέξη Τσίπρα, που του είναι επιτακτικά αναγκαίο, ένα νέο πολιτικό αφήγημα επιτυχίας της χώρας, το οποίο με την σειρά του, θα του προφέρει τις αναγκαίες «ανάσες ζωής», για να μην συντριβεί ολοκληρωτικά από την επέλαση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αφετέρου τον κομίζοντα πολλές ελπίδες Κυριάκο Μητσοτάκη, που δεν έχει το περιθώριο να παραλάβει μια νέα «καμένη γή» και να βρεθεί στο «έμπα» του αντιμέτωπος, με μια νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ή με μια ακόμα οδυνηρή γύρα για το ασφαλιστικό. 

Δυστυχώς όμως επάνοδος στην κανονικότητα, συνεπάγεται μια λειτουργούσα αποτελεσμα-τικά και ευέλικτη Δημόσια Διοίκηση, μια απονέμουσα με ταχείς ρυθμούς Δικαιοσύνη, μια Εθνική Παιδεία, με όραμα και οξυμμένα μεταρρυθμιστικά ανακλαστικά και ένα σύστημα εσωτερικής ασφάλειας επίσης, που θα διασφαλίζει τις αστικές ελευθερίες τα δικαιώματα και τις περιουσίες των πολιτών. Ακριβώς δηλαδή, ότι δεν έχει η Ελλάδα σήμερα και έπρεπε χτές κιόλας, να είχε κατακτήσει. Μπορεί οι γύπες του παγκόσμιου χρηματιστηριακού κεφαλαίου, να έχουν την δυνατότητα να ανεβάζουν τον δείκτη του χρηματιστηρίου και να τον καθιστούν επενδυτικά ελκυστικό, όμως οι σοβαροί επενδυτές που προσβλέπουν να επενδύσουν μακροπρόθεσμα στην Ελλάδα, αξιώνουν να γνωρίζουν, ότι θα τοποθετήσουν τα λεφτά τους, σε μια λειτουργούσα κανονικά χώρα. Δυστυχώς αυτή η πικρή αλήθεια, δεν έχει γίνει συνείδηση στον Αλέξη Τσίπρα, η χειρότερα ακόμα, είναι σιδηροδέσμιος, του εμμονικού κομματικού του ακροατηρίου, που είναι αγκιστρωμένο σε κρατικοδίαιτες αντιλήψεις του παρελθόντος, τις οποίες παταγωδώς αποδοκίμασε η ιστορία.

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr

Τα Κάτω Πετράλωνα της εγκατάλειψης …

 Τα Κάτω Πετράλωνα της εγκατάλειψης …

Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Τις ομορφιές τις χάρες και τους ενθουσιασμούς της πανέμορφης συνοικίας των Πετραλώνων, η οποία με το ιστορικό της φορτίο, τους ευγενείς και καλοσυνάτους ανθρώπους της, έχει γίνει κεντρικό σημείο αναφοράς της Αθήνας τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς διαδέχονται άλλες αλγεινές εικόνες εγκατάλειψης και αδιαφορίας από τους ιθύνοντες για την περιοχή.

Μια σύντομη βόλτα για έναν ωραίο καφέ σήμερα Κυριακή στο Διαμέρισμα, με έφερε κατά την επιστροφή μου, σε επαφή με ένα αλγεινό θέαμα. Επι της κεντρικής οδού Ηούς 38, υφίσταται ένα  ισόγειο σπίτι ερειπωμένο, με σοβαρά προβλήματα στατικότητας για τους διερχόμενους πεζούς και τα αυτοκίνητα, αλλά και  μια απρεπή αισθητικά εικόνα, που υπονομεύει όλη την ωραία άποψη της περιοχής, την οποία με τόσους κόπους και θυσίες έχουν διαμορφώσει οι κάτοικοί της.

Σε επικοινωνία με τον καλό φίλο και συνάδελφο Βαγγέλη Ξυδέα, εκλεγμένο Διαμερισματικό Σύμβουλο στην 3-η Κοινότητα Αθήνας, για να ενημερωθώ τι γίνεται σχετικά με το επικίνδυνο ερειπωμένο αυτό σπίτι και δοθείσης της εκπεφρασμένη ευαισθησίας του Βαγγέλη για την γενέθλια γειτονιά του – η οποία έμπρακτα εκφράζεται με πάμπολες ουσιαστικές παρεμβάσεις για τα τοπικά προβλήματα της περιοχής – με ενημέρωσε, ότι  κατ΄ επανάληψη έχει θίξει το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο, αλλά δυστυχώς εισπράττει την πλήρη αδιαφορία των αρμοδίων.

Κατόπιν των παραπάνω, απευθύνουμε έκκληση προς τον αξιότιμο Δήμαρχο κ-ο Καμίνη, αλλά και προς τον αρμόδιο αντιδήμαρχο, να προβούν άμεσα σε όλες τις επιβαλλόμενες ενέργειες, για να αποκαταστήσουν την ασφάλεια και την αισθητική, σχετικά με το εν λόγω ακίνητο.

Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Α΄ Αναπληρωτής Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
Αθήνα, 20-8-17

Βασίλης Λογοθετίδης

Βασίλης Λογοθετίδης

Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Με το σκέρτσο, το απαράμιλλο μεσογειακό του ταμπεραμέντο και προπαντός το ελληνικό δαιμόνιο, που κατορθώνει πάντα να μετατρέψει την αντιδρομή των καιρών και τις αντιξοότητες της μοίρας σε δημιουργία, ο Βασίλης Λογοθετίδης αποτύπωσε αδρά το στίγμα του στα καλλιτεχνικά μας δρώμενα. Διακρίθηκε στο θέατρο υποδυόμενος εκατοντάδες ρόλους απο το ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο, αλλά και στον κινηματογράφο – παίζοντας σε 106 ταινίες -  ειδικώτερα στο πεδίο της κωμωδίας, όπου και έδωσε υψηλά δείγματα του απαράμιλλου καλλιτεχνικού του ταλάντου. Αδιαμφισβήτητα στο μοναδικό καλλιτεχνικό ήθος και ύφος του Βασίλη Λογοθετίδη, διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο και οι ηθικοί του επηρεασμοί στην παιδική του ηλικία, απο το προηγμένο πολιτισμικά και κοινωνικά περιβάλλον της Κωνσταντινούπολης.

Ο αξέχαστος έλληνας ηθοποιός, κατόρθωσε ως καλλιτέχνης να τεχνουργήσει με μοναδικό τρόπο χαρακτήρες απο την κοινωνική μας ζωή, όπως του μικροαπατεώνα, του αυτοδημιούργητου έλληνα μικροαστού και του πονηρού, καταφερτζή και να αποτυπώσει με την υποκριτική του, το ήθος του πρώιμου κοινωνικού μας μετασχηματισμού-αστικοποίησης, στις μεταπολεμικές μας δεκαετίες.  Τόσο στο σανίδι, όσο και στην μεγάλη οθόνη, ο μεγάλος μας κωμικός έβγαζε έναν απίστευτο όγκο ψυχής-συναισθημάτων, που στην κυριολεξία σκέπαζαν τις δημιουργίες στις οποίες συμμετείχε. Και αυτή η συναισθηματική του πλημμύρα, ξεπηδούσε μέσα απο την πολύτροπη ηθική του αντίστοιξη. Άλλοτε ασθαντικός και γλυκύς και άλλοτε κυνικός και τραχύς, κάποτε μίζερος και τυρρανικός και κάποτε ενθουσιώδης και ανοιχτόκαρδος, ενίοτε φιλοχρήματος και σκανδαλιάρης και άλλοτε συνετός και γενναιόδωρος. Μέσα απο αυτή την ηθική του πολυχρωμία, ο Βασίλης Λογοθετίδης κατόρθωσε με απαράμιλλη επιτυχία, να ενσαρκώσει τον μεταπολεμικό έλληνα, που απο την φτώχεια και την μιζέρια της αγροτικής οικονομίας, με την πονηράδα και το δαιμόνιό του, κατόρθωνε να επιτύχει και να διαβεί το σκαλοπάτι της πολυπόθητης αστικοποίησης.

Ο μεγάλος μας κωμικός είδε το φως της ζωής στο Μυριόφυτο της Ανατολικής Θράκης το 1898 και βίωσε τα παιδικά του χρόνια, στην κοινωνική και πολιτισμική πολυχρωμία της Κωνσταντινούπολης, στην οποία το ακμάζον ελληνικό στοιχείο πρωτοπορούσε. Αποπεράτωσε τις εγκύκλιες γυμνασιακές του σπουδές στο περίφημο Ζωγράφειο Γυμνάσιο και αποφοιτώντας έκανε ερασιτεχνικά τις πρώτες του καλλιτεχνικές εμφανίσεις. Η απήχηση που είχε απο το κοινό ήταν μεγάλη και έτσι ξεκίνησε την μακρά καλλιτεχνική του σταδιοδρομία.

Με την οικογένειά του μεταναστεύουν στα 1918 για την Αθήνα και απο το 1919 ο Βασίλης Λογοθετίδης, αρχίζει την ενεργό καλλιτεχνική του παρουσία. Εμφανίζεται πλάι στην μεγάλη μας ηθοποιό Μαρίκα Κοτοπούλη, με την οποία αδιάλειπτα συνεργάζεται έως και το 1946, όπου και δημιουργεί το δικό του θεατρικό σχήμα. Σ΄αυτό το διάστημα ο Β. Λογοθετίδης θα υποδυθεί πλήθος ρόλων του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, στους οποίους η παρουσία του υπήρξε μνημειώδης. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις παραστάσεις : «Βολπόνε» του Μπέν Τζόνσον, «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» του Κέσερλινγκ, «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, «Όπως αγαπάτε» του Σαίξπηρ, «Κνόκ» του Ζιλ Ρομέν κ.α.

Με την δημιουργία του δικού του σχήματος, ο Βασίλης Λογοθετίδης δόθηκε ολοκληρωτικά στην κωμωδία μας, τόσο μέσα απο το σανίδι, όσο μέσα και απο την μεγάλη οθόνη, στην οποία επίσης η επιτυχία του ήταν εκπληκτική. Έπαιξε σε ταινίες, που αποτελούν σταθμό του είδους. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τις : «Δεσποινίς ετών 39» με την σπουδαία επίσης Ίλυα Λιβυκού, με την οποία αποτέλεσε καλλιτεχνικό δίδυμο, αλλά και σύντροφό της στη ζωή, μετά τον χωρισμό της τελευταίας, «Ένας ήρωας με παντούφλες», «Ένας βλάκας και μισός», «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Πρός Θεού μεταξύ μας», «Φαταλούλας», «Οι δικοί μας άνθρωποι», «Και η γυνή να φοβήται τον άνδρα» στην μημειώδη σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβέλλα, «Ένα βότσαλο στη μνήμη» κ.α. Μια κινηματογραφική συλλογή μικρών διαμαντιών, μέσα απο τις οποίες ο Βασίλης Λογοθετίδης ξεδίπλωσε το απροσέγγιστο ταλέντο του, υποδύθηκε, πλάθοντας με την ηθική του δύναμη πλήθος χαρακτήρων και αποτύπωσε το αδρά το στίγμα του, σ΄αυτό που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ηθογραφία του ελληνικού κινηματρογράφου.

Σημαντικό στοιχείο στην ανάδειξη του καλλιτεχνικού πλουραλισμού του Βασίλη Λογοθετίδη, υπήρξε η μεταφορά των θεατρικών του επιτυχιών και στην μεγάλη μας οθόνη. Αγαπήθηκε έτσι ο μεγάλος μας κωμικός απο πλατιά στρώματα του ελληνικού λαού, αφού έτσι εμπεδώθηκε το σπουδαίο καλλιτεχνικό του ύφος. Σταθμός σ΄αυτές τις μεγάλες επιτυχίες του Βασίλη Λογοθετίδη, αποτελεί η ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Κάλπικη λίρα», με έναν γαλαξία στην κυριολεξία αστέρων του ελληνικού κινηματογράφου, όπως οι : Τάκης Χόρν, Ορέστης Μακρής, Έλλη Λαμπέτη, Σπεράντζα Βρανά, Ίλυα Λιβυκού, Μίμης Φωτόπουλος και επενδυμένη με την αξεπέραστη φωνή-αφήγηση του Δημήτρη Μυράτ. Πρόκειται για ένα κωμικό δράμα, ηθογραφία της μεταπολεμικής ελληνικής κοινωνίας, όπου αποδείχνεται περίτρανα, πως η κάλπικη λίρα που έχει δημιουργήσει ο δαιμόνιος Βασίλης Λογοθετίδης, δεν θα αποφέρει στους διαδοχικούς κατόχους της ευτυχία και πλησμονή, μα ηθικό διασυρμό, απογοήτευση και βεβαίως κάλπικο πλούτο. Η ταινία απέσπασε πλήθος βραβείων και συγκαταλέγεται στις καλύτερες χίλιες ταινίες, του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Μια συμμετοχή που ανεμένετο, ότι θα αποτύπωνε για μια ακόμα φορά το σπουδαίο τάλαντο του Βασίλη Λογοθετίδη, ήταν ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην ταινία «Ο Ηλίας του 16-ου». Πάραυτα τα προβλήματα υγείας που είχαν ενσκύψει στον μεγάλο μας κωμικό, δεν του επέτρεψαν να κλείσει την καριέρα του και με αυτή την μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία, αφού τον ρόλο τελικά υποδύθηκε επάξια, ο σπουδαίος μας επίσης κωμικός Κώστας Χατζηχρήστος. Κατάφορτος τελικά απο καλλιτεχνικές δάφνες ο Βασίλης Λογοθετίδης, θα αποβιώσει στις 20 Φεβρουαρίου του 1960. Υπήρξε μια μεγάλη φυσιογνωμία της θεατρικής σκηνής, αλλά και της μεγάλης μας οθόνης ο Βασίλης Λογοθετίδης, κατορθώνοντας να τεχνουργήσει ηθικά χαρακτήρες, οι οποίοι θα παραμείνουν για πάντα ανεξάλειπτοι στην μνήμη μας. Πόσο όμορφος ήταν αυτός ο «ήρωας με παντούφλες», που συνέγειρε τις καρδιές και τις συνειδήσεις μας !!! Το παρόν έχει δημοσιευθεί σε εφημερίδες και πολιτισμικά περιοδικά.

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr

Δεκαπενταυγουστιάτικο Μήνυμα Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Δεκαπενταυγουστιάτικο Μήνυμα 

Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Αγαπημένοι μου φίλες και φίλοι,

Ένα πελώριο ηθικό ευχαριστώ για τις μοναδικές σε ευγένεια και ανθρώπινη γλυκύτητα ευχές σας. Μου δίνουν φτερά και ανεξάντλητες δυνάμεις, για να πορευτώ σε δρόμους προόδου και ηθικής ευημερίας. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και εύχομαι η πλατυτέρα των ουρανών, μητέρα όλων των Ελλήνων, να σας χαρίζει υγεία και να χαριτώνει τα εμπνευσμένα βήματά σας στη ζωή.

Ας την εξυμνήσουμε όλοι μαζί, με τον απαράμιλλο Ρωμανό τον Μελωδό :
Χαίρε ακήρατε, χαίρε κόρη θεόκλητε / Χαίρε σεμνή, χαίρε τερπνή, χαίρε καλή / 
Χαίρε εύειδε, χαίρε άσπορε, χαίρε άφθορε

Η Παναγία είναι ο «εμπνευστής», ο δημιουργός και ο προστάτης της κτίσης όλης. Είναι «και των πρό αυτής αιτία, και των μετ΄ αυτής προστάτις και των αιωνίων πρόξενος». Είναι «η χώρα του αχωρήτου». Ας αντλήσουμε με την ευλάβειά μας, από την σκέπη της δυνάμεις και τότε θα δρέψουμε στη ζωή τους ωραίους καρπούς της ηθικής ευτυχίας και της δημιουργίας. Χρόνια Πολλά.

Με αγάπη
Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Α΄Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
Αθήνα, 15-8-17

Δεκαπενταύγουστος, βίωμα ελπίδας και εμπειρία ζωής

Δεκαπενταύγουστος, βίωμα ελπίδας και εμπειρία ζωής 

Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

 

Σε πείσμα των χαλεπών καιρών μας και της ομογενοποίησης του πολιτιστικού ήθους των λαών απο τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, ο δεκαπενταύγουστος το δεύτερο ΠΑΣΧΑ των Ελλήνων, εξακολουθεί να συνεγείρει τη λαϊκή συνείδηση. Είναι ακένωτα τα κοιτάσματα της λαϊκής ευσέβειας του νεοέλληνα.Και αυτή η ηθική δύναμη που αναδύεται απο τα έγκατα της ψυχής του, διαχέεται στις σχέσεις του κοινωνικού του βίου. Σε ποικίλα αισθητικά επίπεδα κινήθηκε ο Γιάννης Ρίτσος, όμως όλη τη δύναμη της ποιητικής του εκφραστικής την άντλησε απο τις πνευματικές του ρίζες. «Απο αυτές κρατιέται το δέντρο». Αλλά χαρακτηριστική είναι και η παραγγελιά που δίνουν οι μανάδες Μονεμβασιώτισσες στα παιδιά τους « Άιντε μωρέ διαβάστε ακόμα μια βολά την αλφαβήτα κάτου απ’ το λυχνάρι και πείτε το πατερμώ σας πρι πλαγιάστε». Κεντρικός πυρήνας της ορθόδοξης πίστης είναι ο Χριστός. Περιβεβλημένος απο τους αγίους και με κορυφαίο πρόσωπο την Παναγία. Στην παναγία εδράζεται η πνευματικότητα και το ήθος της εκκλησίας μας. Το δεκαπεντάυγουστο στις κατάμεστες απο πιστούς εκκλησίες είναι διάσχυτη η λαϊκή ευσέβεια, αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την παράδοση της εκκλησίας μας. Ψηλαφεί κανείς στα πρόσωπα των πιστών τη χαρά και την ηθική ευδία που τους προσφέρει η μετοχή στην εορτή της παλατυτέρας. Ηθικά δυνατό βίωμα ζωής και εμπειρία αναστάσιμης ελπίδας. Η Παναγία ασκεί στη συνείδηση του έλληνα μια απέραντη γοητεία. Είναι το ηθικό αποκούμπι του. Το απάνεμο λιμάνι που του δύναμη και ελπίδα να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής και στη θηριωδία της μοίρας. Αυτή την μύχια ηθική σχέση του έλληνα με την μεγαλόχαρη αιώνες τώρα, δεν μπορεί να την αποδομήσει καμιά δύναμη πνευματική ή υλική. 

Με πόσην όμως αισθητική αρτιότητα υμνεί την παναγία ο Ρωμανός ο μελωδός ; Χαίρε ακήρατε, χαίρε κόρη θεόκλητε / Χαίρε σεμνή, χαίρε τερπνή, χαίρε καλή / Χαίρε εύειδε, χαίρε άσπορε, χαίρε άφθορε. Στην κοπιώδη πορεία των ελλήνων στην αχανή λεωφόρο του χρόνου, η λατρεία της Παναγίας έχει δεσπόζουσα θέση. Ο μεγάλος μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης με νοσταλγία αναπολεί απο τα παιδικά του χρόνια τις λειτουργίες που διοργάνωνε ο πατέρας του τα καλοκαί ρια στα εξωκκλήσια. Αλλάν και την αίσθηση μεταφυσικού που του δημιουργούσε η ευωδιά απο θιμάρι και λιβάνι. Αυτή η εμπειρία εξομολογείται στην αυτοβιογραφία του, αποτέλεσε ζείδωρος πνευματική δύναμη για όλην του την ζωή. Και όποιος την έχει αποστερηθεί θα πεί ο ποιητής του φωτος «του λείπει το εσωτερικό βάρος». Η Παναγία είναι ο «εμπνευστής», ο δημιουργός και ο προστάτης της κτίσης όλης. Είναι «και των πρό αυτής αιτία, και των μετ΄αυτής προστάτις και των αιωνίων πρόξενος».Είναι «η χώρα του αχωρήτου» η πλατυτέρα των ουρανών.Διάγουμε κρίσιμες στιγμές ως λαός, όπου οι μηχανισμοί της αγοράς για να μας αλώσουν κτυπούν την πολιτιστική μας ιδιοπροσωπεία και το κορυφαίο πολιτιστικό μας ήθος την Ορθοδοξία. Πολύ εύγλωττος ο μαίτρ της παγκόσμιας εξωτερικής πολιτικής, αλλά και σταθερά πολέμιος των Ελλήνων Χένρι Κίσσιτζερ θα πεί «Τους έλληνες δεν τους υποδουλώνεται οικονομικά, κτυπήστε τον πολιτισμό και τη γλώσσα τους». Η παγκοσμιοποίηση και τα υπερεθνικά πολυκεντρικά χρηματιστηριακά δίκτυα, στην προσπάθειά τους να κατασκευάσουν προγραμματισμένους πολίτες και σε συνθήκες τηλεοπτικής δημοκρατίας, προκειμένου να προωθήσουν την ανέλεγκτη και ύποπτη σώρευση οικονομικής τους ισχύος, κτυπούν λυσσαλέα της σταθερές αξίες ζωής και τα πολιτιστικά ήθη των λαών. Και το κάνουν πολύ εύκολα αυτό, όπου δεν βρίσκουν βαθιές ρίζες και αντιστάσεις. 

Οι Έλληνες όμως ως κοινωνία έχουμε αυτές τις ακένωτες πηγές ηθικών εφοδίων, που τις γονιμοποιεί επ άπειρον το λατρευτικό πολιτιστικό μας ήθος η ορθοδοξία. Επομένως δεν θα ξεπουλήσουμε την ψυχή μας στις δυνάμεις του οικονομοκεντρισμού. Αλλά θα προχωρήσουμε αλώβητοι με οδηγό την αστείρευτη πνευματικότητά μας, που χάρισε διαχρονικά στην ανθρωπότητα ατίμητα δώρα ήθους και πολιτισμού. Η θρησκεία μας ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία κοινωνική και όχι ατομική. Είναι το λαμπρό πεδίο ηθικής και πνευματικής ακεραίωσης του ανθρώπου. Και η γεννεσιουργός αιτία της πνευματικής μεγαλουργίας του ατόμου. Πολύ ωραία αποτυπώνει εδώ ο ηθικά ευγενής πατήρ Φλωρόφσκυ την πορεία και την προοπτική της Ορθοδοξίας. «Η εκκλησία είναι ακόμα στη μέση του δρόμου». Αλλά τα «ιδεώδη της είναι καθοδηγούσα αρχή και κατευθυντήρια δύναμη της ανθρώπινης ζωής». Στην ηθική και πνευματική μέθεξη του δεκαπενταυγούστου γινόμαστε μάρτυρες μιας απίστευτης βιωματικής εμπειρίας ζωής. Ας αντλήσουμε αχόρταγα απο την αστείρευτη δυναμή της για να προχωρήσουμε ως άτομα και ως λαός, στη λεωφόρο της προόδου και της ηθικής ευημερίας. Αυτή η απαράμιλλη μεταφυσική αίσθηση που μας δίνει η μίξη απο το θιμάρι και το λιβάνι όπως σημειώνει ο ποιητής του φωτός Ελύτης, ας διαποτίσει την ψυχή μας και ας μας δώσει δύναμη και κουράγιο να ανταπεξέλθουμε στην κάθε αντιξοότητα, αλλά και σε κάθε πρόκληση της ζωής στους τρικυμισμένους καιρούς μας. Στη φωτογραφία το ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, κεντρικό σημείο αναφοράς του ξεριζωμένου Ποντιακού Ελληνισμού.

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr

Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (Μέρος Τριακοστό)

Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος  (Μέρος Τριακοστό) 

Γράφει ο  Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Όμως η συναινετική λύση του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη στην πρωθυπουργία δεν προχωρούσε. Ο Μαυρομιχάλης έμεινε στον πρωθυπουργικό θώκο μέχρι τον Ιανουάριο του 1910, οπότε και παραιτήθηκε. Στην θέση του ο βασιλεύς Γεώργιος διόρισε πρωθυπουργό τον Στέφανο Δραγούμη, ο οποίος ηγήθηκε κυβερνήσεως με τη στήριξη του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Μάλιστα τα ηνία του υπουργείου των Στρατιωτικών είχε αναλάβει ο ηγέτης του Στρατιωτικού Συνδέσμου συνταγματάρχης Νικόλαος Ζορμπάς. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ένα μείζον ιστορικό γεγονός σύμφυτο με το κοινωνικό κίνημα κατά την  πρωθυπουργία του Στέφανου Δραγούμη. Είναι η εκδήλωση της αγροτικής εξέγερσης του Κιλελέρ τον Μάρτιο του 1910, όπου και κατεπνίγη βιαίως. Πάραυτα εξέλειπαν όλες αυτές οι πολιτικές πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να δρομολογήσουν την εξυγίανση της πολιτικής ζωής, αλλά και την αναπτυξιακή πορεία της χώρας, λόγος για τον οποίον άλλωστε είχε συγκρουστεί και είχε κινηθεί ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος. Ο καιρός κυλούσε βασανιστικά, με τη χώρα βυθισμένη σε μια παρατεταμένη κρίση και καμία πρωτοβουλία δεν αναλαμβάνονταν. Σε ένα τέτοιο κλίμα ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος αφουγκραζόμενος την κρισιμότητα των στιγμών για τον τόπο, προσεκάλεσε από την Κρήτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο, να αναλάβει τη  διακυβέρνηση της χώρας.  Ο Κρήτης πολιτικός που ήδη είχε κερδίσει την καταξίωση στη συνείδηση του ελληνικού λαού από τους αγώνες του στην Κρητική Επανάσταση, έκανε δεκτή την πρόσκληση, αλλά δεν ηγήθηκε αμέσως κυβερνήσεως. Έλαβαν χώρα εθνικές εκλογές την 1-η Ιουλίου του 1910 και εξελέγησαν 362 πληρεξούσιοι βουλευτές. Από αυτούς συνεκροτήθη η Εθνική Συνέλευση, που ονομάσθηκε διπλή αναθεωρητική Βουλή και με αρμοδιότητα την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1864. Στις εκλογές αυτές εξελέγησαν και πάλι 200 παλιοί βουλευτές. 

Κεντρικός πολιτικός σχηματισμός ήταν αυτός του Γεωργίου Θεοτόκη που εξέλεξε ενενήντα τέσσερις βουλευτές. Παράλληλα εξελέγησαν και εκατόν εξήντα δυο νέοι βουλευτές. Νέο πρόσωπο στην πολιτική μας σκηνή μεταξύ των νεοεκλεγέντων ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ως εκλογική του περιφέρεια είχε επιλέξει την περιφέρεια της Αττικοβοιωτίας, στην οποία κατήγε συντριπτική νίκη. Επι τριανταοχτώ χιλιάδων ψηφισάντων απέσπασε το ανεπανάληπτο ρεκόρ των τριάντα δυο χιλιάδων  επτακοσίων εξήντα πέντε ψήφων !!! θρίαμβος που προμήνυε την καταιγιστική παρουσία του Ελευθερίου Βενιζέλου στα πολιτικά μας πράγματα. Πάραυτα δεν σχημάτισε κυβέρνηση. Στο ευδιάπλαστο πολιτικό μας σκηνικό, όπως είχε διαμορφωθεί ήταν αναγκαία η σύσταση μιας διακομματικής κυβέρνησης, που με την πλατιά συναίνεση με την οποία θα περιεβάλλετο, θα μπορούσε να αναλάβει πρωτοβουλίες για την έξοδο του τόπου από το τέλμα. Οι πολιτικοί αρχηγοί όμως εκείνη την περίοδο δεν ήταν διατεθειμένοι, αλλά και ούτε είχαν το απαιτούμενο εκτόπισμα για την ανάληψη μιας γιγαντιαίας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας που χρειάζονταν η Ελλάδα. Από την μια ήταν δέσμιοι του φθαρμένου πολιτικού συστήματος μέσα στο οποίο εξετράφησαν και ανδρώθηκαν και επομένως δεν μπορούσαν να το ανατρέψουν και από την άλλη δεν αφουγκράζονταν τις ραγδαίες αλλαγές που ελάμβαναν χώρα στο κοινωνικό πεδίο.  Μήτε αυτόν τον ταχύ κοινωνικό βηματισμό που έσπρωχνε τις εξελίξεις σε μιαν άλλη προοδευτική κατεύθυνση. Είχαν συντελεσθεί στην ελληνική κοινωνία πολλές αλλαγές μεταβάλλοντας την εντροπία του πολιτικού μας συστήματος. Νέες κοινωνικές κάστες αναδεικνύονταν καταλαμβάνοντας τις καίριες επάλξεις της κοινωνίας, αλλά και νέες κοινωνικές συμμαχίες εσυνήπτοντο. Η άνοδος των αστών που ήκμαζαν κοινωνικά και οικονομικά, η ανάδειξη ισχυρής εργατικής τάξης στα αστικά κέντρα και οι συμμαχίες μεταξύ αγροτών, εργατών και αστικής τάξης, ήταν μερικές από τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συντελούνταν στον κοινωνικό ιστό. Αλλά εξέλιπε αυτή την περίοδο από την παλιά πολιτική τάξη της Ελλάδος και αυτό το όραμα της Μεγάλης Ιδέας, για την εθνική μας ακεραίωση. Όμως όλες αυτές οι ραγδαίες αλλαγές που είχαν συντελεστεί στο κοινωνικό και πολιτικό μας πεδίο, πέραν του λαού και του άγρυπνου εθνικά Στρατιωτικού Συνδέσμου, δεν περνούσαν απαρατήρητες από τον σώφρονα και συνετό βασιλιά Γεώργιο, που έβλεπε τις εξελίξεις να έρχονται σαν παλιρροϊκό κύμα, στην πολιτική ζωή της Ελλάδος. Έτσι ο βασιλεύς συζητώντας εκτενώς το πολιτικό μας πρόβλημα με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που του είχε αποσπάσει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη, προκήρυξε εκλογές για τις 28 Νοεμβρίου του 1910. Ο ελληνικός λαός εκείνη την περίοδο ήταν καζάνι που έβραζε καιν διψούσε ακόρεστα για αλλαγές. Αυτή του μάλιστα η ριζοσπαστική τροπή σχηματοποιήθηκε πολιτικά στο σύνθημα της εποχής «Συντακτική Βουλή» που πρακτικά σήμαινε ανάδειξη νέας Βουλής με δυνατότητα να αλλάξει το Σύνταγμα του 1864 και να ανοικοδομήσει από την αρχή την πολιτική κατάσταση της Ελλάδος. Στη φωτογραφία ο παμμέγιστος πολιτικός μας άνδρας Ελευθέριος Βενιζέλος, που με πρόσκληση του Στρατιωτικού Συνδέσμου, θα διαδραματίσει καίριο ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Στις εκλογές που έλαβαν χώρα την 1-η Ιουλίου του 1910, θα εκλεγεί για πρώτη φορά βουλευτής στην Ελλάδα, επιλέγοντας ως εκλογική περιφέρεια την περιοχή της Αττικοβοιωτίας και σημειώνοντας το μοναδικό εκπληκτικό ρεκόρ στα πολιτικά μας δρώμενα, να αποσπάσει επι τριανταοχτώ χιλιάδων ψηφισάντων, τριάντα δυο χιλιάδες επτακόσιες εξήντα πέντε ψήφους !!! Εκλογή που προμήνυε την καταλυτική του και μεγίστης εθνικής προσφοράς επέλαση, στην πολιτική σκηνή της Ελλάδος. Συνεχίζεται …

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr

Το καλοκαίρι εκείνο !!!

Το καλοκαίρι εκείνο !!!

Με τον έξοχο Δάκη, να προξενεί πανδαιμόνιο στα κοριτσόπουλα …

Γράφει ο  Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

https://www.youtube.com/watch?v=mgqjZ3SV_aE

Θα ΄ταν καλοκαίρι του 1968, μέσα στην πυρά του Αυγούστου και την νεολαιίστικη έξαψη μιας πραγματικά δύσκολης εποχής, όταν ο «βελούδινος» για τις λεπταίσθητες εκτελέσεις του - που είχαν την φρεσκάδα και τη δροσιά ασημογάλανης θάλασσας – Δάκης, επένδυσε  με την φωνή του τους αισθαντικούς στίχους των Τώνη Στρατή και Νίκου Αντωνίου, σε μουσική της ταλαντούχου Χριστίνας Δουβή και προξένησε στην Ελλάδα πανδαιμόνιο !!!

Το τραγούδι σε ένα κοινωνικό κλίμα τεταμένο, που οι νέοι επεδίωκαν όχι μόνο να βρούν τους συναισθηματικούς δρόμους τους, αλλά και να εξεύρουν βαθμούς ελευθερίας, από το καθεστώς της κοινωνικής καταπίεσης που μόλις είχε εγκύψει, έγινε ύμνος στα χείλη της νεολαίας και διέτρεξε σαν «επιδημική νόσος» κάθε κομμάτι της λουσμένης στο γαλάζιο του Αιγαίου, ελληνικής γής.

Οι ιστορικές μπουάτ της Πλάκας, η περίφημη ντισκοτέκ Fiji του Ροντέο στο Φάληρο, τα «ελεγκάνς» καλοκαιρινά μπαράκια της εποχής στην Κηφισιά, αλλά και σε κάθε καλοκαιρινό στέκι της ελληνικής επαρχίας «Το καλοκαίρι εκείνο» έκανε θραύση και προξενούσε έξαψη και συναισθηματικό πυρετό στα κοριτσόπουλα, που βίωναν το αισθητικό μεγαλείο τέτοιων τραγουδιστικών  μοτίβο, με τους «Ολύμπιανς», τους «Τσάρμς» και άλλα εκπληκτικά συγκροτήματα της εποχής. Και δικαίως γιατί το κομμάτι ήταν αληθινά έξοχο. Οι στίχοι του τόσο βαθιά ερωτικοί και «ευθύβολοι» συνάμα, που χτυπούσαν τους ερωτευμένους νέους απευθείας στο θυμικό. Και η μουσική της χαρισματικής Χριστίνας Δουβή, γλυκιά και ανάλαφρη σαν φρέσκο δροσερό αεράκι, που σου χάιδευε στοργικά και «ερωτικά» το μάγουλο.

Έτσι πέρασε από γενιά σε γενιά, το αισθαντικό και υποβλητικό αυτό «καλοκαιρινό» τραγούδι και έκτοτε αποτέλεσε από τα «must», κάθε ενημερωμένου στις μεγάλες στιγμές της ελληνικής ΠΟΠ, δισκογραφικά πάρτι.

Τα λόγια, της αγάπης μας τραγούδι

που ατέλειωτο το είχαμε αφήσει

γιατί έφυγε το καλοκαίρι εκείνο

και τέλειωσε η αγάπη πριν αρχίσει

Το καλοκαίρι εκείνο

δε θα γυρίσει πίσω

Τις όμορφες στιγμές μας

δε θα τις ξαναζήσω

Για μια στιγμή μονάχα

και τη ζωή μου δίνω

Να ξαναρχόταν πάλι

το καλοκαίρι εκείνο

Ας το απολαύσουμε ΜΑΖΙ και ας θυμηθούμε έτσι αυθόρμητα, πόσες φορές για κάποια μεγάλη ΑΓΑΠΗ, δακρύσαμε καλοκαιριάτικα μαζί του !!!

Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
Αθήνα, 11-8-17