Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (Πεντηκοστό Όγδοο)

Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος  (Πεντηκοστό  Όγδοο) 

Γράφει ο  Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Η εθνική αντίσταση

β. Η ανάπτυξη των αντιστασιακών μας οργανώσεων

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι πολιτικές μας προσωπικότητες που παρέμειναν στην Ελλάδα. Σοβαρή αντιστασιακή δράση ανέπτυξε όλως παραδόξως το κομμουνιστικό κόμμα. Το τέταρτο μικρό κόμμα της Βουλής που είχε προκύψει απο τις εκλογές του 1935 και είχε συγκεντρώσει μόλις το 6% του ελληνικού λαού, κατερχόμενο ως Παλλαϊκό Μέτωπο. Μια μικρή πολιτική δύναμη λοιπόν με πολλά επίσης στελέχη της φυλακισμένα απο το καθεστώς της Μεταξικής δικτατορίας, σήκωσε το σταυρό της αντίστασης του ελληνικού λαού. Τον Αύγουστο κιόλας του 1941 ιδρύθηκε το ΕΑΜ, που είχε ως κεντρική πολιτική του δύναμη στήριξης το ΚΚΕ.  Στόχος τότε του ΕΑΜ ήταν να απευθυνθεί σε όλους ανεξαιρέτως πολιτικών φρονημάτων έλληνες, που ήθελαν να πολεμήσουν τους γερμανούς, Βουλγάρους και ιταλούς κατακτητές. Και η παθητική στάση των υπολοίπων πολιτικών μας δυνάμεων για ανάπτυξη αντιστασιακών πρωτοβουλιών συνέβαλε στο να πυκνώσει ο ελληνικός λαός αρχικά τις τάξεις του. Αδρανής όμως ως πρός τις αντιστασιακές της πρωτοβουλίες ήταν και η κυβέρνηση του Καΐρου όπως ελέγετο. Δεν μερίμνησε στο να μεταφέρει κάποια δραστηριότητά της στην Ελλάδα και να δώσει πνοή και όραμα στο λαό για αντίσταση.  Στην ίδιαν κατεύθυνση όπως προαναφέραμε και οι πολιτικές μας προσωπικότητες που παρέμειναν στην Ελλάδα, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Γ. Παπανδρέου, Γ. Καφαντάρης, Στ. Γονατάς, Α. Μυλωνάς, Ι. Σοφιανόπουλος. 

Με κάποιες πενιχρές πρωτοβουλίες που απέληγαν αλυσιτελείς και πάντως δεν είχαν το κύρος να εμπνεύσουν τον ελληνικό λαό σε αντίσταση.  Σε αυτό το κλίμα της παθητικότητας προβάλλει ως τουλάχιστον πολιτικά και ηθικά άκομψη η πρωτοβουλία τους να υπογράψουν «Πρωτόκολλο» τον Μάρτιο του 1942, με αντικείμενο την επίλυση του πολιτειακού μας προβλήματος. Αν δηλαδή μετά την απελευθέρωση η Ελλάδα θα είχε ως ανώτατο άρχοντα πρόεδρο η βασιλέα. Αξίζει να μνημονευθεί εδώ ότι ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος κατεζητείτο απο τις αρχές κατοχής και δραπέτευσε το 1942 στο Κάιρο, οπότε και έγινε αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβερνήσεως. Ενώ ο Γεώργιος Παπανδρέου μετέβη τον Απρίλιο του 1944 στο Κάιρο και ανέλαβε πρωθυπουργός της ελληνικής κυβερνήσεως. Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο ΕΑΜ την βασική οργάνωση αντίστασης στην κατοχική Ελλάδα. Μετήρχετο κατά βάση πολιτικές μεθόδους, απεργίες κ.λ.π. για να ευαισθητοποιήσει τον ελληνικό λαό στον αγώνα. Σ΄ αυτό το πλαίσιο σπουδαία υπήρξε η παλλαϊκή διαδήλωση που οργάνωσε εναντίον της επιστράτευσης των Ελλήνων απο τους γερμανούς. Με αυτή την κορυφαία διαδήλωση απέτρεψε τα σχέδια των Γερμανών κατακτητών, που τελικά ματαίωσαν την επιστράτευση. Παράλληλα όμως με την πολιτική του δράση Το ΕΑΜ στις πόλεις, ανέπτυξε και την ένοπλη δράση στα βουνά, με το στρατιωτικό του σκέλος τον ΕΛΑΣ. Δεν υπήρξε πάντοτε αγαστή η συνεργασία μεταξύ ΕΑΜ και ΕΛΑΣ, ιδιαιτέρως σε επίπεδο ηγεσίας. Πάραυτα ο ΕΛΑΣ κατόρθωσε να στρατεύσει στις τάξεις του είκοσι χιλιάδες αξιωματικούς και στρατιώτες και να συγκροτήσει έναν πολύ αξιόμαχο στρατό. Ηγετική φυσιογνωμία του ΕΛΑΣ ήταν ο Άρης Βελουχιώτης, κατά κόσμο Θανάσης Κλάρας. Στη φωτογραφία ο ευαίσθητος διανοούμενος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ανέπτυξε υποτυπωδώς μια μορφή αντίστασης απέναντι στους Γερμανούς και κατεζητείτο από τις αρχές κατοχής. Δραπέτευσε στο Κάιρο το1942, όπου και κατέβαλε δραματική προσπάθεια για την ενότητα του θρυμματισμένου τότε πολιτικού κόσμου της Ελλάδος. Συνεχίζεται …

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr

Η απονεύρωση των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας !

Η απονεύρωση των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας !

Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Η πολιτική αιώρα στην Ελλάδα, κινείται με τις πιο ακραίες εκδοχές της και σπάνια ομαλά και αρμονικά. Αυτό βεβαίως συνεπάγεται μεγάλο κόστος για την χώρα, ιδίως όταν σημάνει το καμπανάκι της ιστορίας. Με το πέρασμα στην δημοκρατική ομαλότητα, μετά την  κατάρρευσης της επτάχρονης χουντικής τυραννίας, το μεγάλο κοινωνικό αιτούμενο ήταν,  ο εκδημοκρατισμός των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας.  Με το πέρασμα του χρόνου ωστόσο, αυτή η εύλογη δημοκρατική αξίωση του ελληνικού λαού, εκυχδαίστηκε σε κάτι διοικητικά απρεπές. Και την διοίκηση των ενόπλων δυνάμεων, είχαν αναλάβει τα κομματικά παράκεντρα.  Ενώ  η ιεραρχική πυραμίδα και ο σεβασμός, που είχαν εξάλλου ποδοπατηθεί από τους χουντικούς πρωθύστερα, ετέθηκαν στο πυρ το εξώτερον !

Τα πρόσφατα δικαστικά συμπεράσματα για την τραγωδία στο Μάτι,  καταδεικνύουν πόσο ολέθριες είναι οι συνέπειες του φαινομένου, του θεσμικού και διοικητικού εκφυλισμού των Ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας. Διαποτίστηκαν δυστυχώς από στείρα δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Και έτσι ανίκανοι αξιωματικοί τοποθετούνται με κομματικά κριτήρια, σε καίριες θέσεις ευθύνης και όταν εκσπάσει μια μεγάλη κρίση, εκδηλώνουν μια τραγική και επικίνδυνη επιχειρησιακή γύμνια ! Την ίδια ώρα που νέοι άξιοι αξιωματικοί, άρτια εκπαιδευμένοι στις νέες τεχνολογίες και σε αυστηρώς εξειδικευμένα θέματα, παραγκωνίζονται από κατώτερούς τους, διότι η επιχειρησιακή τους επάρκεια και οι διοικητικές τους αρετές, τους είναι μισητές ! Και σε αυτό το νοσηρό κλίμα, παντελούς έλλειψης σεβασμού και πειθαρχίας, η έννοια της διοίκησης σε ώρες κινδύνου, εξαϋλώνεται !

Δυστυχώς το παθογενές κλίμα της δημοσιουπαλληλοποίησης των σωμάτων ασφαλείας, σύμφωνα πάντα με το δικαστικό πόρισμα στο Μάτι, αποτυπώνεται στις μέρες μας και στο τιμημένο Πολεμικό μας Ναυτικό, χώρο στον οποίο κατά παράδοση στην πατρίδα μας, δέσποζε η αξιοκρατία. Προϊόντος του χρόνου στην μεταπολίτευση, άρχισε να εμφυλοχωρεί και στο όπλο του ναυτικού μας, το σαράκι του κομματισμού και της «υπαλληλοποίησης» των αξιωματικών. Και να εμπεδώνεται στο όπλο, η θανατηφόρα νοοτροπία του «είναι δικό μας παιδί, ας του δώσουμε την προαγωγή, δεν χάθηκε ο κόσμος» ! Και μέσα από αυτές τις στρεβλώσεις, ερμηνεύονται και μερικά οδυνηρά ατυχήματα, που είδαν τελευταίως το φως της δημοσιότητας.

Χαρακτηριστική είναι εξάλλου και η περίπτωση, με το δολοφονικό δέμα – τρομοκρατική επίθεση, που δέχτηκε ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος, κατά την  οποία καταβλήθηκε συστηματική προσπάθεια, να μην καταλήξει η έρευνα και ακολούθως να μην  αποδοθούν ευθύνες, σε όσους ολιγώρησαν  επιχειρησιακά, έναντι των ευθυνών τους. Δυστυχώς έχουμε να κάνουμε, με μια αρρωστημένη κουλτούρα, στις καίριες υπηρεσίες του κράτους, που ακυρώνουν στην πράξη, την επαρκή και αποτελεσματική λειτουργία του.  Και στις μέρες μας, επι ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το θεσμικό ξεχαρβάλωμα, τείνει να γίνει ενδημικό. Ο παρανομαστής της ποιότητας των κρατικών υπηρεσιών, κατέβηκε πολύ χαμηλά, με συνέπεια τα γνωστά μας τραγικά αποτελέσματα, όπως στην Μάνδρα και το Μάτι. Είναι εμφανές λοιπόν από τα παραπάνω θλιβερά που εκτέθηκαν, ότι θα πρέπει να καταβληθεί μεγάλη προσπάθεια, για να φύγει το θεσμικό και διοικητικό εκκρεμές του κράτους μας, από τα άκρα και να επανέλθει στην φυσιολογική του αιώρηση, στην μέση ! Άλλως κινδυνεύουμε να αντιμετωπίσουμε το εκφυλιστικό γεγονός, να καλούμε σε μια ώρα εθνικής τραγωδίας,  το Κέντρο Διαχείρισης Κρίσεων και να μας θέτει, ένας αυτόματος τηλεφωνητής, σε αναμονή, ακούγοντας τον Μπετόβεν ! όπως γίνεται όταν αναζητάς τον αριθμό ενός συνδρομητή σε τηλεφωνικές εταιρίες ! 

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr

Κώστας Καζάκος Μια λαμπρή καριέρα και «Ένα κοντσέρτο για πολυβόλα» !

Κώστας Καζάκος

Μια λαμπρή καριέρα και «Ένα κοντσέρτο για πολυβόλα» !

Γράφει ο  Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Ζυμώθηκε εφηβικά, αλλά και καλλιτεχνικά, μέσα στο καμίνι της τραγικής μεταπολεμικής – εμφυλιοπολεμικής περιόδου, κάτι που σμίλευσε καθοριστικά την πορεία και την ηθική προσωπικότητά του και μέσα από αυτά τα πυρίκαυστα χρόνια, άντλησε τις ηθικές του σταθερές, για να διανύσει μια εκτυφλωτική στην κυριολεξία καριέρα στο πεδίο του θεάτρου και του κινηματογράφου και να αναγορευτεί σε έναν από τους κορυφαίους μας θεατρανθρώπους – ηθοποιούς. Πολυδύναμη ωστόσο προσωπικότητα και συναισθανόμενος κατάβαθα στην συνείδησή του, την κλαγγή της ιστορίας, αφού βίωσε όλο τον ιστορικό δυναμισμό, αλλά και τον δραματικό χαρακτήρα της εμφυλιακής Ελλάδας, δεν περιχαρακώθηκε ως καλλιτέχνης μόνο στην προσωπική του ευδοκίμηση, βαθύτατα πολιτικοποιημένος, έκανε σπουδαίες παρεμβάσεις για φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα και άφησε και στο φάσμα της πολιτικής, από τις τάξεις του ΚΚΕ, τον βαρύ ίσκιο του. Μιλώντας άλλωστε για τα φοβέρα εκείνα χρόνια που σημάδεψαν και μάτωσαν τον ελληνισμό, θα πεί με παραστατική ενάργεια για τον εμφύλιο στον Πύργο, «θυμάμαι τους αντάρτες του Μαντούκου (στέλεχος των ανταρτών της εποχής), να κείτονται άψυχοι και ματωβαμμένοι, στα σκαλιά της Αγίας Κυριακής» ! Σκηνές που κόβουν την ανάσα και καταδείχνουν την τραγωδία, αλλά και την ηθική σκληρότητα του επάρατου εμφυλίου. Ο λόγος για τον λατρεμένο μας ηθοποιό Κώστα Καζάκο, τον αξεπέραστο «Λοχαγό θεοδώρου», από την επική ταινία «Κονσέρτο για πολυβόλα» που ερωτεύεται την «Νίκη», την επίσης πολυαγαπημένη μας (Τζένη Καρέζη), γραμματεία του ΓΕΣ και μέσα από τις δραματικές συνθήκες που βιώνουν, αναφύεται ένας συγκλονιστικός έρωτας, ο οποίος μαζί με τα χαρμόσυνα μηνύματα της νίκης των ελληνικών όπλων, εναντίον των ιταλών φασιστών, μας προσφέρει ανείπωτη ηθική έξαρση. Στιγμές που με επίσης δραματική μεγαλουργία, από το αστείρευτο λυρικό κύτταρο του Κώστα Καζάκου και της Τζένης Καρέζη, θα ζήσουμε και στην απαράμιλλη θεατρική τους παράσταση, «Το μεγάλος μας Τσίρκο» του ακαδημαϊκού μας Ιάκωβου Καμπανέλλη, για την οποία θα αποσπάσουν και πολλά βραβεία.

Δεν ήταν εύκολα τα παιδικά και εφηβικά χρόνια για τον Κώστα Καζάκο, αφού τα μάτωσε το δράμα του εμφυλίου πολέμου. Ο πατέρας του ήταν στατιστικολόγος και δούλευε στην Νομα-ρχία Ηλείας, με καταγωγή από την Κοπάνιτσα της Μάνης, σημερινή «Καλιές». Παντρεύτηκε στον Πύργο όπου σταδιοδρομούσε επαγγελματικά και εκεί γεννήθηκαν ο Κώστας με τα τρία άλλα ακόμα αδέλφια του. Η τραγική έκσπαση του εμφυλίου, με τον πατέρα του να είναι τεταγμένος στην αριστερά, συνεπάγονταν για την οικογένειά του ένα ανηλεές κυνηγητό, που για τον μεγάλο μας ηθοποιό ήταν η πραγματική μετά τον πόλεμο, κατοχή. Ο πατέρας του όπως του διηγούνταν με γλυκόπικρη ειρωνεία, πέρασε από τα «πανεπιστήμια του Αιγαίου», εξορίες στην Ικαρία, τον Άη Στράτη και την Μακρόνησο και έτσι η μητέρα του Κώστα Καζάκου αναγκάστηκε το 1948 – σε ηλικία 13 χρονών τότε ο ηθοποιός – να πάρει τα παιδιά και να τα φέρει στην Αθήνα και να παλέψουν για να ζήσουν. Ο πατέρας του απολύθηκε ευθύς από την Νομαρχία και από τις περιπλανήσεις των εξοριών, τους ξαναβρήκε το 1952 ! Για να βιοπορίσουν ο νεαρός Κώστας Καζάκος έκανε δουλειές του ποδαριού προστρέχοντας την οικογένεια και παράλληλα πήγαινε στο νυχτερινό γυμνάσιο του Παγκρατίου, δοθέντος ότι ο αρτιγέννητος θεσμός των νυχτερινών σχολείων έκανε τα πρώτα του βήματα.

Όνειρό του τελειώνοντας το γυμνάσιο και αναθρεμμένος σε ένα περιβάλλον πνευματικής ευκρασίας με πλούσια βιβλιοθήκη από τον πατέρα του και πολιτισμικά βιώματα, ήταν να τελειώσει την φιλολογία και να γίνει δάσκαλος. Ωστόσο σύντομα ήλθε στην Γραμματεία του Πανεπιστημίου, αντιμέτωπος με μια οικτρή πραγματικότητα που θα τον συνόδευε στην μετέπειτα ζωή του. Του έλειπε ένα καθοριστικό χαρτί για την εγγραφή του, το περίφημο «Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων» από την Ασφάλεια. Έτσι θα αλλάξει τον σχεδιασμό της ζωής του μοιραία και θα βιώνει καθημερινά τον εξευτελισμό, τους καταναγκασμούς και τις ταπεινώσεις των χαμαλοδουλειών, για τα προς το ζήν. Ωστόσο ένα τυχαίο γεγονός θα αλλάξει άρδην τη ρότα του. Περνώντας τυχαία μια μέρα από την Αριστοτέλους, θα δει στο πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο, που παλιά ήταν το σπίτι του δικτάτορος Θεόδωρου Παγκάλου, την επιγραφή «Ανωτέρα Σχολή Κινηματογράφου «Λυκούργος Σταυράκος», για τον κινηματογράφο, ένα αντικείμενο που δεν γνώριζε την ηθική μαγεία του μέχρι τότε και ούτε υποπτεύονταν, ότι θα του άλλαζε την μοίρα ! Ήταν η μοναδική Σχολή Κινηματογράφου τότε στην Ελλάδα, χωρίς άδεια – όπως και για πολλά χρόνια αργότερα – αλλά πάραυτα με στοιχειώδη συγκρότηση και με πολύ υψηλού ηθικού κύρους δασκάλους. Θέλοντας να αποδράσει από τις χαμαλοδουλειές ο φέρελ-πις τότε Κώστας Καζάκος, θα τολμήσει μια «δουλειά δική του», χωρίς εξαρτήσεις και αφεντικά και θα δώσει εξετάσεις, για ένα διαφορετικό ξεκίνημα. Είχε τότε η πρωτοπόρα Σχολή Σταυρά-κου, Τμήματα Σπουδών Σκηνοθέτη, Ηθοποιού και Εικονολήπτη. Θα πετύχει στις εξετάσεις και έτσι θα αρχίσει το όμορφο περιπετειώδες ταξίδι του, στα μονοπάτια της τέχνης.

Το Εργαστήρι Σταυράκου πέρα από τις δραματικές σπουδές, θα δώσει και υψηλά εναύσματα κοινωνικού προβληματισμού, στον ούτως ή άλλως υποψιασμένο από το δράμα του εμφυλίου Κώστα Καζάκο και θα του διανοίξει μεγάλους ορίζοντες στη ζωή του, για αυτό που λέμε «πνευματικός άνθρωπος» και όχι απλά καλλιτέχνης. Δοθέντος του «ελευθέρου» προγράμματος της Σχολής, πέρα και έξω από τους τυπικούς καταναγκασμούς των κλασικών τυπικών αναλυτι-κών προγραμμάτων, περνούσαν τότε από αυτή και έκαναν διαλέξεις, κορυφαίοι της ελληνικής διανόησης, όπως οι Άγγελος Τερζάκης, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Μίκης θεοδωράκης, Γιάννης Τσαρούχης και άλλοι μεγάλοι των γραμμάτων και των τεχνών, που ασκούσαν μιαν αστείρευτη ηθική γοητεία στους υποψήφιους νέους ηθοποιούς. Για τούτο και από την σπουδαία πολιτι-σμική μήτρα της Σχολής του Σταυράκου, ξεπήδησαν μετέπειτα, οι περισσότεροι – με εξαίρεση όσους λίγους έφυγαν στην Ρώμη, για να λάβουν ανώτερες σπουδές στην «τσινετσιτά» -  των κορυφαίων του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου, που έχτισαν την εποποιία του ασπρόμαυρου. Με την αρωγή ακόμα στην διεύθυνση της Σχολής του σπουδαίου Γρηγόρη Γρηγορίου, ενός φωτισμένου σκηνοθέτη και ανθρώπου.

Αλλά πέρα από αυτή την ηθική μαγεία της Σχολής που λάξευσε την δραματική του προσωπικό-τητα, στου Σταυράκου ο Κώστας Καζάκος, θα γνωρίσει και έναν ακόμα σπουδαίο δάσκαλο που θα άλλαζε άρδην την ζωή του. Τον μεγάλο μας θεατράνθρωπο Κάρολο Κούν. Δίδασκε τότε δυο φορές της εβδομάδα ο Κούν στην Σχολή – και για αντάλλαγμα του παραχωρούσαν χώρο του Εργαστηρίου, για να κάνει πρόβες με τον θίασό του, δοθέντος ότι δεν είχε ακόμα τα χρήματα για να αποκτήσει την μετέπειτα θεατρική στέγη του τον «Ορφέα» -  μαζί ακόμα με τον γίγαντα της δραματικής τέχνης Βασίλη Διαμαντόπουλο και την γυναίκα του Μαρία Αλκαίου. Το ύφος του Καρόλου Κούν και η διαλεκτική του, δεν ήταν εύληπτα από την πλατιά μάζα των μαθητών και έτσι ο Κώστας Καζάκος παρακολουθώντας τον αδιαλείπτως και κάνοντας και παρουσιάσεις στο μάθημά του, απέσπασε σύντομα την αγάπη και την εκτίμησή του, που ήταν και η ηθική μαγιά, της ύστερης καλλιτεχνικής συνεργασίας τους. Σαν άνοιξε έτσι ο μεγάλος δάσκαλος τον «Ορφέα» το ΄54, ο Κώστας Καζάκος ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή του, τον ακολούθησε και συνετέλεσε ζωτικά, στον να διαμορφώσουν την δραματική μεγαλουργία του «Ορφέα» στα χρόνια που ακολούθησαν. Θα μείνει πέντε ολόκληρα χρόνια στο Θέατρο Τέχνης του Κούν, παρακολουθώντας όλους τους κύκλους δραματικών σπουδών και υποκριτικής και αφού εκπληρώσει και την στρατιωτική θητεία του, θα επανακάμψει δυναμικά στο παλκοσένικο και την μεγάλη οθόνη.

Αλλά συνάμα ξεκινά και την καριέρα του στον κινηματογράφο. Πρόβα τζενεράλε θα κάνει στην ιστορική ταινία «Η αρπαγή της Περσεφόνης», σε παραγωγή του ιδιοκτήτη της Σχολής του Λυκούργου Σταυράκου, σε σκηνοθεσία του Διευθυντή της Σχολής Γρηγόρη Γρηγορίου και σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ο Σταυράκος είχε εξασφαλίσει μερική χρηματοδότηση της ταινίας και συμμετείχε σε αυτήν τότε ένας γαλαξίας αστέρων. Βασίλης Διαμαντόπουλος (Δίας) , Αλέκα Κατσέλη (Δήμητρα), Ορέστης Μακρής και ο Κώστας Καζάκος (Πλούτωνας). Ενώ συνεχίζει μετά τον Κάρολο Κούν και την αλματωδώς εξελισσόμενη θεατρική του παρουσία, με όλους τους μεγάλους θιάσους της εποχής. Θα συνεργαστεί έτσι με τις Έλλη Λαμπέτη, Άννα Συνοδινού – με την οποία στο αρτιγέννητο θέατρο του Λυκαβηττού το ΄65 ανέβασαν τις παραστάσεις «Αντιγό-νη» και «Εκκλησιάζουσες» - τον Αλέκο Αλεξανδράκη, με τον Λεωνίδα Τριβιζά, αλλά και τον Μίνω Βολανάκη.

Σημαντικό ωστόσο ορόσημο για την κινηματογραφική του πορεία, που θα εξακτινώσει το καλλιτεχνικό του κύρος, αλλά και θα σημαδέψει και την προσωπική του ζωή, είναι μια ταινία του Ντίνου Δημόπουλου το 1966, το περίφημο «Κοντσέρτο για πολυβόλα» για την κραταιά «Φίνος –Φίλμ». Την «μεγάλη πόρτα της οδού Χίου», εκεί ήταν τα γραφεία της «Φίνος Φίλμ»), του αυτοκράτορα της κινηματογραφικής μας βιομηχανίας Φιλοποίμενος  Φίνου ! Παρόλες τις αρχικές ενστάσεις του Φίνου, που θεωρούσε καρατερίστα τον Καζάκο, ο Δημόπουλος, θα τον ντύσει με στολή λοχαγού στον «Τόγκα» στην Ακαδημίας, θα τον βάλει μέσα σε ένα ταξί, με τα αποστράπτοντα αστέρια του λοχαγού να προκαλούν δέος και θα πείσει τον Φίνο, να του δώσουν τον ρόλο του πρωταγωνιστή «Λοχαγού Θεοδώρου», που θα σημείωνε εκπληκτική επιτυχία, αποσπώντας την καθολική αναγνώριση του κοινού. Αλλά μαζί με την μεγάλη επιτυχία της ταινίας, που θέμα της ήταν ένα σενάριο κατασκοπείας εναντίων των ιταλών φασιστών του Μουσολίνι, το οποίο τελικά θα έστεφε με επιτυχία τα ελληνικά όπλα, στα γυρίσματα της ταινίας, ο μεγάλος μας ηθοποιός θα ερωτευτεί την μούσα της ζωής του Τζένη Καρέζη, με την οποία θα μοιραστεί τη ζωή του και θα χτίσουν μια στέρεη οικογένεια, αποκτώντας και έναν γιό, τον επίσης εξαίρετο ηθοποιό Κωνσταντίνο

Καζάκο, που με ήθος και διακριτικότητα ξεδιπλώνει την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία. Το περίεργο είναι όπως εξομολογείται ο Κώστας Καζάκος, ότι παρότι είχαν συνεργαστεί δυο φορές μέχρι τότε με την Τζένη, δεν είχε «αναπτυχθεί χημεία μεταξύ τους». Την μια που ως βοηθός σκηνοθέτη ο Κώστας Καζάκος, του Ερρίκου Θαλασσινού,  σε μια ταινία με την Τζένη και τον Φούντα, έχοντας γράψει μάλιστα  και το σενάριο μαζί με τον Θαλασσινό, επισκέφθηκε την Τζένη στο καμαρίνι της, για να μάθει τα λόγια της και να προετοιμαστεί και την δεύτερη που έκαναν από κοινού με την Τζένη, ένα ραδιοφωνικό θεατρι-κό, χωρίς ωστόσο να αγγίξει εσωτερικά ο ένας, τον άλλον ! Πάραυτα στα γυρίσματα του «Κονσέρτου για πολυβόλα», σε ένα διάλλειμα της ταινίας και κάτω από ένα πεύκο όπου η Τζένη έπαιζε ταύλι με τον Ντίνο Δημόπουλο, θα του πεί μελαγχολικά «την  πάτησα, τον ερωτεύτηκα σφόδρα (εννοώντας τον Κώστα Καζάκο)» !!! Έκτοτε θα γίνουν αυτοκόλλητοι, θα παντρευτούν το 1968 και από κεί θα ξεκινήσει το μεγάλο τους και όμορφο κοινό ταξίδι στην ζωή, στο θέατρο και τον κινηματογράφο, για 26 χρόνια, μέχρι τον αδόκητο χαμό, της αλησμόνητης Τζένης Καρέζη, που πάντα είναι στην καρδιά και την σκέψη μας, κορυφαία ! Ζώντας σταθερά στο «ιστορικό» πλέον διαμέρισμά τους στην Φωκίωνος Νέγρη, στην Κυψέλη, απέναντι ακριβώς από το «Select», όπου διαμένει και σήμερα ο μεγάλος μας πρωταγωνιστής.  Εύκρατος καλλιτεχνικά ο μεγάλος Κώστας Καζάκος, συμμετείχε σε πάνω από 40 ταινίες στο κινηματογράφο και σε 160 περίπου θεατρικές παραστάσεις. Πολύπλαγκτος ακόμα στο φάσμα της τέχνης, σκηνοθέτησε 18 θεατρικές παραστάσεις, 4 τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ από την έπαλξη του παραγωγού, γύρισε και δυο ταινίες. Την «Ερωτική Συμφωνία» σε σκηνοθεσία δική του και σενάριο της Τζένης Καρέζη και τη «Λυσιστράτη», σε σκηνοθεσία Γιώργου «Ζερβουλάκου.

Ανέπτυξε ακόμα έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα στο χώρο των ηθοποιών και υπήρξε ο εμπνευστής μεγάλων πρωτοβουλιών και θεσμικών παρεμβάσεων, στο φάσμα της τέχνης. Διετέλεσε έτσι αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του «Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου», Πρόεδρος της «Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης» και Γενικός Γραμματέας της «Πανελλήνιας Ένωσης ελευθέρου Θεάτρου». Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του «Ελληνοαραβικού Συνδέσμου» και υπήρξε Μέλος της «Επιτροπής Αδείας Άσκησης του Επαγγέλματος του Ηθοποιού». Για την πολυσχιδή προσφορά του στο θέατρο και τον κινηματογράφο τιμήθηκε, με Α΄ Χρυσό Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1973, για την αρτιότερη παραγωγή «Λυσι-στράτη» και με τον «Χρυσό Απόλλωνα» το 1967 της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών. Ανέπτυξε πολιτική δραστηριότητα, μέσα από μια υποδειγματικού ήθους και ανιδιοτέλειας συνέπεια, από τις μάχιμες γραμμές του ΚΚΕ. Και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007 και του Οκτωβρίου του 2009, εξελέγη Βουλευτής του ΚΚΕ, τιθέμενος επικεφαλής του Ψηφοδελτίου Επικρατείας του. Ενώ πάντα με το ίδιο αμείωτο πάθος και ηθική ένταση, παρεμβαίνει στα μείζονα πολιτικά μας ζητήματα, για να καταθέσει τη μαρτυρία του, αλλά και για να στηλιτεύσει τις ανεπάρκειες του πολιτικού μας συστήματος. Στην προσωπική του ζωή, ο απαράμιλλος θεατράνθρωπός μας, έκανε τρείς γάμους. Το 1962 με την Νερίνα Λυμπεροπούλου, το 1968 με την Τζένη Καρέζη, με την οποία απέκτησαν τον ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο (1969),  ενώ από το 1997 είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Κόλλια, με την οποία επίσης έχει χτίσει μια όμορφη οικογένεια, αποκτώντας τρία ακόμα παιδιά, τον Αλέξανδρο (1997), την Ηλέκτρα (2002) και την Μάγια (2008).

Εξαιρετικό λυρικό κύτταρο, έμπεδες δραματικές σπουδές, με τους κορυφαίους της δραματικής μας τέχνης – Κάρολο Κούν, Γρηγόρη Γρηγορίου κ.α.- αλλά και σπουδαία φυσική ομορφιά, είναι τα στοιχεία με τα οποία πορεύτηκε στην πολυεδρική καλλιτεχνική του σταδιοδρομία, ο έξοχος θεατράνθρωπός μας Κώστας Καζάκος, χαρίζοντάς μας ασύγκριτες στιγμές αισθητικής αρμονίας και μερικά από τα αριστουργήματα της καλλιτεχνικής μας δημιουργίας, όπως  «Το μεγάλο μας τσίρκο», συνεχίζοντας και σήμερα την σπουδαία δραματουργική του παρουσία. Χωρίς ποτέ να απολησμονήσει τον μάχιμο διανοούμενο της τέχνης, από κάθε κοινωνικό μετερίζι. Και έτσι τον έχουμε παντοτινά στην καρδιά μας !!! Αυτόν  τον αξεπέραστο «Λοχαγό Θεοδώρου» !

Φιλμογραφία :

1956 «Η αρπαγή της Περσεφόνης», 1961 «Ηλέκτρα», «Σαράντα παληκάρια», 1962 «Πεζοδρό-μιο», «Προδωμένη αγάπη», 1963 «Ένας ντελικανής», «Λενιώ η βοσκοπούλα», 1964 «Εξωτικές βιταμίνες», «Η Κύπρος στις φλόγες», «Τα δάκρυά μου είναι καυτά», 1965 «Η στοργή», «Το μπλόκο», «Με πόνο και με δάκρυα», «Το πρόσωπο της ημέρας», «Απόκληροι της κοινωνίας», «Περιφρόνα με γλυκειά μου», 1966 «Οι ένοχοι», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Ο γυρισμός του στρατιώτη», 1967 «Κοντσέρτο για πολυβόλα», «Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω», 1968 «Αγάπη και αίμα», «Η λεωφόρος του μίσους», «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα», «Το παρελθόν μιας γυναί-κας», 1969 «Πανικός Αγάπη και αίμα», «Το κορίτσι του 17», 1970 «Εν ονόματι του νόμου», «Μια γυναίκα στην αντίσταση», 1971 «Υποβρύχιο Παπανικολής», 1972 «Λυσιστράτη», «Ερωτική συμφωνία», 1973 «Ζήτημα ζωής και θανάτου», 1977 «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», 1980 «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», 1982 «Στη ζούγκλα της Αθήνας», «Ταξίδι στην πρωτεύουσα», 1991 «Ο δραπέτης».

Θέατρο :

1954 «Η μικρή μας πόλη», 1957 «Η αυλή των θαυμάτων», 1970 «Η κυρία δε με μέλλει», 1971 «Ασπασία», 1973 «Το μεγάλο μας τσίρκο», 1977 «Πάπισσα Ιωάννα», Η Παναγία των δολλαρί-ων», 1978 «Πολίτες δεύτερης κατηγορίας», 1982 «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ», 1987 «Jogging», 1999 «Τα σέβη μας δόκτωρ Τσέχωφ», 2000 «Οι μικροαστοί», 2006 «Ήταν όλοι τους παιδιά μου».

Υ.Γ. Ο πολιτισμός στις οδυνηρές οικονομικά μέρες μας, είναι τελείως περιθωριοποιημένος από την πολιτεία και υποχρηματοδοτημένος, με τις κεντρικές του δομές να αργοσβήνουν μία, μία. Πέρα από τον ελάχιστο παραπάνω οφειλόμενο φόρο τιμής, στους μεγάλους έλληνες κωμικούς μας, που διαμόρφωσαν το σύγχρονο πνευματικό ήθος του ελληνικού λαού και τον στήριξαν ηθικά στις δίσεκτες μεταπολεμικές μας δεκαετίες, που τις σκίαζαν οι οικονομικές στρεβλώσεις και οι κοινωνικές δυσπλασίες, οφείλουμε σήμερα ως πολιτεία με σοβαρότητα και ευθύνη, να καταστρώσουμε ένα κεντρικό Master Plan για τον πολιτισμό, που συνυφαίνοντας αρμονικά, τις αρχαιότητες, την πολιτισμική κληρονομιά και το πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό μας, σε κάθε γωνιά της ελληνικής περιφέρειας, θα δώσει ώθηση στην εθνική οικονομία και την περιφερειακή ανάπτυξη.

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων                                                         
www.panosavramopoulos.blogspot.gr

Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (Πεντηκοστό Έβδομο)

Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος  (Πεντηκοστό  Έβδομο)

Γράφει ο  Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Η εθνική αντίσταση

α.  Οι ελληνικές κυβερνήσεις της εποχής

Την πρωθυπουργία της πρώτης κατοχικής κυβέρνησης ανέλαβε ο στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου απο τις 30 Απριλίου 1941 έως τις 2 Δεκεμβρίου 1942. Τον διαδέχθη ο καθηγητής της  Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος απο τις 2 Δεκεμβρίου 1942 έως 7 Απρίλιου 1943 και ακολούθησε ο Ιωάννης Ράλλης απο τις 7 Απριλίου 1943 έως τις 12 Δεκεμβρίου 1944. Οι κατοχικές κυβερνήσεις όμως δεν είχαν το ηθικό κύρος να ασκήσουν σαν κυβερνήσεις του κατακτητή εξουσία σε όλη την ελληνική επικράτεια. Σε  κάθε γωνία της ελληνικής γής όπου ανεπτύσσετο σοβαρή αντίσταση, η ισχύς των κατοχικών κυβερνήσεων ήταν ανενεργή. Και απο τον Δεκέμβριο του 1942 η ανάπτυξη ένοπλης αντίστασης κατά των Γερμανών ήταν παντού και αύξανε ραγδαία. Σε όποια γεωγραφικά τμήματα της χώρας απελευθερώνονταν η εξουσία ασκείτο απο τους ηγέτες της ένοπλης λαϊκής αντίστασης. Σ΄ αυτό το πλαίσιο στις 18 Μαρτίου του 1944 έλαβε χώρα η σύσταση της λεγόμενης «κυβέρνησης του βουνού», των ελευθέρων ελλήνων όπως απεκαλείτο. Η κυβέρνηση αυτή ονομάστηκε Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (Π.Ε.Ε.Α.) και αντλούσε τη δύναμή της απο την μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (Ε.Α.Μ.) και απο το στρατιωτικό σκέλος του ΕΑΜ, τον ελληνικό λαϊκό απελευθερωτικό στρατό (Ε.Λ.Α.Σ.). Πρόεδρος της κυβέρνησης του βουνού ανέλαβε ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στην Νομική Σχολή Αθηνών Αλέξανδρος Σβώλος και βασικοί υπουργοί της ήταν προβεβλημένα μέλη της ελληνικής κοινωνίας, απο το φάσμα των γραμμάτων. Αναφέρουμε ενδεικτικά τους καθηγητές Άγγελο Αγγελόπουλο, Πέτρο Κόκκαλη, τα πολιτικά στελέχη Ευριπίδη Μπακιρτζή, Γεώργιο Σιάντο κ.α. Συνεπώς την περίοδο που η χώρα υφίσταται την κατοχή των δυνάμεων του άξονα, συλειτουργούν παράλληλα τρείς διαφορετικές ελληνικές κυβερνήσεις. Η φιλική πρός τον κατακτητή κατοχική κυβέρνηση εσωτερικού, η συσταθείσα απο παραδοσιακές πολιτικές μας δυνάμεις μαζί με ορισμένους συνεργάτες του Ιωάννη Μεταξά και τον βασιλιά Γεώργιο κυβέρνηση εξωτερικού και η συγκροτούμενη απο αντιστασιακές δυνάμεις κυβέρνηση του βουνού Π.Ε.Ε.Α. Είναι εμφανές ότι στον μακρύ δρόμο πρός την εθνική απελευθέρωση, οι πολιτικές μας δυνάμεις δεν ήσαν ενωμένες. Με τον κίνδυνο πια της έκσπασης εμφυλίου πολέμου ορατό.

β. Η ανάπτυξη των αντιστασιακών μας οργανώσεων

Η επιβολή της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα βρήκε τις πολιτικές μας δυνάμεις κατακερματισμένες και χωρίς καμιά πρωτοβουλία ανάπτυξης αντίστασης. Τόσο το κόμμα των Φιλελευθέρων, όσο και το Λαϊκό Κόμμα, καθώς και οι συνεργάτες του Ιωάννη Μεταξά, παρέμειναν αδρανείς και διέφυγαν στο εξωτερικό συστήνοντας την κυβέρνηση του Καΐρου. Στη φωτογραφία ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Αθηνών Αλέξανδρος Σβώλος, που ηγήθηκε της Πανελλήνιας Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρω-σης (Π.Ε.Ε.Α), της περίφημης εν άλλοις κυβέρνησης των «Ελευθέρων Ελλήνων» του βουνού, όπως απεκαλείτο. Συνεχίζεται …

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr

Το πρόταγμα της ανασυγκρότησης του στόλου μας !

Το πρόταγμα της ανασυγκρότησης του στόλου μας !

Γράφει ο  Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Είναι μακρά και ένδοξη η παράδοση του πολεμικού μας ναυτικού και αποτέλεσε πάντα τον κεντρικό πυλώνα των λαμπρών εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων. Ωστόσο έγκυροι πολιτικοί και γεωστρατηγικοί αναλυτές επισημαίνουν, πως όποτε η χώρα διήλθε από οικονομικές χρεοκοπίες, με επαγόμενες ελαττώσεις της ναυτικής μας ισχύος, ο τόπος πέρασε από τα καυδιανά δίκρανα.

Στις μέρες μας, ο στόλος υστερεί επικίνδυνα, σε ότι αφορά τον γοργό βηματισμό των εξελίξεων της ναυτικής ισχύος, αφενός σε υλικοτεχνικές υποδομές, αφετέρου σε ένα πιο άρτια εκπαιδευμένο στελεχιακό δυναμικό. Έχει την  δυνατότητα το πολεμικό μας ναυτικό, να προασπίσει την ακεραιότητα της χώρας, αλλά επιβάλλεται από τις εξελίξεις, ένα εύτολμο και με βαθιά θωριά στον αμυντικό μας ορίζοντα, πρόγραμμα εκσυγχρονισμού του. Καθώς και η «παραγωγή» από τις αντίστοιχες σχολές αξιωματικών και υπαξιωματικών του, μιας καινούριας σειράς στελεχών του, με έμφαση στην εκπαίδευση του ηλεκτρονικού ναυτικού πολέμου, που θα το καταστήσουν έναντι της Τουρκίας, «state of the art». Βεβαίως σε μια κοινωνία, σαν την σημερινή, ανοικτή και με πολλούς διαύλους ενημέρωσης, όλες οι παραπάνω υστερήσεις και ελλείψεις είναι γνωστές. Αρκεί να θέλει κάποιος να τις δει.

Παράλληλα όμως επειδή οι εξελίξεις τρέχουν, τούτες τις ώρες διαδραματίζεται ένα μεγάλο γεωστρατηγικό παιχνίδι στην Μεσόγειο, με κεντρικό διακύβευμα, τα ατίμητα ενεργειακά της κοιτάσματα. Είναι εμφανές,  ότι η Ελλάδα, δεν πρέπει να απέχει από αυτή την μεγάλη γεωπολιτική παρτίδα. Οφείλει να στηρίξει με την ναυτική της ισχύ, τα ζωτικά της συμφέροντα τα και παράλληλα να εκπέμψει ένα σήμα ναυτικής ισχύος στην περιοχή. ‘Ήδη ο προαιώνιος εχθρός μας το κάνει κατά κόρον αυτό και το προβάλλει δοθείσης κάθε ευκαιρίας. Προς αυτή εξάλλου την κατεύθυνση, εδώ και δέκα πλέον χρόνια αποστέλλει σκάφη της στα παράλια της Αττικής και στις Κυκλάδες, κάνοντας ειρηνικές διαπλεύσεις, αλλά με πελώριο ωστόσο συμβολισμό, επίδειξης ισχύος!  Οι ελληνικές κυβερνήσεις από την άλλη, απαντώντας στα «τζαρτζαρίσματα» της Τουρκίας, προσπάθησαν να δημιουργήσουν πλέγματα ναυτικής ισχύος της χώρας, με συνέργειες με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, που ως ένα βαθμό λειτουργούν πολλαπλασιαστικά στην δύναμη πυρός του στόλου μας και καταγράφονται στις καλές στιγμές της εξωτερικής μας πολιτικής. Πάραυτα δεν φτάνουν ! Επιβάλλεται αδήριτα η αναβάθμιση της ισχύος του ναυτικού μας όπλου.

Και στις δύσκολες μέρες μας υπάρχουν λύσεις για να υπερκεραστούν οι οικονομικοί ύφαλοι. Απαιτείται ωστόσο μια πλατιά συναίνεση από την πολιτική μας τάξη. Επι παραδείγματι θα μπορούσαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, να αξιώσουν να δοθούν στην Ελλάδα από τους εταίρους μας, τα κέρδη από τα παρακρατηθέντα ομολόγα, με σκοπό την αναβάθμιση της ναυτικής της δύναμης. Και τούτο, διότι για να προκύψουν αυτά τα κέρδη, της προηγούμενες δεκαετίες της ευωχίας, στράγγιξαν την χώρα μας, ενώ επιδίδονταν συστηματικά στις μίζες, για κάθε μας μεγάλη προμήθεια. Από τηλεπικοινωνίες, μέχρι οπλικά συστήματα. Οφείλουν έτσι στα δύσκολα να στηρίξουν την Ελλάδα. Στο κάτω κάτω της γραφής, με τα λεφτά που της «πήραν». Ενώ την ίδια ώρα πρέπει να σταθμίσουν, ότι η αναβαθμισμένη στήριξη των συνόρων της Ελλάδος, είναι και μια ασφαλής προάσπιση των συνόρων της Ευρώπης !

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων

www.panosavramopoulos.blogspot.gr

Ένα τσάι, με άρωμα αγάπης, στην Αγία Μαρκέλλα Βοτανικού !

Ένα τσάι, με άρωμα αγάπης, στην Αγία Μαρκέλλα Βοτανικού !

Γράφει ο  Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Προσανατολισμένος πάντα, σε μια διαρκή και αδιάκοπη πορεία προσφοράς, ο σεπτός και ευγενής Αρχιμανδρίτης της Αγίας Μαρκέλλας Βοτανικού κ.κ. Ανδρόνικος Αλεξάκης, διοργανώνει ωραίες εκδηλώσεις κοινωνικού χαρακτήρα, προκειμένου να ενισχύσει τους αδυνάτους και να ζεστάνει κάθε ανθρώπινη καρδιά, που βιώνει σήμερα την φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Να ξεδιψάσει τους «διψώντες» και να περιβάλλει τους «γυμνούς», που οι περιστάσεις της ζωής και η οικονομική δυσπραγία, έχουν καταστήσει την βιωτή τους οδυνηρή και αιματηρή.  Σε αυτό το πνεύμα την Κυριακή 3 Μαρτίου 2019, ο ευλαβής Αρχιμανδρίτης, διοργάνωσε, σε συνεργασία με το Ενοριακό Συμβούλιο και τις Κυρίες του Φιλοπτώχου Ταμείου της Αγίας Μαρκέλλας, ένα «τσάι αγάπης» - που ανάβλυζε ένα σπάνιο άρωμα ανθρωπιάς ! - του οποίου τα έσοδα θα διατεθούν,  για τις

ανάγκες του συσσιτίου της εκκλησίας. Του συσσιτίου, που ήδη κάθε μέρα, με την ευλογία του Χριστού μας και την εθελοντική συμμετοχή πολλών στελεχών της Αγίας Μαρκέλλας, προσφέρει κάθε μέρα, 35 μερίδες στους αδύναμους συνανθρώπους μας της περιοχής, που δυστυχώς στερούνται στις σκληρές και ανάλγητες  μέρες μας και αυτό το στοιχειώδες πιάτο, του καθημερινού φαγητού. Και πραγματικά η συμμετοχή και παρουσία των  ενοριτών της Αγίας Μαρκέλλας, ήταν συγκινητική, που έσπευσαν με ζέση και πύρωμα καρδιάς, να πάρουν εξαντλώντας τες, αυτές τις προσκλήσεις στο «τσάι της αγάπης», για να στηρίξουν το τόσο αναγκαίο συσσίτιο, των κατατρεγμένων συνανθρώπων μας. Γιατί αυτό είναι διαχρονικά το μήνυμα της χριστιανικής αγάπης ! Η στήριξη των αδυνάτων, των «πεινώντων και διψώντων» !

Και σε τέτοιες συνάξεις εμφανίζεται και τις ευλογεί ο Χριστός! Εκεί που η αγάπη και η αλληλεγγύη, ενδύει τους γυμνούς, εκεί που η αδελφοσύνη ταΐζει τους πεινασμένους, εκεί που η φροντίδα, συμπαραστέκεται στους παραστρατημένους φυλακισμένους, εκεί που το ζεστό ανθρώπινο χάδι, παρηγορεί στα νοσοκομεία τους αρρώστους ! Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια, στον ωραίο πρωτίστως ΑΝΘΡΩΠΟ και ιερωμένο της Αγίας Μαρκέλλας Βοτανικού, Αρχιμανδρίτη κ.κ. Ανδρόνικο Αλεξάκη, που με τις ανύσταγες προσπάθειές του και το πολυμερές και εμπνευσμένο με τις μεγάλες ανθρωπιστικές αξίες της ορθοδοξίας μας έργο του, έχει θεριέψει το δένδρο της ΑΓΑΠΗΣ και της ΦΙΛΑΝΡΘΩΠΙΑΣ, στον Βοτανικό.

Ευλαβή μας πατέρα Ανδρόνικε, δεχθείτε τα ταπεινά μας συγχαρητήρια ! Ο μεγαλοδύναμος Θεός να σας χαρίζει υγεία, ανεξάντλητες ψυχικές και σωματικές δυνάμεις, να σκέπει τα οιστρηλατημένα βήματά σας και να λαμπρύνει ηθικά, το ευγενές ΕΡΓΟ σας !

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων                                                         
www.panosavramopoulos.blogspot.gr

Φαίδων Γεωργίτσης Ο έξοχος ζεν πρεμιέ του κινηματογράφου μας !

Φαίδων Γεωργίτσης

Ο έξοχος ζεν πρεμιέ του κινηματογράφου μας !

Γράφει ο  Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

‘

Ήταν αναπότρεπτο για την μοίρα, ενός εκ των πιο ωραίων του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου μας, να γίνει ηθοποιός και αντίπερα σε αυτή την «νομοτέλεια», δεν μπόρεσε να αντισταθεί μήτε ο αυστηρών αρχών πατέρας του, αλλά μήτε και η ίδια η ζωή.  Με μιαν ανεκλάλητη φυσική ομορφιά, αξεπέραστα πράσινα μάτια, αλλά και ένα εκχυλίζον λυρικό κύτταρο, ο μεγάλος μας ζέν πρεμιέ, θα έπαιρνε χωρίς δισταγμό τα μονοπάτια της τέχνης και θα εξελίσσονταν σε έναν από τους κορυφαίους ηθοποιούς μας. Και αυτή η φυσική του ομορφιά και γοητεία, ήταν που είχε εξωθήσει πολλούς στην Ελλάδα, να τον προσομοιάζουν με το μεγάλο και τραγικό συνάμα αστέρι του Χόλυγουντ Τζέιμς Ντήν, αλλά και να προξενεί πανδαιμόνιο στις νεαρές κοπέλες της εποχής του, που ξημεροβραδιάζονταν με την φωτογραφία του και αποζητούσαν όπου τον έβρισκαν, έστω και μια φευγαλέα ματιά μαζί του. Ο συντηρητικών αρχών πατέρας του, αξιωματικός του πολεμικού μας ναυτικού, προόριζε για την ίδια στρατιωτική καριέρα και τον γιό του, αλλά και ο Φαίδωνας ακλόνητος του χάλασε τα σχέδια, μέχρι με την εκπληκτική καλλιτεχνική επιτυχία του, να κάμψει τις αντιδράσεις του πατέρα του. Ένα συγκυριακό γεγονός, αλλά και μια εγκαυστική οικογενεια-κή τραγωδία, είναι δυο στοιχεία που θα σημαδέψουν ανεξίτηλα την ψυχοσύνθεση του μεγάλου μας στάρ και θα προδιαγράψουν παράλληλα και την μακρά καλλιτεχνική του πορεία, όπως θα δούμε παρακάτω.

Ο ωραίος του ελληνικού κινηματογράφου Φαίδωνας Γεωργίτσης, είδε το φως της ζωής στις 26 Ιανουαρίου του 1939 στην Νέα Σμύρνη και αποτελεί το δεύτερο παιδί ενός αξιωματικού του πολεμικού μας ναυτικού και της μικρασιατικής καταγωγής συζύγου του. Και από τα χλωρά του νιάτα θα γευτεί το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Η μικρή δεκάχρονη αδελφή του, καθώς παίζει με άλλα παιδάκια της γειτονιάς, πέφτει από ένα γιαπί και σκοτώνεται. Η τραγική αυτή εμπειρία θα χαράξει ανεξάλειπτα την ψυχή του. Και η ηθικά οδυνηρή εικόνα των αναφιλητών της μητέρας του, θα τον συνοδεύει για πάντα. Την οικογενειακή ωστόσο τραγωδία θα διαδεχτούν οι αλγεινές μνήμες των αδελφοκτόνων Δεκεμβριανών, που θα σμιλεύσουν του την νεανική ευαισθησία του μεγάλου μας ηθοποιού. Η πείνα η κακουχία και η κακοπάθεια, αλλά και το γεγονός ότι ένεκα της ιδιότητας του πατέρα του, εξασφάλιζαν κατοχικά από καιρού εις καιρόν κανένα κομμάτι κρέας. Όταν οι αδελφοκτόνες συγκρούσεις ξεκινούσαν με τα Δεκεμβριανά, ο νεαρός Φαίδωνας προσέφευγε στα «παρατηρητήρια» του γιαπιά – ή και στην στάση της Νέας Σμύρνης και παρακολουθούσε τις αιματηρές συρράξεις. Οι γειτόνισσες τότε έντρομες και με το προηγούμενο της αδελφής του, ειδοποιούσαν την μητέρα του. Αλλά ας έλθουμε στην εξέλιξη της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας. Υπο την πίεση του πατέρα του εισάγεται το 1956 στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, την οποία θα εγκαταλείψει προσωρινά, λοξοκοιτώντας στο θέατρο. Ο πατέρας του ωστόσο κατάφορα ενάντιος  με την θεατρική καριέρα, τον απειλεί πως αν δεν γυρίσει στην σχολή του θα αυτοκτονήσει ! Μάλιστα επικαλείται και την νοσηλεία του δυο φορές σε ψυχιατρική κλινική, αλλά και την ιατρική γνωμάτευση πώς «πάσχει από τα νεύρα του»!  Θα επανακάμψει στην σχολή, υφιστάμενος και το πειθαρχείο για την φυγή του, αλλά τελικά θα την εγκαταλείψει παντοτινά έξι μήνες αργότερα – και με την σκληρή απειλή τώρα του πατέρα του, ότι «θα αυτοκτονήσει» - αφού ήταν γεννημένος να γίνει θεατρίνος, διαθέτο-ντας σπουδαίο υποκριτικό τάλαντο, αλλά και τα ωραιότερα μάτια του ελληνικού σελιλόιντ. Και για να βιοπορίσει εργάζεται στα διυλιστήρια, κάνοντας και ένα σύντομο πέρασμα ως μπασκετμπολίστας στον «Πανιώνιο», με γλίσχρο εισόδημα ! Την ταπεινή στολή της ομάδας και τα πάνινα παπούτσια! Όμως ξεκινάει μαζί με την περιπέτεια της ζωής και η περιπέτεια του στην τέχνη.

Ένεκα της σπάνιας ομορφιάς και της εκχυλίζουσας  ζωτικότητάς του, οι φίλοι του,  αλλά και ο γυναικείος πληθυσμός που τον ερωτεύεται παράφορα, τον προσομοιάζουν με τον χολυγουντιανό αστέρα Τζέιμς Ντήν – που μοίρα τραγική έφυγε τόσο νέος από τη ζωή – κάτι που τον ενοχλεί σφόδρα, αφού ο νεαρός Γεωργίτσης είναι λάτρης του αντιπάλου δέους, του μοναδικού Μάρλον Μπράντο ! Και πολλές φορές επιδίδεται σε δυσμενείς κριτικές για τον Ντήν. Ωστόσο εγκύπτει ο τραγικός του θάνατος και τότε ο Φαίδωνας ίσως για λόγους εξιλέωσης, πάει να παρακολουθήσει μια ταινία του στο «Παλλάς». Η ταινία εκείνη «Ανατολικά της εδέμ», επέπρωτο να τον συγκλονίσει και να λειτουργήσει ως καταλύτης στην παραπέρα πορεία του, που πλέον θα ήταν δόκιμες θεατρικές σπουδές ! Φοιτητής ακόμα θα κάνει πρόβα τζενεράλε στην μεγάλη οθόνη, στην επική ταινία του Ζιλ Ντασέν με την έξοχη Μελίνα Μερκούρη «Ποτέ την Κυριακή» το 1960. Η ερμηνεία του Φαίδωνα Γεωργίτση ήταν εξαιρετική, συνδυάζοντας το σπουδαίο δραματικό του κύτταρο, με την χολυγουντιανή εξωτερική του εμφάνιση και θα του εξασφαλίσει το εισιτήριο, για τον χρυσό ελληνικό κινηματογράφο. Θα ακολουθήσει ένας καταιγισμός συμμετοχών, σε δραματικά φίλμς και μιούζικαλς, που τον καθιερώνουν σαν πρώτης τάξης ζεν πρεμιέ και εξακτινώνουν το κύρος του, στο διψασμένο για μεγάλα αστέρια κινηματογραφόφιλο κοινό μας. Από τις κορυφαίες στιγμές του «Τα κόκκινα φανάρια», του Βασίλη Γεωργιάδη,  αλλά και οι «Θαλασσιές οι χάνδρες», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», που τον εξακοντίζουν σαν μεγάλο ζεν πρεμιέ, δίπλα στις σπουδαίες μας ντίβες Ζωή Λάσκαρη, Μάρθα Καραγιάννη, Μαίρη Χρονοπούλου κ.α.

Μαζί με αυτές τις μεγάλες επιτυχίες, θα έλθει και ένας φλογερός έρωτας με μια γιατρίνα αστή και μεγαλύτερή του, που τον παρασύρει μαζί της στην Αγγλία για δήθεν σπουδές ιπταμένου. Όμως η απόρριψή του από το περιβάλλον της και αφού το ειδύλλιο κρατήσει έναν χρόνο στην Αγγλία, τον επαναφέρει στην Ελλάδα και στην σκληρή βιοπάλη με δουλειές ευκαιριακές,  όπως σε σιδεράδικο κ.α. Αλλά την ίδια ώρα έρχεται και η πρόσκληση για την στράτευσή του, που τον σπρώχνει στο Θέατρο Τέχνης, για να εξασφαλίσει το χαρτί της αναβολής. Εκεί και στην αίθουσα της αναμονής πρό των εισαγωγικών  εξετάσεων, θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί κεραυνοβόλα την μετέπειτα σύζυγό του και συμφοιτήτριά του Μπέτυ Αρβανίτη, με την οποία θα παντρευτούν το 1967. Ένας γάμος που δεν κρατήσει πολύ, αφού είχαν διαφορετικό ηθικό γονιδίωμα. «Οι καυγάδες μας θα μπορούσαν να αποτελέσουν θεατρικό έργο του Στρίνμπεργκ» θα πεί αργότερα σε συνέντευξή του, ο έλληνας ζεν πρεμιέ. Επιθυμούσε ένα παιδί μαζί της για να χτίσουν μια στέρεα οικογένεια , κάτι που δεν ήταν στις προθέσεις της Μπέτυς Αρβανίτη, που ήδη είχε ένα από τον πρώτο της γάμο. Και έτσι όταν αυτή χωρίς να τον ενημερώσει, θα «ρίξει» το υπο γέννηση παιδί τους, θα σημάνει αυτόχρημα και ο χωρισμός. Αποπερατώνοντας τις θεατρικές του σπουδές στο Θέατρο του Καρόλου Κούν, φοιτά ακόμα για να θωρακίσει την θεατρική του παιδεία, στις Δραματικές Σχολές των Πέλου Κατσέλη και Χρήστου Βλαχιώτη, ενώ ακόμα θα παρακολουθήσει και μαθήματα κινηματογράφου στην Αγγλία, στο «London Scholl of Film Technique». Και οι μεγάλες επιτυχίες που διαδοχικά θα σημειώνει, θα αποκαταστήσουν και την σχέση του με του γονείς του.

Πρόβα τζενεράλε στο παλκοσένικο ο Φαίδων Γεωργίτσης θα κάνει το 1963 στην παράσταση «Νεκροί χωρίς τάφο», με το σχήμα του Ευγένιου Τριβιζά και στην συνέχει θα συνεργαστεί με τον Μίνωα Βολονάκη, το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κούν και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ενώ μια θνισιγενή συνεργασία θα έχει σε έναν δικό του θίασο με την Μπέτυ Αρβανίτη, που όμως δεν προχώρησε. Ωστόσο η καλλιτεχνική του εξακτίνωση θα έλθει με την μεγάλη οθόνη, που τον παγιώνει σαν ένα μεγάλο ηθοποιό, αλλά και ως έναν από τους ωραίους του κινηματογράφου μας. Στην γοητεία του μάλιστα θα υποκύψει και η εθνική μας Αλίκη Βουγιουκλάκη, με την οποία θα έχει μια σύντομη σχέση το καλοκαίρι του 1963, μετά τον χωρισμό του με την Μπέτυ Αρβανίτη. Ωστόσο τον μεγάλο έρωτα της ζωή του, θα τον γνωρίσει το ΄70 στο πρόσωπο της γαλλίδας καλλονής Μπέτσι, ένα αστραφτερό φωτομοντέλο, που «σάρωνε» τα εξώφυλλα των κοσμικών περιοδικών. Θα παντρευτούν το 1971 και θα αποκτήσουν και δυο παιδιά. Την Μαρίζα και τον Ραφαέλο. Στον επαγγελματικό του στίβο όμως αφότου κάνει την πρωτόλεια εμφάνισή του στο «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασέν, με την κορυφαία Μελίνα Μερκούρη και συμμετέχει και στην «Φαίδρα» το1962, σε σκηνοθεσία πάλι του Ζύλ Ντασέν, επακολουθεί ένας καταιγισμός κινηματογρα-φικών ταινιών, με πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Ουρανός» το 1962, του Τάκη Κανελλόπουλου. Ακολουθεί πάλι μια μεγάλη του συμμετοχή πλάι στην μεγάλη μας ενζενί Ζωή Λάσκαρη, στην ταινία «Ίλιγγος» του Γιάννη Δαλιανίδη το 1963 και το 1964, πραγματώνει μια κορυφαία ερμηνεία, στην επική ταινία σταθμός του Βασίλη Γεωργιάδη «Κόκκινα φανάρια», στην οποία ξεδιπλώνει αριστοτεχνικά, το σπουδαίο και βαθύ λυρικό του κύτταρο. Με την κραταιά επίσης «Φίνος – Φίλμ» θα εγκαινιάσει μεγάλες συνεργασίες όπως το «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Γοργόνες και μάγκες», που τονώνουν επίσης τις μεγάλες του κινηματογραφικές επιτυχίες. Και μαζί με αυτούς τους θωρούμενους «light» από δραματικής απόψεως ρόλους,  έρχονται και οι υψηλού δραματικού ήθους ρόλοι, όπως στις ταινίες «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» του Βασίλη Γεωργιάδη, «Εκείνος κι εκείνη», «Το παρελθόν μιας γυναίκας» κ.α., που αναδεικνύουν την υψηλή λυρική τέχνη του μεγάλου μας ηθοποιού. Συνολικά ο Φαίδων Γεωργίτσης, συμμετείχε σε πάνω από 40 ταινίες, πολλές εκ των οποίων όπως «Κόκκινα Φανάρια», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», συγκαταλέγονται στα διαμάντια της κινηματογραφικής μας δημιουργίας.

Η κρίση του κινηματογράφου μας την δεκαετία του ’70, με την εισβολή του έγχρωμου, επηρέασε αναπότρεπτα και τον Φαίδωνα Γεωργίτση, που περιθωριοποιήθηκε. Θα επανακάμψει ωστόσο δυναμικά, την δεκαετία του ΄90, στα υψηλής εμπορικής επιτυχίας σίριαλ του Νίκου Φώσκολου, «Λάμψη» και «Καλημέρα ζωή» και αφότου την δεκαετία του ’80, είχε αφήσει αδρά το αχνάρι του στην μικρή μας οθόνη, με τις υψηλού κύρους τηλεοπτι-κές παραγωγές, οι «Πανθέοι» του ακαδημαϊκού μας Τάσου Αθανασιάδη και «Γιούγκερμαν» του αξεπέραστου Μίτια Καραγάτση. Καταγράφοντας περίπου είκοσι σημαντικές τηλεοπτι-κές συμμετοχές. Και στην μεγάλη μας οθόνη, θα επανεμφανιστεί μετά από μακρά απουσία δυόμιση δεκαετιών το 2008, στο φίλμ «Ο γιός του Τσάρλι», δοθέντος, ότι η τελευταία κινηματογραφική του εμφάνιση, ήταν στην ταινία «Κατάσκοπος Νέλλη» το 1981.

Τα τελευταία χρόνια ο μεγάλος μας ζεν πρεμιέ, ιδιωτεύει στο καλοφρόντιστο με αγάπη εξοχικό του στο Κορωπί, έχοντας δημιουργήσει και μια αμφιθεατρική αίθουσα τέχνης την «Κεκρωπία», στην  οποία ανεβάζει κατά καιρούς δικές του θεατρικές δουλειές ή και συνεργασίες με άλλα θεατρικά σχήματα. Μεγάλη του χαρά συνιστά το γεγονός, ότι ο γιός του Ραφαέλλο, υιοθέτησε τα θεατρικά του βήματα, στην επαγγελματική του σταδιοδρομία και έχει ένα αμφίβολα, την θεατρική αρωγή, ενός μεγάλου δασκάλου της δραματικής τέχνης του πατέρα του ! Μοίρα τραγική όμως ο μεγάλος μας ζεν πρεμιέ, προσβλήθηκε από την επάρατη νόσο και μετά από χρόνια μάχη, πριν λίγες μέρες στις 1 Μαρτίου 2019, έφυγε από την ζωή. Το αλγεινό άγγελμα του θανάτου του σκόρπισε πάνδημη θλίψη στο φάσμα του θεάτρου και του κινηματογράφου, αλλά και στην ελληνική κοινωνία, που είχε λατρέψει με πάθος, το δικό της xολιγουντιανό αστέρι. Μοναδική φυσική ομορφιά, πλατιά θεατρική παιδεία και σπουδαίο λυρικό κύτταρο, ήταν τα στοιχεία, της καλλιτεχνικής αρματωσιάς, με τα οποία πορεύτηκε στην επιτυχημένη σταδιοδρομία του ο Φαίδωνας Γεωργίτσης, αφήνο-ντας σημαντικά αποτυπώματα στο παλκοσένικο και πολύ περισσότερο στον κινηματογράφο μας. Και με αυτά θα έχουμε για πάντα στην καρδιά μας, τον αξεπέραστό μας ζεν πρεμιέ !

Θεατρογραφία :

«Μήδεια», «Ιούλιος Καίσαρ», «Φωνάζει ο κλέφτης», «Καμπαρέ», «Ευριδίκη», «Άννα Κρίστι», «Ξύπνα Ραγιά», «Οδός ονείρων», «Κουραμπιέδες», «Φιλοσόφησέ το», «Έντα Γκάμπλερ», «Μαύρη Κωμωδία», «Λεωφορείον ο πόθος», «Η δίκη των φακέλων», «Ο φιλόσοφος Ξάνθος και ο δούλος του Αίσωπος», «Collection».

Κινηματογράφος :

1960 «Ερόικα», «Ποτέ την Κυριακή», 1962 «Φαίδρα», «Ουρανός», 1963 «Ίλιγγος»,Τα κόκκι-να φανάρια», 1964 «Διωγμός», «Το κορίτσι της Κυριακής», 1965 «Οι εχθροί», «Πικρή ζωή», «Βρώμικη πόλις», «Οι νέοι θέλουν να ζήσουν», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», 1966 «Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Επιχείρηση Δούρειος Ίππος», 1967 «Νύχτα γάμου», «Όλγα αγάπη μου», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Εκείνος και εκείνη», «Πυρετός στην άσφαλτο», 1968 «Γοργόνες και μάγκες», «Το παρελθόν μιας γυναίκας», «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», 1969 «Όταν η πόλις πεθαίνει», 1971 «Η ζαβολιάρα», «Αεροσυνοδός», «Υπερήφανοι αετοί», 1972 «Κυνηγημένοι εραστές», «Το τρίπτυχο της αμαρτίας», «Πιο θερμή και από τον ήλιο», «Μιρέλα, η σάρκα της ηδονής», «Ένα κορίτσι που τα θέλει όλα», «Επιχείρηση Κράιπε, ο τάφος του Γ' Ράιχ», 1974 «Παύλος Μελάς», «Κραυγή γυναικών», «Σατανικές ερωμένες», 1978 «Η καγκελόπορτα», 1981 «Ο σεξοκυνηγός», «Ηλεκτρικός άγγελος», «Κατάσκοπος Νέλλη», 2008 «Το σινεμά γυμνό», «Ο γιος του Τσάρλυ»

Υ.Γ. Ο πολιτισμός στις οδυνηρές οικονομικά μέρες μας, είναι τελείως περιθωριοποιημένος από την πολιτεία και υποχρηματοδοτημένος, με τις κεντρικές του δομές να αργοσβήνουν μία, μία. Πέρα από τον ελάχιστο παραπάνω οφειλόμενο φόρο τιμής, στους μεγάλους έλληνες κωμικούς μας, που διαμόρφωσαν το σύγχρονο πνευματικό ήθος του ελληνικού λαού και τον στήριξαν ηθικά στις δίσεκτες μεταπολεμικές μας δεκαετίες, που τις σκίαζαν οι οικονομικές στρεβλώσεις και οι κοινωνικές δυσπλασίες, οφείλουμε σήμερα ως πολιτεία με σοβαρότητα και ευθύνη, να καταστρώσουμε ένα κεντρικό Master Plan για τον πολιτισμό, που συνυφαίνοντας αρμονικά, τις αρχαιότητες, την πολιτισμική κληρονομιά και το πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό μας, σε κάθε γωνιά της ελληνικής περιφέρειας, θα δώσει ώθηση στην εθνική οικονομία και την περιφερειακή ανάπτυξη.

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων                                                       
www.panosavramopoulos.blogspot.gr