Διαβάζοντας έτσι στις 1-10-24, ένα από τα τελευταία άρθρα στης αγαπημένης μου Πέπης Ραγκούση, υπο τον τίτλο «Ένα τραγούδι ακόμα», το οποίο μελετώ με την ίδια έξαψη και δίψα, όπως μελετούσα στο «Βήμα» τα άρθρα του μέγιστου Διαμαντή Πεπελάση και του Δημήτρη Μαρωνίτη, η στην «Καθημερινή» του Χρήστου Γιανναρά, ξαναζωντανεύει με την οιστρηλατημένη της γραφίδα και δοκιμιακή της οξυδέρκεια, η Ελλάδα που αγάπησα βαθιά και νοσταλγώ κάθε στιγμή. Η Ελλάδα του Τσιτσάνη, του Μπιθικώτση, της Κάλλας, της Μελίνας, του Ιωάννου, της Μεγαπάνου, της Νικολακοπούλου, του Κραουνάκη και άλλων μεγάλων πρωτουργών της πολιτισμικής μας δημιουργίας.
Παράλληλα όμως αρδεύω και το βαθύ στοχασμό, για το γόνιμο και δημιουργικό μπόλιασμα αυτού του έξοχου ηθικού μας κεφαλαίου, με τα σημερινά πολιτισμικά μας προτάγματα, πέρα και έξω από φθηνές φολκλορικές προσεγγίσεις της πεζής κοινωνικής μας καθημερινότητας, ή ως άλλοθι κάποτε, για να σκεπάσουμε την ρηχότητα της συγκαιρινής πνευματικής μας ένδειας. Και αίφνης θυμάμαι τις οραματικές ιδέες και προτάσεις του μέγιστου στην οικονομία και τον πολιτισμό θείου μου καθηγητή του U.C.L.A. Διαμαντή Πεπελάση – και κορυφαίου εν άλλοις αρθρογράφου και στρατηγικού συμβούλου του ΔΟΛ, που τον κατευόδωνε πάντα, ο σεβασμός και η αγάπη του κραταιού Χρήστου Λαμπράκη – για την πολιτισμική μας αφύπνιση και προαγωγή, όταν απέστελλε όντας υποδιοικητής της ΑΤΕ – στην πρώτη του θητεία ως Υποδιοικητής, διότι στην μεταπολίτευση την υπηρέτησε και ως Διοικητής - τον μεγάλο μας δάσκαλο και θεατράνθρωπο Κάρολο Κούν, να παίζει θεατρικές παραστάσεις με το «Θέατρο Τέχνης» στην επαρχία, για να καλλιεργήσει την θεατρική παιδεία, στους ξεχασμένους αγρό-τες μας. Με την παράλληλη ακόμα θεώρηση για τον πολιτισμό, ως ενός για την Ελλάδα, πολύ υψηλής κεφαλαιοδοτικής απόδοσης παραγωγικού συντελεστή, στον οποίο η χώρα πρέπει να επενδύσει πολλαπλά, για να την συνδράμει στην αναπτυξιακή της ανασυγκρότηση.
Αντίστοιχου ήθους και ύφους, εμπνευσμένες σκέψεις και προτάσεις, ανιχνεύω στα άρθρα της απαράμιλλης Πέπης Ραγκούση, ως ενεργού και συνειδητού ακόμα πολίτη πρωτίστως, για να αναβαθμίσουμε και την πολιτική και δημόσια εν γένει μας σκηνή, προκειμένου με οδοδείκτη την γνήσια καλλιτεχνική μας δημιουργία και την επικουρία, από τα αποθησαυρισμένα αποταμιεύματα των άξιων προηγούμενων γενεών, να κάνουμε στα λόγια του πρωτόθρονου οικονομικού μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, «άλμα πιο γρήγορα από τη φθορά, προτού η φθορά μας ξεπεράσει» και να προχωρήσουμε μπροστά, ελπιδοφόρα και δημιουργικά.
Αγαπώ πολύ την εμπνευσμένη Πέπη Ραγκούση και διαβάζω αδηφάγα, τα ωραία και οραματικά της άρθρα, σαν μια δημιουργική πρόκληση, πρόσκληση, υπέρβασης της πεζής μας καθημερινότητας και διασταύρωσης με το όραμα της αυθεντικής δημιουργίας !
www.panosavramopoulos.blogspot.gr