Διαπιστευτήρια πατριωτισμού
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Δυστυχώς η κρίση οδήγησε στην ηθική βαρβαρότητα την ελληνική κοινωνία και στην βαθμιαία εκτράχυνση των κοινωνικών και πολιτικών της ηθών. Η ηθικά δηλητηριώδης λαίλαπα του λαϊκισμού, κανοναρχεί την πολιτική μας ζωή και μολύνει κάθε υγιές κύτταρο και κάθε ελπιδοφόρα αναγεννητική πολιτική προσπάθεια. Και βεβαίως το πιο πρόσφορο πεδίο της εκδήλωσης του πολιτικού λαϊκισμού, αποτελεί η ιδέα του πατριωτισμού. Στο ηθικό κύρος της ιερής αυτής ιδέας, που σφυρηλάτησε την ηθική ενότητα του ελληνισμού στην αχανή λεωφόρο του χρόνου, βρίσκουν το κατάλληλο υπέδαφος οι πατριδοκάπηλοι και οι λογής λογής πραματευτάδες του πολιτικού μας πεδίου, για να παίξουν τα ανίερα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια, να διχάσουν τους έλληνες και να υπονομεύσουν επικίνδυνα την πολιτική σταθερότητα της χώρας.
Μόλις τα τελευταία τέσσερα χρόνια, οπότε και μπήκαμε στο θανατηφόρο σπυράλ του δυσώνυμου μνημονίου, επανήλθαν απο το χρονοντούλαπο της ιστορίας, επαχθείς όροι και επονείδιστοι πολιτικοί χαρακτηρισμοί. Προδότης, ρίψασπις, «κουίσγλινγκ», άπατρης, δοσίλογος, είναι επίθετα που έχουν πολιτογραφηθεί πλέον σε καθημερινό επίπεδο στην πολιτική ορολογία και ναρκοθετούν κάθε προσπάθεια γνήσιου και δημιουργικού διαλόγου, για τον απεγκλωβισμό της χώρας απο τα πνιγηρά πλοκάμια της χρεοκοπίας. Και αναζοπυρώθηκαν αίφνης στην ελληνική κοινωνία αλγεινές ιστορικές μνήμες, απο την αρχαία Ελλάδα του Αλκιβιάδη, τον εμφύλιο σπαραγμό του 1823-24 μεταξύ των Φιλικών και των Κοτζαμπάσηδων, τον αλήστου μνήμης διχασμό μεταξύ των Βενιζελικών και Κωνσταντινικών, έως και τον εμφύλιο σπαραγμό του ΄44. Τα τραγικά αποτελέσματα των αδελφοκτόνων αυτών ιστορικών συγκρούσεων, που βύθισαν τον τόπο στον πόνο, το αίμα και το σκοτάδι, δεν δίδαξαν τίποτα δυστυχώς τους νέους επίδοξους πολιτικούς μας σωτήρες, που χωρίς αιδώ και αγάπη για την πατρίδα, σπεκουλάρουν απάνω στην ιερή της ιδέα. Και αναγάγουν την πατριδοκαπηλία σε εργαλείο της πολιτικής τους σταδιοδρομίας και ανέλιξης. Για αυτό και οι έμποροι της ιδέας του πατριωτισμού, σπεύδουν καθημερινά, μέσα απο γελοίες μικροπολιτικές φιέστες και εορτές «μνήμης»-διχασμού, να δώσουν στην ελληνική κοινωνία διαπιστευτήρια πατριωτισμού. Είναι αυτή, η αμήχανη απάντηση ενός φοβικού πολιτικού συστήματος, που δεν μπορεί να αρθρώσει δημιουργικό πολιτικό λόγο, να καταθέσει σοβαρές λύσεις για τα οδυνηρά προβλήματα του τόπου και γεμάτο ενοχές για τις μέχρι χθές ολέθριες πολιτικές του, σκύβει το κεφάλι, βγάζει άναρθρες πατριδοκάπηλες κραυγές και μετακυλύει τις ευθύνες για την πολιτική και ηθική μας κατάπτωση, στους ξένους και σε «σκοτεινές» δυνάμεις...
Αλλά μέσα σ΄αυτό το αιμοσταγές χωνευτήρι του λαϊκισμού, συνθλίβονται και οι μετριοπαθείς και συνετές φωνές του πολιτικού μας πεδίου, που συνιστούν την μοναδική ελπίδα εξόδου απο το λαβύρινθο της χρεωκοπίας και της κοινωνικής μας παρακμής. Η συμπεριφορά αυτή του πολιτικού μας πεδίου, παραπέμπει σε οπισθοδρόμηση με τραγικά επακόλουθα για το μέλλον του τόπου. Σε μια ιστορική στιγμή μάλιστα, που όλες οι συνιστώσες του-παράγοντες, θα έπρεπε να συνδράμουν την προσπάθεια επανοικοδόμησής του εκ θεμελίων. Όμως δεν είναι αυτή η παρακμιακή πατριδοκάπηλη συμπεριφορά, που έχει σήμερα ανάγκη η Ελλάδα...
* Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός του Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr