Άλμα πρός τα εμπρός, με γεναίες πρωτοβουλίες
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Υπάρχουν μείζονα θέματα στο δημόσιο βίο άλυτα που χρονίζουν, για τα οποία πρέπει να πάρουμε γεναίες αποφάσεις και να κάνουμε άλμα πρός τα εμπρός. Οι ηθικολογίες δυστυχώς μπορεί να είναι ελκυστικές στα βιβλία, αλλά είναι πλήρως αναποτελεσματικές σ΄αυτό το πεδίο στην πράξη. Και ένα απο αυτά τα πυρίκαυστα εθνικά ζητήματα, είναι ο ενδεχόμενος επαναπατρισμός κεφαλαίων απο το εξωτερικό στην Ελλάδα. Η θέση τόσο κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών για το θέμα αυτό, όσο και της τρόικας, είναι εδώ και καιρό αρνητική. Και κατά μια ένοια αυτή η άκαμπτη στάση είναι σωστή. Ειδάλλως τι νόημα θα είχε, η προσπάθεια καλλιέργειας μιας νέας φορολογικής συμπεριφοράς και κουλτούρας στους πολίτες, όταν η ίδια η κυβέρνηση θα νομιμοποιούσε το μαύρο χρήμα; Ωστόσο αφότου μπήκαμε στο θανατηφόρο σπυράλ της κρίσης, πολλές θεσμικές δομές και νοοτροπίες στην πατρίδα μας έχουν αλλάξει πρός το καλύτερο. Οι κρατικές δομές έχουν εκσυγχρονιστεί σημαντικά και ασκούν πλέον έναν σοβαρό έλεγχο, σε κάθε απόπειρα φορολογικής παρανομίας. Και η χώρα πορεύεται πλέον σε έναν άλλο δρόμο δημιουργικής ανασυγκρότησης των δομών της και εμπέδωσης υγειών νοοτροπιών απο τους πολίτες.Έχουμε έτσι να αντιμετωπίσουμε το εξής δίλημα. Απο την μια να βεβαιώσουμε θεσμικά, την φορολογική παράβαση που διεπράχθη, με την ταυτόχρονη τιμωρία των φορολογικών παραβατών. Και απο την άλλη να μην απολέσουμε μια μεγάλη ευκαιρία, αναζωογόνησης του τραπεζικού μας συστήματος και της ανάπτυξης, με την ισχύ των επαναπατρισθέντων κεφαλαίων. Τα δεδομένα για ένα τέτοιο εγχείρημα στο μεν εξωτερικό είναι ευνοϊκά, αλλά ίσως στην Ελλάδα όχι και ιδεώδη. Οι φορολογικές οάσεις στο εξωτερικό, η μια μετά την άλλη εξαντλούνται και το απάνεμο λιμάνι του παραδείσου της Ελβετίας, δείχνει ότι δεν θα «αντέξει» για πολύ ακόμα, να φιλοξενεί ξένα γκρίζα, ή μαύρα αφορολόγητα κεφάλαια. Είναι πρόδηλο λοιπόν, ότι υπάρχουν αρκετοί Έλληνες που έχουν φυγαδεύσει μεγάλα κεφάλαια στο εξωτερικό, οι οποίοι θα ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν έστω ένα μεγάλο πέναλτι στην Ελλάδα, προκειμένου να ησυχάσουν με αυτόν τον «εφιάλτη» τους. Θα πάρει έτσι την γεναία απόφαση η σύνολη πολιτική μας ηγεσία, για μια τέτοια διευθέτηση – που θα είναι μάνα εξ΄ουρανού για την εθνική μας οικονομία – ή θα αφήνει τον χρόνο να κυλάει παθητικά, χάνοντας μια σπουδαία αναπτυξιακή ευκαιρία; Κατά τους οικονομικώς επαΐοντες, το ποσό που θα εισρεύσει στα δημόσια ταμεία, απο μια τέτοια γεναία απόφαση της ελληνικής κυβερνησεως, προσεγγίζεται στα 100 δίς ευρώ !!!
Αλλά ας δούμε ποιά θα ήταν τα παρεπόμενα μιας τολμηρής τέτοιας αποφάσεως- «καμπής» στην φορολογική μας πολιτική. Πρωτίστως θα απέφερε ένα ογκωδέστατο ποσό απευθείας στα πενιχρά τούτη την περίοδο δημόσια έσοδα, απο το πέναλτι της νομιμοποίησης. Κατά δεύτερο λόγο θα εδίδετο μια πελώρια ανάσα ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες, που τελούν υπο κεφαλαιακή ασφυξία και θα μπορούσαν έτσι να περάσουν επιτυχώς τα δύσκολα stress tests, στα οποία θα υποβληθούν το Φθινόπωρο. Σε ένα τρίτο επίπεδο τώρα, πολλοί επιχειρηματίες που θέλουν να στηρίξουν κεφαλαιακά τις επιχειρήσεις τους και δεν το κάνουν φοβούμενοι το πόθεν έσχες, θα έμπαιναν δυναμικά στο επιχειρηματικό παιχνίδι και θα τροφοδοτούσαν δυναμικά την ανάπτυξη, χτυπώντας έτσι ουσιαστικά τον δράκο της ανεργίας. Ενώ και αυτή η αγορά των ακινήτων που έχει «ακινητοποιηθεί», θα έπαιρνε μπροστά στηρίζοντας και αυτή την ανάπτυξη. Εν λίγοις λόγοις, όλος ο κύκλος της οικονομίας θα εκινείτο.
Αδιαμφισβήτητα πίσω απο αυτό το μεγάλο ερώτημα, υπάρχει ένα μείζον θέμα φορολογικής-δημόσιας ήθικής. Ωστόσο αν το ζητούμενο είναι να προχωρήσουμε μπροστά ως έθνος, στα νέα θετικά δεδομένα δημοσιονομικής εξυγίανσης που έχουν δρομολογηθεί, τότε πρέπει να κάνουμε υπέρβαση και να πάρουμε την γεναία απόφαση, του επαπαναπατρισμού των κεφαλαίων μας. Άλλως θα υπερασπιζόμαστε σθεναρά μια ηθική, που εν τοις πράγμασι όμως δεν έχει κανένα αντίκρυσμα. Τα μέχρι σήμερα δεδομένα μας, δεν είναι παραγωικά. Αφενός μεν η πολιτική μας ηγεσία κατά καιρούς προβαίνει σε μεγαλόστομες εξαγγελίες, ότι θα κυνηγήσει τον κρυμμένο πλούτο και θα τον φορολογήσει δεόντως, αλλά τελικά δεν έχει γίνει τίποτα, αφετέρου δε, οι ελεγκτικοί μας φορολογικοί μηχανισμοί, μπορούν να υπαγάγουν τους πολίτες, σε μια ατέρμονη οιωνεί φορολογική ομηρία.
Όμως απέναντι στο μείζον αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να δούμε και τα δεδομένα που έχουμε απο την διεθνή εμπειρία. Άλλα κράτη με μακρά, σταθερή και επιτυχημένη φορολογική νομοθεσία-πολιτική, όπως η Αμερική, επιδιώκουν την στεγανοποίηση κάθε δυνατού σημείου απόκρυψης πλούτου, επιστρατεύοντας όλες τις δυνατότητες της τεχνολογίας. Συνάμα όμως δίνουν κατά καιρούς και ευκαιρίες φορολογικού «εξαγνισμού», για να αποκαθάρουν μια για πάντα το νοσηρό φαινόμενο. Δεν έχουμε παρά να ακολουθήσουμε τις επιτυχημένες και αποτελεσματικές εν τέλει κινήσεις τους. Οι καιροί ου μενετοί. Και τα «κοιμώμενα» στην αλοδαπή ελληνικά κεφάλαια κάποτε μπορεί να εξαϋλωθούν. Για σκεφετείτε το;
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr