Η γεωστρατηγική μας θέση και η αναγκαία εθνική γραμμή
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Ήταν ο μέγας στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής Ελευθέριος Βενιζέλος, που με ευφυείς και ενορατικές συλλήψεις, φαντασία αλλά και πολιτικό ρεαλισμό, είχε κατορθώσει μακριά και πέρα απο τις μεμψίμοιρες πολιτικές προσεγγίσεις του καιρού του, να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τα γεωστρατηγικά πλοενκτήματα της χώρας και να τα μετουσιώσει σε εθνική μεγαλουργία, διπλασιάζοντας στην κρυριολεξία τα εδάφη της ελληνικής πατρίδας. Ο δρόμος βεβαίως για αυτή την εθνική μεγαλουργία δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, ενώ υπήρχαν και σημαντικές απώλειες για να επιτευχθούν οι μεγάλοι στόχοι, που άλλαξαν την φυσιογνωμία της Ελλάδας στον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη. Σε όλη αυτή την τιτάνια προσπάθειά του ο επαναστάτης του Θέρισσου, που εξακολουθεί να αποτελεί την κεντρική διαιρετική τομή της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής, δεκαετίες κιόλας μετά τον θάνατό του, είχε την αρωγή μιας εκπλητικής πολιτικής αρετής. Μπορούε κάθε στιμγή να αποτιμά ψυχρά πιά ήταν τα αληθινά γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της χώρας και όχι αυτά που θα ήθελε ο ίδιος σαν έλληνας να είναι. Έτσι «έπαιξε» γεωστρατηγικά με επαρκή και αληθινά όπλα και όχι με τους πόθους και τις εξάρσεις του εθνικού υποσυνείδητου, που παρέσυραν άλλους πολιτικούς της εποχής του, στο κυνήγι απροσέγγιστων χιμαιρών. Και ήταν ακόμα και ο έντιμος Δημήτριος Ράλλης κεντρικός αντίπαλος του Βενιζέλου, που μετά την συντριπτική ήττα του μεγάλου Κρήτη πολιτικού το Νοέμβριο του 1920, προέτρεψε τα στελέχη της νικήτριας παράταξής του, στις διαπραγματεύσεις «έξω» να ηγηθεί ο ηττημένος στις εκλογές Βενιζέλος !!!Απο τότε μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στην εξωτερική πολιτική και διπλωματία της χώρας και πολλές φορές αποκοιμηθήκαμε στο όνειρο της υπερτιμημένης απο εμάς τους ίδιους γεωστρατηγικής μας θέσης και ισχύος, με αποτέλεσαμα να υποστούμε ταπεινωτικές ήττες. Και δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα κατίσχυσε σε όλα τα κεντρικά πολιτικά μας στελέχη, ο μύθος της τάχατες φοβερής γεωστρατηγικής μας θέσης, που δίκην αυτής όλη η παγκόσμια κοινότητα θα μας συμπατίστατο στους εξωτερικούς μας στόχους και θα μας συνέδραμε στην διευθέτηση των μεγάλων εθνικών μας εκκρεμοτήτων. Ήτοι Σκοπιανό, Κυπριακό, ΑΟΖ κ.λ.π. Απόρροια αυτής της στρέβλωσης σε όλα τα μεγάλα μας γεωστρατηγικά meeting, είναι πολιτικοί αναλυτές και στελέχη του πολιτικού μας φάσματος, να αναφέρονται στην «επίζηλη γεωστρατηγική μας θέση» και στο «πολύ υψηλό γεωστρατηγικό status της χώρας» και να βαυκαλίζονται στην ύπαρξη δήθεν κάποιων υπερόπλων στην εξωτερική μας πολιτική, που αποτελούν πανάκεια για την επίτευξη των εθνικών μας στόχων. Ουδέν αναληθέστερον τούτου και η πορεία των εθνικών μας θεμάτων, θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει ξυπνήσει κάποιους απο το λήθαργο ... Και κοντά σε όλα τούτα έρχεται και η ηθική τρομοκρατία των μέσων ενημέρωσης, που οσάκις η χώρα επιχειρεί να κάνει τις αναγκαίες ρεαλιστικές κινήσεις στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, για να αποκομίσει τα προσφερόμενα απο την συγκυρία οφέλη, βομβαρδίζουν ανηλεώς τις πολιτικές ηγεσίες, με απαξιωτικούς και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς τύπου «κουίσλινγκ», «προδότες», «πράκτοτες ξένων συμφερόντων» και άλλα αντίστοιχα ευτελή και γελοία του συρμού.
Όμως στην εξωτερική πολιτική για να πάρεις και να κερδίσεις απο το σκληρό και αδυσώπη-το γεωστρατηγικό παιχνίδι, πρέπει και να δώσεις και να χύσεις ενίοτε και αίμα. Εθνικές νίκες απο το γραφείο δεν γίνονται και είναι άλλωστε τούτη η χίμαιρα είναι πολύ ωραία για να είναι ΑΛΗΘΙΝΗ. Ναί αποκόμισε ο Βενιζέλος τεράστια οφέλη την επαύριο της νίκης των Βαλκανικών αγώνων και διπλασίασε την Ελλάδα στην κυριολεξία. Αλλά χρειάστηκε πρωθύστερα να δώσει τιτάνιο αγώνα για να πείσει το πολιτικό μας τότε σύστημα, να υιοθετήσει την ενορατική πολιτική του της συμμετοχής της Ελλάδος στον πόλεμο πλάι στην Αντάντ. Τα «δώρα» και τα εδάφη που προσαρτήθηκαν στην Ελλάδα τότε καθιστώντας την ΔΙΠΛΗ, δεν ήλθαν εξ΄ουρανού για την σπουδαία «γεωστρατηγική μας θέση» όπως αφελώς και σήμερα κάποιοι πιπιλίζουν. Είχαν πληρωθεί για αυτά «δάκρυα, ιδρώτας και αίμα» για να θυμηθώ τον πατέρα της νίκης του μεγάλου πολέμου Ουίνστον Τσώρτσιλ, που με συντριβή για την είσοδο της Αγγλίας στο πόλεμο εναντίον του αιμοσταγούς και πρανοϊκού Χίτλερ, είπε στο λαό του «Έχω να σας υποσχεθώ δάκρυα, αίμα και ιδρώτα, αλλά στο τέλος ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ» !!!
Τα γράφω αυτά, κάνοντας συνάμα και μια ευσύνοπτη αναφορά σε μείζονες καμπές της εθνικής μας, αλλά και της διεθνούς πολιτικής στο φάσμα των εξωτερικών σχέσεων, επ΄ αφορμή της αναγκαίας διαφαινόμενης συμμετοχής της Ελλάδος στις επιχειρήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας στην Συρία, έναντι των ανειλημμένων δεσμεύσεών της. Συμμετοχή που δεν θα πρέπει να απολέσουμε την ευκαιρία να αποκομίσουμε ένα σημαντικό όφελος για την πολιτικοστρατιωτική στρήριξη που θα παράσχουμε. Και μια «καλή ιδέα» έχω την αίσθηση θα ήταν να κλείσουμε το θέμα της ΑΟΖ μας με την Αίγυπτο. Επομένως είναι επιβεβλημένο με σοβαρότητα, εθνική ομοψυχία και πολιτική σύνεση, να αδράξουμε την ευκαιρία και απο την υπεσχημένη συμμετοχή μας σε κάθε επιχείρηση στην Συρία και να βελτιστοποιήσουμε τα εθνικά μας οφέλη. Τα κόμματα και ο σύνολος πολιτικός μας κόσμος, οφείλουν με φρόνηση και ρεαλισμό να προσχωρήσουν στις επιταγές της αντικειμενικής πραγματικότητας και να εγκαταλείψουν την φθηνή κερδοσκοπία του παρελθόντος, εις βάρος των αληθινών συμφερόντων της χώρας. Χαράσσοντας μια ενιαία εθνική γραμμή. Ενώ και ο τύπος, θα πρέπει να αποβάλλει τις λαϊκίστικες δημαγωγικές συμπεριφορές του παρελθόντος, που ντόπαραν ψυχολογικά τον ελληνικό λαό στο κυνήγι ανύπαρκτων χιμαιρών, αποπροσανατολίζοντάς τον, απο την ψυχρή και ωμή πραγματικότητα. Οι καιροί άλλαξαν και πρέπει να επικρατήσει η φωνή της σύνεσης και του ρεαλισμού. Και προπαντός να συνειδητοποιήσουμε, ότι στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν «ΔΩΡΑ». Τα αποκτήματα έχουν και κόστος...
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.www.panosavramopoulos.blogspot.gr