Η φαντασιακή πολιτική πραγματικότητα ....
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Καθώς η Απριλιανή δικτατορία κατέρρεε και άνοιγε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, μετά απο μια μακρά κοινωνική και πολιτική ταλαιπωρεία του ελληνικού λαού, νέα πολιτικά και κοινωνικά αιτούμενα, αναδεικνύονταν στον πολιτικό μας ορίζοντα, με κύριο την αναζήτηση και εφαρμογή μιας αδέσμευτης και εθνικά υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής. Αφού οι αλλεπάλληλες έκθεσμες παρεμβάσεις ιδία των Αμερικανών στην εσωτερική πολιτική σκηνή της χώρας – προεξάρχοντος του Πιουριφόυ- τους είχαν καταστήσει λαομίσητους και είχαν αναγορεύσει έτσι το πρόταγμα της εθνικής ανεξαρτησίας, ως το κυρίαρχο διακύβευμα των επερχόμενων εθνικών εκλογών. Το ΠΑΣΟΚ υπο την ηγεσία του λαϊκού δημεγέρτη και άριστα κατηρτισμένου στς τεχνικές της πειθούς και της προπαγάνδας Ανδρέα Παπανδρέου, ζούσε την νιρβάνα του επελαύνοντος στην εξουσία και μαζί με το ΚΚΕ, βροντοφώναζαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικράτειας το περίφημο «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο». Οι νόμοι της επικοινωνίας για μια ακόμη φορά είχαν νικήσει και καθόριζαν πλέον το πολιτικό μέλλον της Ελλάδος. Ο λαός ψήφισε δυναμικά το ιστορικό σύνθημα και έδωσε την εξουσία στον μάγο της επικοινωνίας Ανδρέα Παπανδρέου. Μάλιστα πολλοί έλληνες τότε πίστεψαν στην δυνατότητα διαμόρφωσης μιας ειδικής σχέσης μεταξύ Ελλάδος και Ευρωπαϊκής Κοινότητος, όπως συνέβαινε με την Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Καθώς η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία συνέπεσε με την ολοκλήρωση των διαδικασιών εισόδου μας στην ΕΟΚ, αρκετοί ανέμεναν την ανακοίνωσή της εξόδου μας απο την ευρωπαϊκή οικογένεια, μέσα στην έξαψη των πολιτικών παθών, που προξενούσε ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ. Όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου, που με περισσή ευκολία υπαναχωρούσε στις πολιτικές θέσεις και υποσχέσεις του, γρήγορα διεπίστωσε ότι «λεφτά δεν υπήρχαν» για μια τέτοια πολυτέλεια... Προσαρμόσθη γρήγορα στην οικονομική και πολιτική μας πραγματικότητα και απεδείχθη άριστος μαθητής της απορρόφησης του πακτωλού χρημάτων που εισέρρεαν στην χώρα, προκειμένου να επιτευχθεί ο εκσυγχρονισμός και η ανταγωνιστικότητά της και να εσωματωθεί έτσι οργανικά στην Κοινότητα. Αγροτικές επιδοτήσεις, Μεσογειακά Προγράμματα – τα περίφημα ΜΟΠ- χρηματοδοτική στήριξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων, είχαν καταστήσει την Ελλάδα γή της επαγγελίας. Η ατέρμονη και γενναία αυτή χρηματοδότηση βεβαίως εδίδετο στην Ελλάδα, για να αναδιαρθρώσει τις αγροτικές της καλλιέργειες, να εκσυγχρονίσει την δημόσια διοίκησή της και εν τέλει να καταστεί πιο ανταγωνιστική σαν οικονομία, στο νέο υπο διαμόρφωση αλλά με ραγδαίους ρυθμούς εξελισσόμενο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Όπως επίσης και για τον κρατικό απογαλακτισμό της κρατικοδίαιτης βιομηχανίας μας, που ετρέφετο και διαβιούσε απο τις κρατικές προμήθεις και μόνο. Ωστόσο αντί η σπουδαία αυτή οικονομική στήριξή απο την ευρωπαϊκή οικογένεια, να καταστεί ένα ζωτικό εργαλείο, ριζικής αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού της εθνικής μας οικονομίας, απέβη τελικά σε έναν στείρο και ανήθικο μηχανισμό καταλήστευσης του κοινοτικού χρήματος. Επεστρατεύθη και τότε η απαράμιλλη ευρηματικότητα του έλληνα, αλλά στην κακή της εκδοχή. Να απορροφά τις επιδοτήσεις, να ψευτονομοθετεί για δήθεν θεσμικές παρεμβάσεις εκσυγχρονισμού της οικονομίας, που ποτέ τελικά δεν εφαρμόζοντο και επι της ουσίας, να «κλέβει» τα λεφτά της κοινοτικής βοήθειας που για άλλο προφανώς σκοπό προορίζοντο. Το γνωστό δηλαδή επι το λαϊκότερον «Και το σκύλο χορτάτο και την πίτα αφάγωτη» !!! Δηλαδή αρμέγαμε ατέρμονα την κοινοτική βοήθεια, που απευθύνονταν στην αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης, της παιδείας, των κρατικών δομών και της οικονομίας, στήνοντας έναν ευφυή μηχανισμό εξυπηρέτησης ημετέρων και δημιουργώντας κομματικούς πυλώνες για την πολιτική μας επιβίωση, διοεχετεύοντάς τους άφθονο κοινοτικό χρήμα – χαρακτηριστική είναι η περίπτωση εδώ των αγροτικών συνεταιρισμών που καταληστεύθηκαν και εν τέλει χρεωκόπησαν – και παράλληλα για «ξεκάρφωμα» παρήγαμε και επίπλαστο νομοθετικό έργο, που αφορούσε την σύγκλιση με το κοινοτικό κεκτημένο, για να δίνουμε δήθεν την εικόνα της προασαρμογής, χωρίς πάραυτα αυτοί οι νόμοι, ποτέ να εφαρμόζονται. Είναι η περίοδος που αποθεώθηκε το ρουσφέτι, οι πελατειακές σχέσεις, οι καταδολίευση των κοινοτικών επιδοτήσεων, οι διορισμοί και οι πάσης φύσεως ρεμούλες, προκειμένου να επικρατήσει η ευωχία της σοσιαλιστικής γής της επαγγελίας. Την οδυνηρή αυτή περίοδο όπως απεδείχθη για τον τόπο, εισπράξαμε περί τα 200 δίς ευρώ και κάνανε υποτυπωδώς κάποιες επενδύσεις, με την συνακόλουθη όμως ικανοποίηση διαπλεκόμενων συμφερόντων και την αποκατάσταση πλειάδας «παρατρεχάμενων της κομματικής εξουσίας», αλλά και της διεφθαρμένης δημόσιας διοίκησης. Την ίδια στιγμή δανειζόμασταν απο το διεθνές τραπεζικό σύστημα, πελώριο όγκο χρημάτων, για να τροφοδοτούμε την άκρατη κατανάλωση και την υπερχειλική καταναλωτική ικανοποίηση του λαού !!! Φαλκιδεύοντας το μέλλον των επόμενων γεννεών των ελλήνων και με προκλητική και αυθαδιάζουσα αδιαφορία για το πως και πότε θα αποπληρωθούν αυτά τα χρέη. Ίσχυσε ο νόμος της ζωής όμως, που καμιά κομματική εξουσία και νομενκλατούρα δεν μπορεί να τον υπερβεί και το κράτος-καταναλωτής χρεωκόπησε και κατέρρευσε. Και ήλθε ο καιρός που οι πιστωτές μας θέλουν τα λεφτά τους πίσω, βάζοντας οδυνηρούς όρους λιτότητας, προκειμένου να μαζευτούν τα οφειλόμενα και να επιστρέψουμε τα δανεικά τους, με την επιβολή των γνωστών μας επαχθών μνημονίων. Και όπως απέδειξαν και οι εκλογές της 6-ης του Μάη, ο κυρίαρχος λαός απεφάνθη, όχι στα μνημόνια και όχι στη λιτότητα. Δηλαδή ναι στις επιδοτήσεις, τα χαμηλότοκα δάνεια, την κοινοτική αλληλεγγύη, αλλά χωρίς ωστόσο να αποπληρώνουμε τα δάνεια και τις υποχρέωσεις μας !!! Που πρακτικά σημαίνει, ότι θέλουμε την συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, το τρέχον σήμερα ΕΣΠΑ (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς) στο οποίο έχουμε αποθέσει τις πολυπόθητες παρεμβάσεις για την ανάπτυξη και επανεκκίνηση της οικονομίας μας, αλλά χωρίς παράλληλα να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας .... Το διαχρονικό και τόσο ευρηματικό που ο Ανδρέας καλλιέργησε στον ελληνικό λαό «Και το σκύλο χορτάτο και την πίτα αφάγωτη» !!! Καλούνται έτσι σήμερα όλες οι «προοδευτικές δυνάμεις» στην ελληνική κοινωνία, που ανέδειξε απο τις κάλπες ο κυρίαρχος λαός, για να συστήσουν την πρώτη μεταπολιτευτική μας κυβέρνηση, στην οποία ο λαός δεν θα πληρώνει βάρη για παροχές που αφειδώς απόλαυσε, θα πληρώνεται καλά, με την φροντίδα και επιμέλεια του κράτους και την ταυτόχρονη επαναφορά της δραχμής, δοθέντος ότι θα τερματίσουν οι ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις και τα επαχθή δάνεια της «κακιάς» Ευρώπης. Και να «τετραγωνίσουν βεβαίως τον κύκλο», όπως χωρίς αιδώ και συναίσθηση των κρισίων στιγμών που διέρχεται η χώρα, επαγγέλονται. Δυστυχώς για μιαν ακόμα φορά ο λαϊκισμός και η πολιτική προπαγάνδα κατίσχυσαν των αληθινών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος, οδηγώντας τον στα τάρταρα του Άδου, με τα ωραία, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Κλείνοτας τούτο το σημείωμά μας, που γράφεται με αγωνία για το μέλλον της Ελλάδος και των επόμενων γεννεών, που δεν οφείλουν να πληρώσουν το δικό μας πολιτικό αμοραλισμό, θα καταγράψω απευθυνόμενος πρός τους νέους ανθρώπους, που είχαν σημαντική συμμετοχή στην διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος της 6-ης του Μάη, ένα λαμπρό πνευματικά και ηθικά απόφθεγμα, ενός σπουδαίου πολιτικού ηγέτη που άλλαξε τον ρού της παγκόσμιας ιστορικής εκπόρευσης, προερχόμενου μάλιστα απο τον «αντίπαλο» ιδεολογικοπολιτικό χώρο της Αριστεράς «Η πείρα είναι μια χτένα, την οποία ο Θεός χαρίζει στον άνθρωπο, μόνο όταν του έχουν πέσει τα μαλλιά» (Μάο Τσε Τούνγκ). Κατά τα λοιπά ζήτω ο μύθος της επανάστασης !!! Το παρόν άρθρο μου έχει δημοσιευτεί και στις εφημερίδες του Πύργου «Αυγή» και «Παρατηρητής».*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος είναι M.Sc. Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr