Αρχοντικές μνήμες στην Σωνιέρου !
Σε διάφορα σημεία του κέντρου της Αθήνας, αντιφεγγίζει το χρώμα και το άρωμα της παλιάς γειτονιάς. Η αίσθηση του ωραίου, το μέτρο, το όραμα της ποιότητας ζωής και η ζεστασιά του ανεπτυγμένου κοινωνικού ιστού, γονιμοποιημένα όλα τούτα με την ευγένεια της παλιάς αστικής Αθήνας. Στοιχεία που προβάλλουν σήμερα εξασθενημένα, σε μια πόλη, που δείχνει να δίνει μάχη, με την ιστορική και πολιτισμική της ταυτότητα. Παράταιρες πια όλες αυτές οι σταθερές της αθηναϊκής ζωής, ανάμεσα σε τερατουργήματα από τσιμέντο και σε ακαλαίσθητα νέα κτίρια, που θυσίασαν στη δίψα της κερδοσκοπίας, το ωραίο, την καλαισθησία και την κοινωνική αρχοντιά. Και κοντά σε όλα τούτα, με την απώλεια του αισθητικού μας προσανατολισμού, ήλθε και η αποδόμηση του κοινωνικού ιστού, με την υποβάθμιση της ηθικής ταυτότητας της παλιάς γειτονιάς. Χάθηκε η επικοινωνία των ανθρώπων, το ενδιαφέρον για τον δίπλα, το συνεκτικό συναίσθημα της αλληλεγγύης, η γλυκιά καθημερινή καλημέρα, που έδινε ηθική δύναμη και αίσθηση ταυτότητας στην γειτονιά και όλο αυτός ο συναισθηματικός κόσμος, που έδινε αξία και όραμα στη ζωή σου. Υποκαταστημένος πλέον από την ανωνυμία, την κοινωνική και πολιτισμική ετερογένεια και την αισθητική αλλοτρίωση.
Αυτή την εικόνα, μας αναδίνει ένα παλιό αρχοντικό στη οδό Σωνιέρου. Σε ένα ωραίο γλυκό κομμάτι του ιστορικού κέντρου της πόλης, δίπλα στον Σταθμό Λιοσίων, την Καρόλου και την Μάρνη. Σε μια περιοχή που κάποτε έσφυζε από κοινωνική ανάπτυξη και αστική ευημερία. Με τα εγκαταλελειμμένα πλέον εναπομείναντα αρχοντικά, να θυμίζουν θλιμμένα, το παλιό ένδοξο παρελθόν. Το διώροφο στην Σωνιέρου με το γλυκύ και ζεστό ξεθωριασμένο χρώμα της τερακότας, μας υποστασιοποιεί στην καρδιά μας, όλον αυτόν τον κόσμο της αστικής ανάπτυξης και ομορφιάς που χάσαμε. Προβάλλει επιβλητικά με τον μεγάλο όγκο του και την περίτεχνη κεραμική απόληξη της σκεπής του. Με τα μεγάλα του παράθυρα που τα στέφουν δωρικές παραστάδες και με το γλυκύ πράσινο – λαχανί χρώμα τους, που σου δημιουργεί μια αίσθηση φρεσκάδας, «διαρκούς άνοιξης» και καλοκαιρίας. Αλλά και το πανέμορφο σιδερένιο μπαλκόνι του, με το αριστοτεχνικό σφυρήλατο κιγκλίδωμά του, που αναδύει στην ατμόσφαιρα, αρχοντιά και μεγαλοπρέπεια. Αυτά τα αρχιτεκτονικά στοιχεία είχαν τα αρχοντικά της περιοχής, με το τραίνο στον διπλανό Σταθμό Λαρίσσης, την μεσοπολεμική και μεταπολεμική μας περίοδο, να κομίζει την ελπίδα και το όνειρο μιας καλύτερης ζωής ! Μπορεί και πάλι το ωραίο αυτό κομμάτι της Αθήνας, με εμπνευσμένες πολιτισμικές και οικιστικές παρεμβάσεις, να γίνει εφαλτήριο κοινωνικής και αστικής ανάπτυξης. Με αγάπη και φροντίδα !
Η φωτογραφία είναι από το βιβλίο του έξοχου συγγραφέα Νίκου Βατόπουλου «Περπατώντας στην Αθήνα», εκδόσεις «Μεταίχμιο».
Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Συγγραφέας
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
Αθήνα, 4-2-2020