Η απαράμιλλη ηθοποιός του μουσικού μας θεάτρου
Καίτη Ντιριντάουα !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Με ένα ορμέμφυτο ταλέντο, υψηλή αίσθηση της αρμονίας, αλλά και ιδανικό σώμα για χορό, η Καίτη Ντιριντάουα, αναγορεύτηκε στις μεγάλες ντίβες του μουσικού μας θεάτρου και πραγματοποίησε μια σπουδαία καριέρα την δεκαετία του ΄50, δρέποντας όμως και πίκρα, πόνο και θραύση της υγείας της στην πολύπλαγκτη ζωή της, ένεκα της εμπλοκής της στην αριστερά, που την οδήγησε την εμφυλιακή περίοδο, στην εξορία. Η Καίτη Ντιριντάουα, ή Αικατερίνη Οικονόμου, όπως ήταν το φυσικό της όνομα, γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1921. Μένοντας ορφανή από πατέρα ενωρίς και διαβλέποντας η μητέρα της το σπουδαίο ταλέντο της στο χορό – σε μια εποχή μάλιστα που ανθούσαν «τα παιδιά θαύματα» - την
έγγραψε σε σχολή μπαλέτου, όπου και σφυρηλάτησε από παιδί, την ενάρετη χορευτική της φυσιογνωμία. Πρόβα τζενεράλε καλλιτεχνικά η Καίτη Ντιριντάουα έκανε στο «Μικρό Ζάππειο» στην Αθήνα το 1935. Και συνέχισε σε βαριετέ και μπουλούκια, ώσπου την ανακάλυψε ο μεγάλος Αττίκ και την επιστράτευσε στην περίφημη «Μάντρα» του το 1937. Αναντίλεκτα κομβική στιγμή στη καριέρα της, αφού ο έξοχος μουσικοσυνθέτης μας και θετράνθρωπος, την μύησε στην τέχνη του μουσικού θεάτρου και σμίλευσε την καλλιτεχνική της προσωπικότητα. Μαζί μάλιστα με τον επίσης σπουδαίο μας σκηνοθέτη Ορέστη Λάσκο, σε μια περιοδεία τους στην Αίγυπτο, της προσέδωσαν και το επίθετο Νιριντάουα, από την πόλη της Αιθιοπίας Ντίρε Ντάουα, στην οποία είχαν λάβει χώρα φοβερές μάχες μεταξύ της εισβολέως Ιταλίας και της Αιθιοπίας.
Θα επακολουθήσει μια λαμπρή πορεία για την αγαπημένη μας ηθοποιό, όπου με το πολυμερές ταλέντο της και την εργατικότητα της, θα εξακτινώσει το κύρος της,
αλλά και την φήμη της στο χώρο του θεάτρου, που μεσοπολεμικά και μεταπολεμικά μεσουρανούσε. Αλλά παράλληλα με το ταλέντο της η Ντιριντάουα υπήρξε και μια φλογερή Ελληνίδα και ανένδοτη δημοκράτης. Έτσι μεσούσης της κατοχής στο θέατρο «Αλκαζάρ» το 1942 πάνω στη σκηνή θα βροντοφωνάξει «Ζήτω η Ελλάδα», γεγονός που επέσυρε την φυλάκισή της. Και αποφυλακιζόμενη ενεπλάκη στις γραμμές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, εμπλοκή που θα φέρει τη στοχοποίησή της, από τους παρακρατικούς ακροδεξιούς μηχανισμούς της εποχής. Εμφανιζόμενη έτσι μετά τα αλγεινά Δεκεμβριανά στο θέατρο «Βέμπο», της επιτέθηκαν επι σκηνής οι διαβόητοι «Χίτες», φωνάζοντας «Σκοτώστε τη Βουλγάρα» ! Η μεγάλη μας ηθοποιός όμως έμεινε ατάραχη στις απειλές και απάντησε αγέρωχα «Είμαι πιο Ελληνίδα από εσάς». Όμως τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1947 μεσούντος του φοβερού εμφυλίου πολέμου μας, συνελήφθη και εξορίστηκε κατ΄ επανάληψη στη Μακρόνησο, τη Χίο και το Τρίκερι. Εξορία που της επεσώρευσε μαζί με όλα τα άλλα και σοβαρά προβλήματα στην υγεία της, υπονομεύοντάς της μοιραία, όπως και αποδείχτηκε μεθύστερα.
Με την απελευθέρωσή της από την εξορία τη δεκαετία του ΄50, η Καίτη Ντιριντάουα πραγματοποίησε μια πλατιά και πολυεδρική καλλιτεχνικά διαδρομή στο θέατρο, που την κατέστησε μια από τις μεγάλες ντίβες του, έως και το 1966 οπότε και έκλεισε τη σταδιοδρομία της. Σε αυτή την σημαντική περίοδο της καριέρας της, όπου και διέλαμψε η Καίτη Ντιριντάουα , συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα μας θεατρικά αστέρια της εποχής, κάποτε μάλιστα συστήνοντας και δικό της θίασο. Συνεργάστηκε έτσι με τους : Νίκο Σταυρίδη, Κυριάκο Μαυρέα, Μίμη Κοκκίνη, Βασίλη Αυλωνίτη, Μπέμπα Δόξα, Κούλη Στολίγκα, Μαρίκα Νέζερ, Μάγια Μελάγια, Άννα Ματζουράνη, Μπέτυ Μοσχονά, Μάρθα Καραγιάννη κ.α.
Στα 1957 και μετά από μια θυελλώδη συνεργασία με τον μοναδικό Κώστα Χατζηχρήστο, με τον θίασό της, που είχε ανεβάσει την παράσταση «Ελέφαντες και ψύλλοι» στο θέατρο «Περοκέ» των Γιαννακόπουλου – Ελευθερίου – Νικολαΐδη, η Ντιριντάουα ερωτεύτηκε σφόδρα τον αγαπημένο μας «Θύμιο» και δυο χρόνια μετά το Σεπτέμβριο του 1959, προχώρησαν σε γάμο, αποκτώντας και μια κόρη την Μαριαλένα Χατζηχρήστου. Τελικά όμως θα χωρίσουν λόγω της άστατης ερωτικής ζωής του Χατζηχρήστου, όπως είχε ομολογήσει ο ίδιος, το 1975.
Στο φάσμα τώρα της μικρής μας οθόνης, η Καίτη Ντιριντάου δεν είχε πολλές συμμετοχές, δοθέντος ότι είχε δώσει βάρος στην καλλιτεχνική της πορεία στο θέατρο και δη στο μουσικό. Είχε ωστόσο τέσσερις παρουσίες : Τον 1932 μόλις στα 11χρόνια της στη βουβή ταινία «Κοινωνική σαπίλα» του Στέλιου Τατασόπουλου και αργότερα στις ταινίες «Διπλή θυσία» του Γιάννη Χριστοδούλου (1945), «Ριρίκα» του Φρίξου Ηλιάδη (1951) και «Δράκουλας και Σία» του Ερρίκου Ιατρού (1959). Μοίρα τραγική και σχετικά νέα, η μεγάλη μας ηθοποιός στις 9 Φεβρουαρίου του 1996 εκδήμησε από η ζωή, σε ηλικία 75 ετών, με την υγεία της υπεσκαμένη, από τις εξορίες και άλλες ταλαιπωρίες. Πάραυτα με το ευγενές και πολυμερές ταλέντο της αποτύπωσε αδρά τα σφραγίδα της στα μεταπολεμικά μουσικοθεατρικά μας δρώμενα. Υπήρξε μια μεγάλη καλλιτέχνης, αλλά πάνω από όλα ωραία Ελληνίδα !
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π., Αν. Γραμματέας Πολιτισμού ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
www.panosavramopoulos.blogspot.gr