Ο εμπνευσμένος μας δευτεραγωνιστής
Γιώργος Κάππης !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Αποτέλεσε μια απο τις πιο ευγενείς και αγαπημένες φυσιογνωμίες του ελληνικού κινηματογράφου, ιδιαιτέρως τις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80 και διέγραψε με το ευγενές και πολυτάλαντο υποκριτικό του τάλαντο, μία μακρά και δημιουργική πορεία στο φάσμα ιδίως του κινηματογράφου και της επιθεώρησης ο Γιώργος Κάππης. Διακρίνονταν σε όλες τις ερμηνείες του για το ορμέφυτο κωμικό του ταλέντο, το μπρίο και τον ταπεραμέντο του, που τον καθιστούσαν πάντα αγαπητό στους σινεφίλ, αλλά και περιζήτητο στους σκηνοθέτες στην ερμηνεία δεύτερων ρόλων. Και κατόρθωνε με την υποκριτική του αρτιότητα και την άψογη σκηνική του παρουσία, να δίνει ξεχωριστή πνοή και η υπόσταση στους δεύτερους ρόλους του και τελικά να αναγορεύεται στην καρδιά μας, ως ένας από τους πρωταγωνιστές των ωραίων κωμωδιών στις οποίες συμμετείχε. Αλησμόνητες έτσι θα μείνουν στην καρδιά μας οι επιτυχημένες ερμηνείες του, στο ρόλο του αφελούς γιού του Αλέκου Λειβαδίτη στην κωμωδία «Ο εμίρης και ο κακομοίρης», στο ρόλο του σκηνοθέτη που εν τέλει τρώει ατελείωτο ξύλο από τον κραταιό Λάμπρο Κωνσταντάρα στην κωμωδία «Ο τρελός τα έχει 400», αλλά και σε πολλές άλλες ακόμα εμπνευσμένες κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Γιώργος Κάππης είδε το φως της ζωής στη Θεσσαλονίκη το 1928 και μετά την αποπεράτωση των γυμνασιακών των σπουδών, με ξεχωριστή έφεση και μεράκι για το θέατρο και το κινηματογράφο, στράφηκε στην υποκριτική, όπου και έλαβε τις θεμέλιες δραματικές το σπουδές, σε σχολή υποκριτικής.
Πρόβα τζενεράλε στο φάσμα του κινηματογρά-φου, έκανε μέσα απο τις ταινίες του αλησμόνητου Γιάννη Δαλιανίδη και σύντομα με το πολυμερές ταλέντο του, εξακτίνωσε το υποκριτικό του κύρος, αλλά και τη δημοτικότητα του, που τον αναγόρευσαν σε έναν από τους πολύ επιτυχημέ-νους δευτεραγωνιστές του ελληνικού κινηματογράφου. Συμμετείχε σε πληθώρα ταινιών της χρυσής εποχής του ασπρόμαυρου και άφησε ανεξίτηλο το κωμικό του σήμα. Μνημονεύουμε έτσι
τις χαρακτηριστικές του συμμετοχές στις κωμωδίες : «Ο κυρ Γιώργος και η τρέλα του» 1971, «Τα Ομορφόπαιδα» 1971, «Αγάπησα μία άγνωστη» 1970, «Ο θαυματοποιός» 1969, «Το αφεντικό μου ήταν κορόιδο» 1969, «Ορκίζομαι είμαι αθώα» 1968, «Το κορίτσι της οργής» 1967, «Φίφης ο ακτύπητος» 1966, «Άλλος για το εκατομμύριο» 1964, «Ότι θέλει ο λαός» 1964, «Ψευτοθόδωρος» 1963, «Του Κουτρούλη ο γάμος» 1962 και σε πολλές άλλες ακόμα. Σε όλο αυτό το μακρύ
υποκριτικό του εύρος, ο Γιώργος Κάππης μας έδωσε σπουδαίες ερμηνείες, που αγαπή-θηκαν πλατιά από το κινηματογραφόφιλο κοινό, για την ευγενή και χαριτωμένη υποκριτική του παρουσία, που συνδύαζε το χιούμορ, τη γλυκιά αφέλεια, αλλά και το ελληνικό δαιμόνιο των δύσκολων μεταπολεμικών μας δεκαετιών, που τις σκίαζαν οι κοινωνικές στρεβλώσεις και οι οικονομικές δυσπλασίες και που αντίπερα σε όλες αυτές τις αντιξοότητες, ο ‘Έλληνας ιδίως της επαρχίας, ανεβαίνοντας στην Αθήνα προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος, κατόρθωνε με την ευφυία και την πολύστροφη κοινωνική του παρουσία, να ξεπεράσει τα προβλήματα και να στεφτεί τελικά νικητής στο κοινωνικό πεδίο.
Αλησμόνητη επίσης θα μείνει ιδίως στο πειραϊκό κοινό, ή εμπνευσμένη παρουσία του Γιώργου Κάππη σε επιθεωρήσεις την περίοδο της μεταπολίτευσης, όπου και στηλίτευαν τα δίσεκτα χρόνια της απριλιανής δικτατορίας. Σε μια από αυτές τις πολύ χαρακτηριστικές ερμηνείες του ο Γιώργος Κάππης, καθώς άνοιγε η αυλαία στη σκηνή, εμφανίζονταν να κάθεται πάνω στο μεσαίο δάχτυλο μιας πελώριας γροθιάς με υπαινικτικό τρόπο χωρίς να μιλάει. Έμενε σιωπηλός για δυο τρία λεπτά και μετά με περιπαικτικό ύφος έλεγε : «γελάτε ε, γελάστε, γελάστε, όλοι σας 7 χρόνια καθόσασταν εδώ πάνω» ! Με την έλευση της δεκαετίας του ΄80 και την παντοδυναμία του έγχρωμου κινηματογράφου, ο Γιώργος Κάππης σιγά-σιγά περιθωριοποιήθηκε, κάτι που τον έφερε σε δυσχερή ψυχολογική και οικονομική κατάσταση. Το ταλέντο του, το αισθητικό του format και η υποκριτική του κάστα, δεν ήτανε συμβατά με τα νέα ήθη που κόμιζε ο έγχρωμος κινηματογράφος και που βεβαίως είχε απωλέσει σοβαρά
στοιχεία της αισθητικής. Συμμετείχε έτσι για να επιβιώσει στις αλήστου μνήμης βίντεοταινίες, που υποβίβασαν την αξία και το κύρος του κινηματογράφου. Τελικά ο αγαπημένος Γιώργος Κάππης μη μπορώντας να ανεχτεί τον καλλιτεχνικό του παραγκωνισμό, αλλά και τα παρεπόμενα από αυτόν οικονομικά του προβλήματα, πέθανε φτωχός και λησμονημένος τον Μάιο του 1999, από καρδιά στο σπίτι του. Στην κηδεία του στο νεκροταφείο της Γλυφάδας, τον τίμησαν ελάχιστοι καλλιτέχνες - παρόλη τη μακρά και πολυεπίπεδη συνεργασία του με την πληθώρα των κορυφαίων μας ηθοποιών - όπως η Άννα Φόνσου, ο Νίκος Παπαναστασίου, ο Γιώργος Φούντας με τη γυναίκα του Χρυσούλα Ζώκα, η Μαρία Μαρτίκα και ο Χρήστος Φωτίδης. Είχε αποκτήσει μια κόρη την Πατρίτσια. Ο Γιώργος Κάππης με το ευγενές και εμπνευσμένο λυρικό του κύτταρο, αποτέλεσε έναν σπουδαίο και αγαπημένο μας δευτεραγωνιστή, αφήνοντας ισχυρό το αποτύπωμά του, ιδιαίτερα στο φάσμα της ελληνικής κωμωδίας. Και έτσι θα τον θυμάστε για πάντα με αγάπη !
Φιλμογραφία
Ισόβια (1988)
Ο μεγάλος παραμυθάς (1988)
Δημόσιος υπάλληλος (1986)
Γρανίτα από χιόνι (1986)
Ο άνθρωπος που τό΄παιζε πολύ (1983)
Πολίτες Β` κατηγορίας (1981)
Ο ποδόγυρος (1980)
Κλεμμένος έρωτας (1972)
Ο κυρ' Γιώργης και οι τρέλλες του (1971)
Τα ομορφόπαιδα!.. (1971)
Αγάπησα μιαν άγνωστη (1970)
Η αρχόντισσα της κουζίνας (1969)
Ο θαυματοποιός (1969)
Το αφεντικό μου ήταν κορόιδο (1969)
Μεγάλες αγάπες (1968)
Ο τρελός τάχει 400 (1968)
Ορκίζομαι, είμαι αθώα (1968)
Το κορίτσι της οργής (1967)
Νυμφίος ανύμφευτος (1967)
Φίφης ο ακτύπητος (1966)
Το πρόσωπο της ημέρας (1965)
Άλλος... για το εκατομμύριο! (1964)
Κόσμος και κοσμάκης (1964)
Ο εμίρης και ο κακομοίρης (1964)
Ότι θέλει ο λαός (1964)
Ψευτοθόδωρος (1963)
Ζητείται τίμιος (1963)
Πονεμένη μητέρα (1962)
Του Κουτρούλη ο γάμος (1962)
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π., Αν. Γραμματέας Πολιτισμού ΠΑΣΟΚ
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
www.panosavramopoulos.blogspot.gr