Η εμπνευσμένη μας θεατράνθρωπος, Έλλη Φωτίου !

Η εμπνευσμένη μας θεατράνθρωπος, Έλλη Φωτίου !

Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Προικοδοτημένη με αρχαιοελληνική ομορφιά, άφατη γλυκύτητα, αλλά και ένα πολύπλευρο δραματικό υπόβαθρο, πορεύτηκε στα μονοπάτια της τέχνης η Έλλη Φωτίου και μας κατέλειπε έξοχες λυρικές ερμηνείες, που συνιστούν κεφάλαιο στην δραματική μας τέχνη. Η υποκριτική της παρουσία, είχε μια μοναδική ηθική ένταση μέσα στην απλότητά της και συνέγειρε ψυχικά τον θεατή. Για τούτο και αγαπήθηκε και αποθεώθηκε σαν μοναδικό αστέρι, η μεγάλη μας πρωταγωνίστρια και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον και την αγάπη του θεατρόφιλου κοινού, για πέντε και πλέον δεκαετίες ! Ανεξίτηλη θα μείνει για πάντα στην μνήμη μας, η πρωταγωνιστική της παρουσία, στο πολεμικό δράμα «Προδοσία» (1964) του Κώστα Μανουσάκη, όπου υποδύεται με ανεκλάλητη παραστατική ενάργεια, την ανεψιά «Λίζα» του καθηγητή της αρχαιολογίας «Βίκτορα Καστριώτη» - ο απαράμιλλος Μάνος Κατράκης- την οποία ερωτεύεται ο γερμανός υπολοχαγός της Γκεστάπο «Κάρ Φον Στάιν» - τον υποδύεται έξοχα ο Πέτρος Φυσσούν- ο οποίος έχει επιτάξει το σπίτι του καθηγητή,

χωρίς να υποπτεύεται ότι η Λίζα είναι εβραία ! Θα την παραδώσει τελικά στην Γκεστάπο και ο ίδιος ζητάει μετάθεση για το ανατολικό μέτωπο. Με την κατάρρευση του μετώπου επιστρέφει στο Βερολίνο και ρωτώντας για την τύχη των εβραίων αιχμαλώτων, μαθαίνει ότι η Λίζα είναι νεκρή. Εκεί συνειδητοποιώντας ότι έστειλε στο απόσπασμα την κοπέλα που παράφορα αγαπούσε, για να μείνει πιστός στις αρχές της Γκεστάπο, αυτοκτονεί ! Ανεπανάληπτη εδώ η ερμηνεία της Έλλης Φωτίου, που μας συγκλονίζει ψυχικά, με την υποκριτική της δεινότητα. Να σημειώσουμε ακόμα, ότι ένεκα της αριστουργηματικής της υποκριτικής, η Έλλη Φωτίου, εκπροσώπησε την Ελλάδα, στο Φεστιβάλ κινηματογράφου στις Κάννες το 1965, στο Βερολίνο το 1966 και στην Μόσχα το 1966. Ενώ για την έξοχη δραματική της συμμετοχή στην ταινία «Επιστροφή», απέσπασε το 1966 το Α΄ Βραβείο γυναικείου ρόλου, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μια μακρά πορεία υψηλού δραματικού ήθους και επιτυχιών, που την κατευόδωνε η ευγένεια και η καλλιτεχνική αιδημοσύνη, της μεγάλης μας ηθοποιού.

Η Έλλη – Ευαγγελία Τριγονοπούλου – Φωτίου, του Φωτίου, είδε το φως της ζωής στις 30 Σεπτεμβρίου 1939 στον Πειραιά και εκδήλωσε από μικρή μεγάλη αγάπη και έφεση για το θέατρο. Με την αποπεράτωση των γυμνασιακών της σπουδών, ακολούθησε υποκριτική στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε το 1962. Έκτοτε ακολούθησε μια σπουδαία αλυσίδα θεατρικών, κινηματογραφικών, αλλά και ραδιοφωνι-κών της παρουσιών, που την καταξίωσε στο ευρύ κοινό, ως ένα καλλιτεχνικό αστέρι πρώτου μεγέθους. Στο φάσμα του κινηματογράφου από τις πιο χαρακτηριστικές της δραματικές ερμηνείες, υπήρξαν στις ταινίες : «Η 7η ημέρα της δημιουργίας» (1966), «Ο φόβος» (1966), «Διχασμός» (1965), «Επιστροφή» (1965), «Δίψα για ζωή» (1964), «Προδοσία» (1964) κ.α. Στο παλκοσένικο τώρα η Έλλη Φωτίου, έπαιξε σε μεγάλες παραστάσεις του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου, ενώ αργότερα δραστηριοποιήθηκε θεατρικά κατά κόρον στο ιδιόκτητο θέατρο «Άλφα», που ίδρυσε με τον σύζυγό της, αξιόλογο επίσης ηθοποιό, Στέφανο Ληναίο. Από τις αντιπροσωπευτικές της εμφανίσεις υπήρξαν οι : 1964/1965 «Όταν οι Ατρείδες», 1995/1996 «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», 1998/1999 «Ανοιχτοί λογαρια-σμοί», 2012/2013 - 2013/2014 «Ένας εχθρός του λαού» κ.α.

Σημαντική υπήρξε επίσης η παρουσία της Έλλης Φωτίου, στην μικρή μας οθόνη. Πρωταγωνίστησε σε πολύ αξιόλογες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης και άφησε και εκεί, αναλλοίωτο το δραματικό της αποτύπωμα. Παραθέτουμε ενδεικτικά της σειρές : 1972 «Ο Άνθρωπος Δίχως Πρόσωπο», 1973, «Εφιάλτης», 1978 «Η Ετυμηγορία», 1993 «Κωστής Παλαμάς», 1998 «Επιθυμίες», 2007 «Γιούγκερμαν». Στην προσωπική της ζωή, η μεγάλη μας ηθοποιός είχε παντρευτεί όπως αναφέραμε τον ηθοποιό Στέφανο Ληναίο, με τον οποίο και συνεργάστηκαν καλλιτεχνικά. Απέκτησαν δυο παιδιά, την Μαργαρίτα Μυτιληναίου, γνωστή και επιτυχημένη ραδιοφωνικό παραγωγό και έναν γιό, τον Αλέξη, ζώντας για δεκαετίες την θαλπωρή μιας ευτυχισμένης και στέρεας οικογένειας. Με το ευγενές καλλιτεχνικό της ήθος και την δραματική της πολυμέρεια, η Έλλη Φωτίου, διέγραψε μια καμπύλη προόδου και ευημε-ρίας, στην θεατρική και κινηματογραφική μας σκηνή. Για αυτό και την περιβάλλουμε όλοι, με την αγάπη μας και την βαθιά εκτίμησή μας !

Φιλμογραφία

Συντρίμμια ψυχής (2007) [Allegra]

Κλαίνε την ώρα που τα σκοτώνουν (2007)

Μιας πεντάρας νιάτα (1967) [Ειρήνη Τένγκουλα-Στρατάκη]

Η 7η ημέρα της δημιουργίας (1966) [Χριστίνα Σταθάκη]

Ο φόβος (1966) [Χρύσα Καβανάρη]

Διχασμός (1965) [Θάλεια]

Επιστροφή (1965) [Άννα]

Δίψα για ζωή (1964) [Νίκη]

Προδοσία (1964) [Λίζα]

Ζήλια (1963) [Λένα]

Ο τρίτος δρόμος (1963)[Λίλα Ρωμανού, προγονή Τερέζας Ρωμανού]