Δημήτρης Χόρν
Ο αξεπέραστος «πρίγκιπας», του θεάτρου και του κινηματογράφου μας !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Προικοδοτημένος με έκπαγλη φυσική ομορφιά, μια σπάνια μελωδική φωνή, εκρηκτικό μεσογειακό ταμπεραμέντο, μοναδική αρμονία και χάρη στην κίνηση, αλλά και αναθρεμμέ-νος μέσα σε ένα περιβάλλον θεατρικής ευκρασίας – πατέρας του ήταν ο έξοχος θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χόρν («Το φυντανάκι» και άλλα αριστουργήματα) και νονά του η κορυφαία θεατρίνα μας Κυβέλη – δεν θα μπορούσε να αποστεί από την θεατρική του μοίρα! Αυτός ο απαράμιλλος πρίγκιπας του θεάτρου και του κινηματογράφου μας, που δονούσε με την παρουσία του καρδιές, αλλά αφήκε αναλλοίωτο και ως διανοούμενος τον ηθικό του σφραγιδόλιθο στα πολιτισμικά μας δρώμενα, άλλοτε ως Γενικός Διευθυντής του ΕΙΡΤ – με την κατάρρευση της χούντας και το πέρασμα στην δημοκρατική ομαλότητα – κάποτε ως κεντρικός σύμβουλος για τον πολιτισμό, αλλά και επιστήθιος φίλος συνάμα του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενίοτε ως εκλεκτός σχολιαστής στα μέσα της πολιτικής και πολιτισμικής μας επικαιρότητας. Ο Δημήτρης Χόρν διήνυσε μια πολυεδρική καλλιτεχνική καριέρα – αφήνοντας σπουδαία ίχνη αισθητικής ποιότητας ακόμα και ως τραγουδιστής – ιδίως στο θέατρο, όπου το λυρικό του κύτταρο ξεχείλιζε και οι ερμηνείες του ήταν αριστουργηματικές, με την παρουσία του στην μεγάλη μας οθόνη, να είναι επίσης συγκλονιστική, με ανεπανάληπτες ερμηνείες όπως στις ταινίες «Χειροκροτήματα», «Κάλπι-κη λίρα» «Κυριακάτικο ξύπνημα», «Το κορίτσι με τα μαύρα» κ.α. και έχει αδιαφιλονίκητα περάσει στη φαντασμαγορία της σύγχρονης καλλιτεχνικής μας δημιουργίας.
Ο Τάκης (Δημήτρης) Χόρν, είδε το φως της ζωής στις 9 Μαρτίου 1921 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο θεατρικός συγγραφέας και στρατιωτικός Παντελής Χόρν και μητέρα του Ευτέρπη Αποστολίδη. Είχε ακόμα άλλα δυο αδέλφια, τον Γιάννη που εξέδιδε μέχρι τον θάνατό του την πρωτοπόρο αγγλόφωνη εφημερίδα στην Ελλάδα «Athens News» και την Νανά, που μοίρα τραγική πέθανε σε ηλικία 7 ετών. Νονά του δε, ήταν η μεγάλη μας θεατρίνα Κυβέλη. Την πρωτόλεια εμφάνισή του στο σανίδι θα κάνει ο Τάκης Χόρν, βρέφος κιόλας μέσα στην αγκαλιά της νονάς του Κυβέλης, στο έργο «Γειτόνισσες» του πατέρα του Παντελή Χόρν και πάλι θα ξαναπαίξει πλάι στην νονά του, στην «Νόρα» του Ερρίκου Ίψεν, υποδυόμενος ένα από τα παιδιά της Κυβέλης, μόλις στην ηλικία των 4 ετών ! Και θα συνευρεθεί θεατρικά ξανά με την αγαπημένη του νονά - Κυβέλη στην ηλικία των 31 ετών, το 1954 στην παράστα-ση «Μια γυναίκα χωρίς σημασία», του πνευματώδους Όσκαρ Ουάλιντ. Για Τρίτη φορά θα ανέβει στο παλκοσένικο ο Τάκης Χόρν με τον θίασο της άλλης μεγάλης του θεάτρου μας Μαρίκας Κοτοπούλη, σε ηλικία 14 ετών, στην παράσταση «Μαμά Κολιμπρί» του Μπατάιγ, στο θέατρο Πάρκ. Και το 1937 προκειμένου να λάβει τις εγκύκλιες θεατρικές του σπουδές, δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού μας Θεάτρου, με το ποίημα «Οι μοιραίοι» του Βάρναλη, στις οποίες και επιτυγχάνει. Με την αποφοίτησή του κάνει την πρωτόλεια επαγγελματική του εμφάνιση, το 1940 στην παράσταση «Νυχτερίδα» του Γιόχαν Στράους, με το θίασο του Εθνικού Θεάτρου στην Θεσσαλονίκη. Έχει ήδη ξεκινήσει η μεγάλη και φρενήρης πορεία του στο σανίδι.
Αλλά παράλληλα με τα θεατρικά του βήματα έρχεται και ένας γάμος στα 21 του χρόνια, με την Ρίτα Φιλίππου. Θα ακολουθήσουν συνεργασίες με τα θεατρικά σχήματα της Μαρίκας Κοτοπούλη και της κ-ας Κατερίνας. Και το 1944 ο Τάκης Χόρν πραγματοποιεί το μεγάλο του βήμα και συστήνει δικό του θίασο με την Μαίρη Αρώνη και αργότερα με την Βάσω Μανωλί-δου. Όμως το 1943 κάνει πρόβα τζενεράλε και στην μεγάλη μας οθόνη, στην ταινία «Η φωνή της καρδιάς», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ιωαννόπουλου. Η ταινία αυτή έχει δυο συμβο-λικές πρωτιές. Είναι η πρώτη μας ταινία, μετά την απελευθέρωση από την γερμανική τυραννία, αλλά συνιστά και την πρώτη ταινία της κραταιάς αργότερα «Φίνος Φίλμ», που θα κανοναρχεί την κινηματογραφική μας βιομηχανία. Και το 1944 έρχεται μια κινηματογραφι-κή ερμηνεία σταθμός στην πορεία του έξοχου Τάκη Χόρν. «Τα χειροκροτήματα» του Γιώργου Τζαβέλλα. Ένα χρόνο αργότερα το 1945 συνεργάζεται με τον σχήμα των Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου, στο περίφημο «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι» και την περίοδο 1946-1950, ο Τάκης Χόρν επανακάμπτει στην καλλιτεχνική του μήτρα, το Εθνικό Θέατρο. Αλλά έρχεται τώρα από το πεδίο του κινηματογράφου μια ταινία, να απογειώσει το καλλιτεχνικό του κύρος. Είναι ο «Μεθύστακας» του Γιώργου Τζαβέλλα, με την αξεπέρα-στη ερμηνεία του Ορέστη Μακρή, στην οποία όμως και το Τάκης Χόρν πρωταγωνιστώντας ξεδιπλώνει το μοναδικό δραματικό του τάλαντο. Στα 1945 φεύγει με υποτροφία του Βρετανικού Ινστιτούτου στην Αγγλία, προκειμένου να σφυρηλατήσει τη θεατρική του παιδεία και από εκεί για την Αμερική, όπου παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς, τις νέες καλλιτεχνικές τάσεις στο θέατρο και τον κινηματογράφο.
Το 1952 είναι ένα έτος σταθμός, όχι μόνο στην καλλιτεχνική ζωή, αλλά και στην προσωπική του Τάκη Χόρν. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, συστήνει θίασο, με τον Γιώργο Παππά και την μεγάλη μας ηθοποιό Έλη Λαμπέτη, με την οποία αναπτύσσεται ένας φλογερός έρωτας μεταξύ τους. Ένας έρωτας που το πάθος του είναι ανείπωτο και θα τους κρατήσει μαζί για μια επταετία. Με την Έλη Λαμπέτη θα προχωρήσουν από κοινού σε δικό τους θίασο και θα συμπρωταγωνιστούν σε μερικές αριστουργηματικές ταινίες, που θεωρούνται στα διαμάντια του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας. Αναφέρουμε τις : το «Κυριακάτικο ξύπνημα» το 1954, του διεθνούς κύρους σκηνοθέτη μας Μιχάλη Κακογιάννη, την «Κάλπικη λίρα» του σπουδαίου Γιώργου Τζαβέλλα το 1955 και το «Κορίτσι με τα μαύρα» το 1956, επίσης του Μιχάλη Κακογιάννη. Αλλά εξίσου αισθαντικές και απαράμιλλα όμορφες ήταν και οι παρουσίες του Δημήτρη Χόρν, στο ραδιόφωνο, όπου γήτευε τα πλήθη με την μοναδική φωνή του, στην εκπομπή «Ο ταχυδρόμος έφτασε», όπου και διάβαζε με τον δικό του ξεχωρ-ιστό εκφραστικό τρόπο, εικονικά γράμματα αναγνωστών, τα οποία έγραφε η
αξεπέραστη πένα του Κώστα Πρετεντέρη. Παράλληλα συμμετείχε στο πλαίσιο της ραδιοφωνικής του ενασχόλησης και σε πλήθος ραδιοφωνικών θεατρικών έργων. Το 1958 ο Δημήτρης Χόρν σημειώνει μια μεγάλη ακόμα κινηματογραφική του επιτυχία, πρωταγωνιστώντας στην ταινία «Μια ζωή την έχουμε», σε σκηνοθεσία και σενάριο του Γιώργου Τζαβέλλα, όπου κάνει στην κυριολεξία πάταγο και αναγνωρίζεται από τους σινεφίλ, ως ένας από τους κορυφαίους του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας. Αλλά αυτές οι στιγμές μεγάλης ευτυχίας για τον πρίγκιπα του θεάτρου μας, θα επισκιασθούν από τον χωρισμό του το 1959, με τον μεγάλο του έρωτα, την Έλη Λαμπέτη. Και συνεχίζει πλέον την θεατρική του πορεία μόνος. Μια ακόμη ωστόσο επιτυχία στην μεγάλη οθόνη, θα τονώσει το ηθικό του, για τα περαιτέρω επιτυχή βήματά του. Το 1960 λοιπόν πρωταγωνιστεί στην ταινία του Δημήτρη Ιωαννόπουλου, «Μια του κλέφτη», μαζί με την Κάκια Αναλυτή και την ίδια χρονιά κερδίζει το Α΄ βραβείο ανδρικού ρόλου, στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Και σε αυτή την έξοχη ακολουθία κινηματογραφικών συμμετοχών του, ένα χρόνο αργότερα το 1961, ξανακερδίζει το Α΄ βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για την ταινία «Αλίμονο στους νέους» του Αλέκου Σακελλάριου. Ακόμα στα 1962 συμμετέχει σε ένα κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ, «Η Αθήνα τη νύχτα».
Στα 1967 ο Δημήτρης Χόρν, κάνει και πάλι το μεγάλο βήμα στη ζωή του και παντρεύεται την μεγαλοαστή της ομώνυμης εφοπλιστικής οικογενείας Νίκη Γουλανδρή, η οποία θα αποτελέσει έκτοτε τον παντοτινό σύντροφό του στη ζωή και που η ίδια είχε πρόσφατα χωρίσει από τον σύζυγό της Λεωνίδα Παπάγο. Μέχρι και τον θάνατό του το 1998, έμειναν αχώριστοι και βαθιά αγαπημένοι. Λάτρεις και οι δυο του ελληνικού πολιτισμού και με την ισχυρή οικονομική επιφάνεια της γυναίκας του, θα ιδρύσουν το ομώνυμο «Μουσείο Γουλανδή – Χόρν», με αντικείμενο την μελέτη και διάδοση της πολιτισμικής μας κληρονο-μιάς, εστιάζοντας στην φυσική μας ιστορία και όχι μόνον. Ο Δημήτρης Χόρν, απόλαυσε για την πολύπλαγκτη σταδιοδρομία του πολλές τιμές. Τιμήθηκε για την προσφορά του από την πολιτεία, με το μετάλλιο του Χρυσού Σταυρού του Γεωργίου Α΄. Με την πτώση της χούντας και το πέρασμα στην δημοκρατική ομαλότητα, χρημάτισε Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης (Ε.Ι.Ρ.Τ) κατά το διάστημα Αύγουστος – Νοέμβριος του 1974. Επίσης απολάμβανε της αγάπης και εκτίμησης κορυφαίων προσωπικοτήτων της πνευματικής και πολιτική μας σκηνής. Υπήρξε επιστήθιος φίλος του Κωνσταντίνου Καραμα-νλή. Ο μεγάλος μας ηθοποιός στη δύση της ζωής του προσεβλήθη το 1994 από Αλτσχάϊμερ, που τον ταλαιπωρούσε αφόρητα. Αλλά δυστυχώς προσεβλήθη και από καρκίνο. Στις 16 Ιανουαρίου του 1998 ο μεγάλος μας ηθοποιός έχασε την μάχη με την ζωή. Είχε περάσει ωστόσο με την αδιάστατη σταδιοδρομία του, στο πάνθεον των μεγάλων της υποκριτικής μας τέχνης.
Ανείπωτη φυσική ομορφιά, μεσογειακό ταμπεραμέντο και μοναδική αρμονία στην κίνηση, αισθαντική όσο τίποτα άλλο φωνή, αλλά και μια έμπεδη θεατρική και αισθητική παιδεία, ήταν τα όπλα στην φαρέτρα του έξοχου Δημήτρη Χόρ, με τα οποία πορεύτηκε στην πολυε-πίπεδη καλλιτεχνική του σταδιοδρομία. Με μια ολόδροση ψυχή, να υπερίπταται πάνω από όλα αυτά τα τάλαντα. Και για αυτήν ο «πρίγκιπας» του θεάτρου και του κινηματογράφου μας, θα μείνει για πάντα ανεξάλειπτος στην καρδιά μας.
Θεατρογραφία :
1939 - 1941 Θίασος Βασιλικού θεάτρου, «Πέρσαι» του Αισχύλου, «Η νυχτερίδα» οπερέτα του Γιόχαν Στράους, 1941 «Ερρίκος ο Ε'» του Σαίξπηρ, «Φοιτητές» του Γρηγόριου Ξενόπου-λου, 1941 - 1943 Θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη στο θέατρο «Ρεξ», «Ο πρωτευουσιάνος» του Γεωργίου Ρούσσου, «Αργυροί γάμοι» του Σπύρου Μελά, «Κυρία με τις καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά (υιού), «Οθέλλος» του Σαίξπηρ, «Το φάντασμα του Μετροπόλ» του Ρενέ Μορέλο, 1943 - 1944 Θίασος Κυρίας Κατερίνας στο «Θέατρον Κατερίνας»,«Σύζυγοι με δοκιμή» του Φρέντερικ Λόνσντέιλ, «Παράξενο ιντερμέτζο» του Ευγένιου Ο' Νηλ, «Ρομά-ντζο» του Έντουαρτ Σέλντον, 1944 - 1945 Μ. Αρώνη- Θίασος Χορν «Τα τρία βαλς», «Δικτατορία των γυναικών» των Φ. Χέλλερ-Α. Σουτς, «Μπροστά στον καθρέφτη» του Λ. Φοντόρ, «Η πινακοθήκη των ηλιθίων» του Ν. Τσιφόρου, 1945 -1946 Θίασος Αρώνη - Μανωλίδου – Χορν, «Η θυσία» του Πωλ Κλωντέλ, «Δωδεκάτη νύχτα» του Σαίξπηρ, «Σκωτσέ-ζικα ακρογιάλια» της Ντόντυ Σμιθ, 1946 Θίασος Μελίνας Μερκούρη - Νίκου Χατζίσκου, «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι» του Όσκαρ Ουάιλντ, 1946 Θίασος Δ. Χορν - Ε. Χαλκούση, «Ο κύριος ντε Φαλεντόρ» των Ζωρζ Ντασάρ και Αρμάν Βελχίλλ, 1946-1950 Θίασος Βασιλικού (Εθνικού) θεάτρου, «Πολύ κακό για το τίποτα» του Σαίξπηρ, «Ρουί Μπλας» του Βίκτωρα Ουγκώ, «Άνθρωπος και υπεράνθρωπος» του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, «Παπαφλέσσας» του Σπύρου Μελά, «Ριχάρδος Β΄» του Σαίξπηρ, «Αγαμέμνων» του Μολιέρου, «Μια πόρτα πρέπει να είναι ανοιχτή ή κλειστή» του Αλφρέδου ντε Μυσέ, «Φοιτηταί» του Γρηγόριου Ξενόπουλου, «Ο κουρέας της Σεβίλης» ντε Μπωμαρσαί, «Βολπόνε» του Μπεν Τζόνσον, «Παιχνίδι του έρωτα και της τύχης» του ντε Μαριβώ, «Στέλλα Βιολάντη» του Γρηγόριου Ξενόπουλου, «Ριχάρδος ο Β'» του Σαίξπηρ, «Ανυπόμονη καρδιά» του Τζων Πάτρικ, 1952-1955 Θίασος Έλλης Λαμπέτη- Δ. Χορν - Γιώργου Παππά στο «Θέατρο Κυβέλης», «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» του Τέρενς Ράτιγκαν, «Ξενοδοχείο η ευτυχία» του Μαρκ Ζιλμπέρ Σωβαζόν, «Νόρα ή Το σπίτι της κούκλας» του Χένρικ Ίψεν, «Αγαπούλα» του Άρθουρ Σνίτσλερ, «Μια γυναίκα χωρίς σημασία» του Όσκαρ Ουάιλντ (Κυβέλη, Παππάς, Χορν), «Τρεις άγγελοι» του Αλμπέρ Ουσόν, «Γαλάζιο φεγγάρι» του Χιού Χέρμπερτ, «Ο άνθρωπος με την ομπρέλα» των Ντάινερ – Μόρουμ,1955-1956 Θίασος Κώστα Μουσούρη στο «Θέατρο Μουσούρη», «Πρόσκληση στον πύργο» του Ζαν Ανούιγ, «Το τελευταίο βαλς» του Σόμερσετ Μομ, «Νυχτερινή επίσκεψη» του Ζίγκφριντ Γκέγιερ, 1956-1959 Θίασος Ε. Λαμπέτη - Δημ. Χορν στο θέατρο «Κεντρικόν», «Αριστοκρατικός δρόμος» του Τζέημς Μπάρρυ, «Βροχοποιός» του Ρίτσαρντ Νας, «Ζιζή» της Αννίτα Λους, «Το νυφικό κρεβάτι» του Γιαν ντε Νάρτογκ, «Ένα ζευγάρι παπούτσια» του Κλωντ Μανιέ, «Το παιχνίδι της μοναξιάς» του Ουίλλιαμ Γκιμπσον, «Ο Βαβάς» του Αντρέ Ρουσσέν, «Η κυρία με τις καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά (υιού), «Εραστής από χαρτόνι» του Ζακ Ντεβάλ, 1959-1965 Θίασος Δημήτρη Χορν, «Ρομανσέρο» του Ζακ Ντεβάλ, «Ο δειλός κι ο τολμηρός» των Μακ Ντούγκαλ και Άλλαν, «Αλίμονο στους νέους» των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, «Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές» του Ζαν Ανούιγ, «Θωμάς ο δίψυχος» του Άγγελου Τερζάκη, «Οδός ονείρων» κείμενα των Αλέξη Σολωμού και Μίνωα Αργυράκη, «Κορίτσια στον αέρα» του Αιμίλιου Κοέν, «Ο ανθρωπάκος» του ίδιου του Δημήτρη Χορν, «Ένα φιλί μπροστά στον καθρέφτη» του Λ. Φοντόρ, «Τι είναι ο Ζαμόρ;» του Ζακ Νεβέ, «Κορίτσια στον αέρα» του Μαρκ Καμολετί, «Το ημερολόγιο ενός τρελού» του Νικολάι Γκόγκολ, «Δικέφαλος Αετός» του Ζαν Κοκτώ, «Ένας έρωτας που δεν τελειώνει ποτέ» του Α. Ρουσσέν, «Ο Κοζάκος» του Φ. Μολνάρ, «Το αυγό» του Φελισιέν Μαρσώ, 1965-1967 Εθνικό θέατρο «Λορεντζάτσιο» του Αλφρέ ντε Μυσσέ, «Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα» του Ευγένιου Ο' Νηλ, «Ιβάνωφ» του Άντον Τσέχωφ, «Ερρίκος Δ΄» του Λουίτζι Πιραντέλλο, 1967-1984 Θίασος Δημήτρη Χορν,1968 «Δον Ζουάν» του Μολιέρου, 1969 «Η καλή καρδιά της Ελεωνόρας» του Τζον Κρομστάιλ - παγκόσμια πρεμιέρα, 1970 «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ - Α. Αλεξανδράκης - Δ. Χορν, 1972 «Ριχάρδος ο Γ'» του Σαίξπηρ, 1978 «Ερρίκος ο Δ'» του Σαίξπηρ, 1979 - 1980 «Χιτ»της Φρανσουάζ Ντορέν, θέατρο Κάππα, 1980 «Τίμων ο Αθηναίος» του Σαίξπηρ, θέατρο Ηρώδου Αττικού, 1981 «Άρχουσα τάξη», 1983-1984 «Αρχιμάστορας Σόλνες» του Ίψεν - η τελευταία εμφάνιση στο θέατρο, 1993 Εμφάνιση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Αφηγητής του παραμυθιού του Σεργκέι Προκόφιεφ «Ο Πέτρος και ο λύκος»
Φιλμογραφία :
1943: «Η φωνή της καρδιάς» (ταινία, 1943) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Δημήτρη Ιωαννόπουλου, 1944: «Χειροκροτήματα» σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβέλλα, 1950: «Ο Μεθύστακας» σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιώργου Τζαβέλλα, 1954: «Κυριακάτικο ξύπνημα» σε σενάριο και σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη, 1955: «Κάλπικη λίρα» σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιώργου Τζαβέλλα, 1956: «Το κορίτσι με τα μαύρα» σε σενάριο και σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, 1958: «Μια ζωή την έχουμε» σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιώργου Τζαβέλλα, 1960: «Μια του κλέφτη» σε σενάριο και σκηνοθεσία Δημήτρη Ιωαννόπουλου, 1961: «Αλίμονο στους νέους» σε σενάριο των Αλ. Σακελλάριου - Χρ. Γιαννακόπουλου και σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου, 1962: «Η Αθήνα τη νύχτα» (ταινία,) σε σενάριο Νίκου Τσιφόρου και σκηνοθεσία Κλέαρχου Κονιτσιώτη.
Τραγούδι :
«Ποιος το ξέρει» σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους του Κώστα Πρετεντέρη. Το πρωτοτραγούδησε στο θεατρικό έργο «Ρομανσέρο» (1959), «Μιας πεντάρας χαρά» των Πλέσσα - Πρεντέρη. Από το μουσικό άλμπουμ «Η Αθήνα του '60 τραγουδά» (1959),«Ξέρω κάποιο αστέρι» ή «Αστέρι, αστεράκι». Μουσική Μίμης Πλέσσας, στίχοι Κώστας Πρετεντέρης, φωνητικά Τζένη Βάνου (1959), «Ας είν' καλά το γινάτι σου» σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και στίχους Αλέκου Σακελλάριου. Το τραγούδησε στην ταινία «Αλίμονο στους νέους» (1961), «Πες μου μια λέξη» των Χατζιδάκη - Σακελλάριου, από την ταινία «Αλίμονο στους νέους» (1961), «Οι θαλασσιές οι χάντρες» σε μουσική του Μίμη Πλέσσα και στίχους του Κώστα Πρετεντέρη. Το πρωτοτραγούδησε στην κινηματογραφική ταινία «Η Αθήνα τη νύχτα» (1962), «Ηθοποιός σημαίνει φως» σε στίχους και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Το τραγούδι το πρωτοτραγούδησε στο θεατρικό έργο «Οδός ονείρων» (1962)
«Το πάρτυ» στίχοι και μουσική Μάνου Χατζιδάκι. Από την «Οδό ονείρων» (1962)
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων