Το άρτι αφιχθέν ντι-ντι-τι, λυτρώνει από τις ψείρες,
την γιγαντούμενη μεταπολεμική Αθήνα!
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Και ενώ η Αθήνα πορεύεται τον κοινωνικό δρόμο της, με τις ανθρωπιστικές παρεμβάσεις της ΟΥΝΡΑ, για την καταπολέμηση του επισιτιστικού προβλήματος, ιδία των μικρών μαθητών – παιδιών, τις γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς στο Παναθηναϊκό Στάδιο, που κομίζουν την ελπίδα της αναγέννησης, από την φρέσκια, γεμάτη κέφι και αισιοδοξία μαθητιώσα νεολαία, αλλά και την οικονομική δυσπραγία στα Πανεπιστήμια, έρχεται ένα ακόμα πρόβλημα, σε αυτά τα πρώτα μεταπολεμικά σκιρτήματα της πόλης, να βασανίσει τους κατοίκους της.
Τους Αθηναίους ταλανίζουν τούτο το θερμό καλοκαίρι του΄46 τα
έντομα, οι ψείρες και οι μολυσματικές ασθένειες, που προξενούνται από αυτά. Έτσι ο λαός των Αθηνών στην κυριολεξία ανακουφίζεται, από την κυκλοφορία για πρώτη φορά του εντομοκτόνου ντι-ντι-τί . Πρόκειται για ένα μαγικό εντομοκτόνο, που κάνει θραύση. Με θεαματική επιτυχία το είχαν δοκιμάσει το 1943 στην Νάπολη οι σύμμαχοι, εναντίον του τύφου. Και πράγματι έκανε μικρά θαύματα. Εκμηδένισε αμέσως τις ψείρες, που ήταν η γενεσιουργός αιτία του τύφου. Το ευχάριστο αυτό γεγονός της κυκλοφορίας του ντι-ντι-τί, εγκωμιάζουν διθυραμβικά οι αθηναϊκές εφημερίδες. Έτσι εξελίσσεται ο ρυθμός της κοινωνικής ζωής στην Αθήνα. Μιας μεγαλούπολης που μέρα με την ημέρα, αρχίζει να γιγαντώνεται. Ο πληθυσμός της αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και έχει ήδη ξεπεράσει κατά πολύ τον προπολεμικό.
Στον κοινωνικό της ιστό, έχουν εισρεύσει από όλες τις περιφέρεις της Ελλάδος, χιλιάδες δυστυχισμένων και κοινωνικά αδύναμων ανθρώπων, που προσδοκούν στην γιγαντούμενη μεγαλούπολη, να «στεγάσουν» το όνειρο της κοινωνικής και οικονομικής τους αποκατάστασης. Ήταν φυσικό μέσα σ΄ αυτόν τον απροσανατόλιστο κόσμο που στοιβάζεται από την επαρχία, να υπάρχουν και άτακτα και ενίοτε επικίνδυνα στοιχεία, που διαταράσσουν την κοινωνική ηρεμία και την γαλήνη της πόλης. Δεν λείπουν και αυτοί που εξαντλημένοι καθώς είναι από την φτώχεια και την ανέχεια, αλλά ζαλισμένοι ακόμα και από τα φώτα της μεγαλούπολης – που λάμπει σιγά – σιγά – οι οποίοι συμπεριφέρονται αντικοινωνικά, με ανάρμοστο τρόπο. Προξενών-τας, έριδες, καβγάδες και επεισόδια, δίνοντας το στίγμα μιας απείθαρχης και βασανισμένης ζωής, που βίωσαν τα αλγεινά χρόνια της γερμανικής κατοχής. Έτσι κυλούσε το κοινωνικό εκκρεμές της Αθήνας, κείνο το θερμό, αλλά και γεμάτο από ανεπιθύμητα έντομα, καλοκαίρι του ΄46 !
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr