Το δυσεπίλυτο διπλωματικό πάζλ με την Τουρκία …
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Έχει επίγνωση η Τουρκία, ότι ο δρόμος για την Ευρωπαϊκή Ένωση κλείνει ερμητικά για αυτήν. Άλλωστε και οι τρέχουσες εξελίξεις στην ευρωπαϊκή οικογένεια, κατατείνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Έχει έλθει λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου για να αναφανεί η μεγάλη αλήθεια, ότι η Τουρκία είναι ανεπιθύμητη στον συνασπισμό της γηραιάς ηπείρου. Ενώ και ο στρεβλός τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται ο Ταγίπ Ερντογάν, δεν αφήνει καμία ηλιαχτίδα αναλαμπής στην υψηλή του προσδοκία να γίνει μέλος της Ε.Ε. Η Ελλάδα στα χρόνια που πέρασαν, είχε την διορατικότητα να διαχειριστεί με ευφυές καμουφλάζ, την προσπάθεια της Τουρκίας, να εισαχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπεστήριξε την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, γνωρίζοντας καλά, πως Γαλλία και Γερμανία, οι δυο δηλαδή κεντρικοί πυλώνες του ευρωπαϊκού σχηματισμού, δεν θα επέτρεπαν ποτέ για ίδια συμφέροντα, την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Η γείτονα χώρα σήμερα υφίσταται μεγάλες διεθνείς πιέσεις και μάλιστα πολύπλευρα. Έτσι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, διαμηνύει την ανησυχία του, για την πορεία της τουρκικής οικονομίας. Και αρκετοί αναλυτές εκτιμούν, ότι ο Ταγίπ Ερντογάν έτρεξε τις εκλογές, για να μην πιαστεί εξ απίνης και εκραγεί η βόμβα της οικονομίας στα χέρια του.
Όμως δύσκολες και σύνθετες είναι και οι σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ. Ο αμερικανός πρόεδρος δοθείσης και της ιδιοσυγκρασίας του, δείχνει μια αχνή συμπάθεια για τον Ταγίπ Ερντογάν. Αντίθετη ωστόσο είναι η συμπεριφορά του Κογκρέσου και ιδιαίτερα σε ένα τμήμα του παλαιού παραδοσιακού αμερικανικού κράτους. Η κίνηση για πάγωμα πώλησης F-35 στην Τουρκία, σε συνάρτηση με την αγορά από αυτήν ρωσικών S-400, τεκμηριώνουν ότι αλλάζει έναντι της Τουρκίας η αμερικάνικη πολιτική. Και μάλιστα αυτή η δυσαρμονία θα επιταθεί από πλευράς του Κογκρέσου. Το πεντάγωνο και ο ίδιος ο πρόεδρος Τράμπ, δίνουν κάποιες μάχες οπισθοφυλακής, ωστόσο είναι εμφανές, ότι αρχίζει να αλλάζει δομικά ο σχεδιασμός της πολιτικής έναντι της Άγκυρας, αλλά και της αμυντικής διάρθρωσης της υπερδύναμης.
Η Ελλάδα καλείται έτσι εντός του παραπάνω πάζλ γεωστρατηγικών σχεδιασμών, να χτίσει νέες στρατηγικές συμμαχίες και να ανεύρει νέους μοχλούς πίεσης έναντι της Τουρκίας. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο σήμερα, εκτός και να συμφωνηθεί μια εδικού καθεστώτος συνεργασία με την Τουρκία, οπότε και θα αξιώσει η Ελλάδα με μοχλό στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα αντίστοιχα διαπραγματευτικά αντισταθμίσματα. Αλλά μέχρι να αναδυθεί στον διπλωματικό ορίζοντα μια τέτοια ευκαιρία, η Ελλάς δεν έχει άλλο χαρτί στα χέρια της, για να πιέσει για τους δυο στρατιωτικούς μας ή και για την τουρκική επιθετικότητα και τις παραβιάσεις στο Αιγαίο. Ενώ η προοπτική επιδείνωσης της τουρκικής οικονομίας, που θα οξυνθεί με την πίεση των χρηματαγορών προς τον Ερντογάν, θα τον καταστήσει περισσότερο απρόβλεπτο και επιθετικό ! Τα τελευταία γεγονότα αποδεικνύουν με θλιβερό τρόπο, ότι όποτε ο τούρκος πρόεδρος πιέζεται στο εσωτερικό ή το εξωτερικό της χώρας του, αντιδρά με το θυμικό και τεντώνει τα πράγματα στα άκρα. Εν κατακλείδι, από πλευράς Ελλάδος, απαιτείται πολιτική σύνεση, ευτολμία, αλλά και αποφασιστικότητα, όποτε τούτο χρειαστεί. Είναι εμφανές ότι έχουμε να διαχειριστούμε έναν δύσκολο και στρεβλό γείτονα και οι λάθος κινήσεις στην αντιμετώπισή του, θα μας κοστίσουν …
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr