Ενώ η φυματίωση θερίζει, η εγκαινίαση των πρώτων αερογραμμών, ανατείνει την μεταπολεμική Αθήνα !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Την πνευματική ανάταση της Αθήνας το καλοκαίρι του ΄46, με την αναγνώριση της Παντείου Σχολής ως Πανεπιστημιακής, αλλά και την πολιτισμική ανθοφορία του Γαλλικού Ινστι-τούτου, με τον εμπνευσμένο Οκτάβιο Μερλιέ, διαδέχεται ένα γεγονός κοινωνικού ζόφου, που παγώνει την αθηναϊκή κοινωνία. Τα στατιστικά στοιχεία καταγράφουν ότι ένεκα των οδυνηρών συνθηκών διαβίωσης στην κατοχή – με την παντελή έλλειψη των στοιχειωδέστε-ρων κοινωνικών αγαθών – η νόσος της φυματίωσης θερίζει στις νέες ηλικίες. Και η θλίψη που προκαλεί το γεγονός, επιτείνεται από το χειρότερο νέο, ότι η αμερικάνικη ανθρωπιστική οργάνωση «Ούνρα» ακυρώνει την αποστολή 4.400 δωρεάν κρεβατιών, για τους προ-σβληθέντες από φυματίωση, στα πρόχειρα σανατόρια. Η «Ούνρα» έχοντας συνείδηση του ότι η φυματίωση θερίζει προσεφέρθη να δωρίσει στο ελληνικό κράτος λυόμενα οικήματα με κρεβάτια, προκειμένου να υποδεχτούν φυματικούς. Πάραυτα οι Έλληνες ιατροί που ασχολούνταν με την μάστιγα της φυματίωσης, αντέδρασαν σθεναρά θεωρώντας ότι τα λυό-μενα σανατόρια που ήταν κατασκευασμένα από σίδηρο, το καλοκαίρι με τις υψηλές θερ-μοκσίες, θα επιβάρυναν τη θέση των φυματικών και θα τους οδηγούσαν σε αιμοπτύσεις. Υπο το βάρος αυτής της ιατρικής ένστασης, ακυρώθηκε η δωρεάν των 4.400 κρεβατιών για τους φυματικούς, παρόλο που η νόσος της φυματίωσης θέριζε σαν δίστομο δρεπάνι, τον ελληνικό πληθυσμό, με δεκαπλάσιο μεγαλύτερο ρυθμό, από ότι τον πληθυσμό της Βρετα-νίας και της Αμερικής.
Αλλά έρχεται ένα ευχάριστο στην ανάπτυξη για πρώτη φορά στην μεταπολεμική Ελλάδα, αεροπορικών συγκοινωνιών. Έτσι το θέρος του 1946 εγκαινιάζεται αεροπορικό δρομολόγιο ανάμεσα σε Κάιρο και Αθήνα. Το πρωτόλειο αεροπορικό εγχείρημα, πραγματώνει η εται-ρεία «Τεχνικών Αεροπορικών Εκμεταλλεύσεων», του βετεράνου έλληνα πιλότου Στέφα-νου Ζώτου. Ο τελευταίος είχε αγοράσει αξιόπλοα και δεδοκιμασμένα αεροσκάφη τύπου «ντακότα», που είχαν χρησιμοποιηθεί στον πόλεμο και με κατάλληλες μετασκευές τα είχαν μετατρέψει σε επιβατικά. Δεν διέθεταν όλες τις ανέσεις, πάραυτα εξασφάλιζαν ασφαλή και γρήγορη μεταφορά. Ο Στέφανος Ζώτος είναι μεγάλος οραματιστής των αεροπορικών εται-ρειών στην Ελλάδα, ανάλωσε όλη την ηθική και ψυχική του ικμάδα, για να πραγματώσει το μεγάλο του όνειρο, της ίδρυσης αεροπορικού επικοινωνιακού δικτύου. Για δεκαπέντε χρό-νια κατέθεσε την ψυχή του, για να σαρκώσει το όνειρό του. Ένα όνειρο που θα άλλαζε άρδην το τοπίο της ζωτικής μεταφοράς ανθρώπων και εμπορευμάτων στην Ελλάδα. Πολλώ μάλλον για μια χώρα που η κατάρα του πολέμου είχε καταστρέψει κάθε δομή γύρω από τις επικοινωνίες. Πρώτος ο Ζώτος είχε φέρει στην Ελλάδα λίγα αεροταξί. Κατόπιν σε επίπεδο υποδομών ίδρυσε την πρώτη Σχολή Ιπταμένων, προκειμένου να βγούν τα πρώτα απαραίτη-τα αεροπορικά στελέχη της πολιτικής αεροπορίας. Με ευφυείς και ενορατικές κινήσεις κατόρθωσε να προσελκύσει τα απαραίτητα κεφάλαια και με αυτά να αγοράσει «Ντακότες», που ήταν υψηλού πτητικού κύρους και προσφέρονταν για αερομεταφορές μεταξύ των ελ-ληνικών πόλεων. Το θέρος του 1946 καθίστατο πραγματικότητα το μεγάλο όνειρο του Ζώ-του. Εγκαινιάζονταν αεροπορικά δρομολόγια μεταξύ Αθηνών – Θεσσαλονίκης, Ηρακλείου – Ρόδου και Χανίων. Σύντομα και οι πρώτες διαφημιστικές καταχωρήσεις στις εφημερίδες. Και οι Αθηναίοι εξεπλάγησαν ευχάριστα, σαν διάβασαν ότι ένα εισιτήριο για την Θεσσαλο-νίκη, δεν υπερέβαινε σε κόστος αυτό της θέσης με το τραίνο, ήτοι τις 120.000 δρχ !!!
Στις αρχές Αυγούστου του 1946 επέκειτο η άφιξη των πρώτων δυο «Ντακότα» 21-θέσεων από το Κάιρο. Παράλληλα είχαν παραγγελθεί οκταθέσια αεροπλάνα υψηλότερων ανέσεων, στο αγγλικό εργοστάσιο «Ντέ Χάβιλαντ» και θα παραλαμβάνονταν από την εταιρεία «Τεχνι-κών Αεροπορικών Εκμεταλλεύσεων», τον Μάρτιο του 1946. Στο πηδάλιο των ΤΑΕ πέραν του Διευθύνοντος Στέφανου Ζώτου, ήταν ο Ι. Ιατρίδης. Και το πτητικό και τεχνικό προσωπικό της εταιρείας, αποτελούσαν πρώην πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας, που είχαν στρατο-λογηθεί στις ΤΑΕ, αφουγκραζόμενοι τους μεγαλόπνοους στόχους του Στ. Ζώτου. Αλλά σε αυτή την κρίσιμη μεταπολεμικής μας περίοδο, η συμβολή του ιδιωτικού αεροπορικού δικτύου, ήταν ζωτικής σημασίας εξασφαλίζοντας δυνατότητα μεταφοράς στην μητρόπολη Αθήνα. Και τούτο διότι με τους βομβαρδισμούς του πολέμου είχε καταστραφεί ολοσχερώς το σιδηροδρομικό δίκτυο. Κάτι που απαιτούσε αρκετό χρόνο, για την αποκατάστασή του. Ενώ και οι ελλείψεις στο απαραίτητο τροχαίο σιδηροδρομικό υλικό, βαγόνια κ.λ.π. ήσαν μεγάλες. Στο ίδιο μήκος κύματος σημαντικές ήταν οι ελλείψεις και στο οδικό δίκτυο, δοθέντος ότι αφενός μεν δεν υπήρχε επάρκεια στα απαιτούμενα επιβατικά λεωφορεία, αφετέρου δε καθώς ο εμφύλιος πόλεμος προοδευτικά φούντωνε, ολοένα και περισσότερο ένα καθεστώς ζόφου και τρομοκρατίας σκέπαζε τις πόλεις, από τα δυο εκατέρωθεν αντιμα-χόμενα πολιτικά στρατόπεδα, που απέτρεπε τους πολίτες να μεταφέρονται με τα λεωφο-ρεία. Σ΄ αυτό το αλγεινό τοπίο λοιπόν, η Εταιρεία «Τεχνικών Αεροπορικών Εκμεταλλεύ-σεων» ήταν μια ελπιδοφόρος όαση, για την μεταφορά στη πρωτεύουσα Αθήνα. Και η προ-σφορά – όραμα του Στέφανου Ζώτου, στην ίδρυση αεροπορικού δικτύου μεταφορών, ήταν τεράστια !!!
www.panosavramopoulos.blogspot.gr