Έτσι διαλύσαμε την αμυντική μας βιομηχανία
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Στις μεταπολιτευτικές δεκαετίες η Ελλάδα προέβη στην υλοποίηση εξοπλιστκών προαγραμμάτων μαμμούθ. Πελώρια, ασύλληπτα ποσά για το μέγεθος της χώρας, καταναλώθηκαν για την αγορά αμυντικών συστημάτων, χωρίς πάραυτα μέσα απο αυτή την γιγάντια επένδυση - απο το αίμα του έλληνικού λαού – να επιτύχει την παράλληλη δημιουργία μιας σοβαρής και αξιόπιστης εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας. Μιας αμυντικής βιομηχανίας, που λειτουργώντας αρχικά συμπληρωματικά πρός την υλοποίηση των γιγάντιων εξοπλιστικών μας παραγγελιών, θα αποκτούσε την απαιτούμενη τεχνογνωσία και θα έτετε τις βάσεις της μελλοντικής αμυντικής αυτονομίας της χώρας. Και το τραγικότερο όλων είναι, ότι η χώρα διέθετε και διαθέτει ένα σπανίας αξίας διανοητικό δυναμικό επάνω στο πεδίο των εξοπλισμών. Λαμπρούς έλληνες επιστήμονες, με έξοχες μεταπτυχιακές σπουδές στα καλύτερα Τεχνολογικά Ινστιτούτα και Πολυτεχνεία του κόσμου και με ατίμητη εμπειρία και εξειδίκευση, στις πιο περίσεπτες εταιρείες του χώρου. Άραγε γιατί θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης;
Γιατί είχε για χρόνια παρεισφρύσει μέσα στον δαιδαλώδη χώρο των εξοπλιστικών μας προγραμμάτων, μια αδίστακτη κλίκα κομματικών τρωκτικών ποικίλης πολιτικής προελεύσεως, που μέσα απο την «βιομηχανία» των περίφημων αντισταθμιστικών προγραμμάτων, απομυζούσε και το τελευταίο ακόμα ευρώ, που θα μπορούσε να δρομολογήσει την μεσομακροπρόθεσμη ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής μας βιομηχανίας. Μέσα απο απο την ιδιοφυή «μηχανή» των αντισταθμιστικών οφελών, πληρώναμε δήθεν λίγο ακριβότερα τα εξοπλιστικά μας προγράμματα, με την αόριστη υπόσχεση, ότι θα συμμετείχε και η Ελλάδα μερικώς στον κύκλο παραγωγής τους. Στην πραγματικότητα τα αντισταθμιστικά οφέλη, απεδείχθησαν περίτρανα μια τεραστίων διαστάσεων απάτη, μέσω της οποίας καταληστεύονταν το δημόσιο χρήμα. Ρίχνοντας απλά και μόνο κανείς μια ματιά εκ των υστέρων, στις απολογιστικές καταστάσεις των τότε εκθέσεων για τις επιβαλλόμενες αμυντικές μας δαπάνες, αλλά και σε πολλά ευρήματα της δίκης Τσοχατζόπουλου, με θλίψη και οργή θα αντιληφθεί, ότι το αίμα του ελληνικού λαού, καταναλώθηκε όχι για την πολυπόθητη θωράκιση της χώρας, έναντι της τουρκικής κυρίως απειλής, αλλά για να «ζήσουν τον μύθο» τους – όπως είχε φλεγματικά κάποτε πεί ο σημερινός υπουργός Εθνικής Άμυνας κ-ος Δημήτρης Αβραμόπουλος, απο την έπαλξη του χαρτοφυλακίου του Τουρισμού – ορισμένα αδίστακτα κομματικά τρωκτικά, με την λεοντή του αμυντικού συβούλου. Κομματικοί τιτουλάριοι, εξωνυμένοι συνδικαλιστές, αλλά και προστατευόμενα πιράνχας της πολιτικής εξουσίας απο το φάσμα των εταιρειών προμήθειας αμυντικών συστημάτων, είχαν στήσει ένα απίστευτο πάρτι με τα αντισταθμιστικά οφέλη, μέσω του οποίου καταλήστευσαν την χώρα.
Και μέσα σ΄αυτό το θλιβερό και παρακμιακό περιβάλλον, τον κατήφορο είχε πάρει και η υπάρχουσα αμυντική μας βιομηχανία. Μέχρι και πριν κάποια χρόνια η εθνική μας αμυντική βιομηχανία, μπορούσε να σταθεί σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο παραγωγής και να παράξει ορισμένα τμήματα του αναγκαίου αμυντικού μας εξοπλισμού. Απο ένα σημείο και πέρα όμως, όταν στην ουσία το management ανέλαβαν ανίκανοι διορισμένοι κομματικοί παράγοντες με τους συνδικαλιστές, οι αμυντικές μας εταιρείες εκφυλίστηκαν και έγιναν εξόφθαλμα ζημιογόνες. Δεν είχαμε την δυνατόητα να κατασκευάσουμε αυτοδύναμα τίποτα και όταν πάλι παρήγαμε κάτι, μας κόστιζε τρείς και τέσσερις φορές παραπάνω, απο ότι θα έπρεπε !!!
Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης, θα ήταν εφικτή μια άλλη εξέλιξη θετική της αμυντικής μας βιομηχανίας; Σαφώς και ΝΑΙ. Υπάρχει το έμπρακτο προηγούμενο άλλων χωρών του δικού μας μεγέθους, που με σύνεση, σοβαρό σχεδιασμό και χρηστή πολιτική διαχείριση, δημιούργησαν εθνικές εταιρείες αμυντικών συστημάτων μεσαίου βεληνεκούς, που αφοσιώθηκαν σε ορισμένα τμήματα της παραγωγής εξοπλιστικών προγραμμάτων, με ξεχωριστή επιτυχία και κερδοφορία συνάμα. Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν κατέστη ποτέ δυνατή μια τέτοια προπτική, αφού μια δράκα διαπλεκόμεων επιχειρηματιών στο φάσμα των εξοπλισμών, στέγνωσε και το τελευταίο ευρώ που θα μπορούσε να επενδυθεί για την ανάπτυξη εθνικής αμυντικής βιομηχανίας...
Και ενώ στην Ελλάδα συμβαίνουν όλα αυτά τα ανάξια και θλιβερά, ο προαιώνιος εχθρός μας οι Τούρκοι, με όραμα, σοβαρότητα και σεβασμό πρωτίστως στην πατρίδα τους, έχτισαν μια εύρωστη και ακμαία εθνική αυμυντική βιομηχανία, που συμμετέχει σημαντικά στην συμπαραγωγή αεροσκαφών, αλλά και σε άλλους τομείς των αμυντικών τους αναγκών. Σήμερα η εθνική αμυντική βιομηχανία των Τούρκων είναι αυτάρκης στις ανάγκες τους κατά 54% και το 2020 η εξοπλιστική της αυτονομία θα εγγίσει το 90% !!! Αποτρέποντας δηλαδή στο ευαίσθητο πεδίο της αμντικής θωράκισης της χώρας τους, «παιχνίδια» με μίζες και κομματικά τρωκτικά, έφιαξαν μια αμυντική βιομηχανία, που σε λίγα μόλις χρόνια θα τους καταστήσει σχεδόν αμυντικά αυτοδύναμους. Εμείς θυσιάσαμε δήθεν στο όνομα της διάσωσης της πατρίδας, μυθώδη ποσά με τα εξοπλιστικά μας προγράμματα, χωρίς τελικά να μείνει πίσω ως επένδυση στην εθνική αμυντική μας βιομηχανία ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Μόνον ερείπια και η δυσώδης οσμή, μιας ακόμα κατασπατάλησης του αίματος του ελληνικού λαού.
Αλλά στην προκείμενη περίπτωση η τραγωδία δεν είναι η ανάδειξη μιας ακόμα λοβητούρας, καταδολίευσης του δημοσίου χρήματος, όσο ότι οι οι οδυνηρές προεκτάσεις της έχουν σχέση με την εθνική μας ΑΜΥΝΑ και επιβίωση ...
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr