Η ευθανασία της Δημοκρατίας (Μέρος 12-ο)

Η ευθανασία της Δημοκρατίας (Μέρος 12-ο)

Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Υποβόσκει μια άκρως επικίνδυνη κοινωνική παθητικοποίηση. Μια «ιδιωτικοποίηση» που εξαπλώνεται σαν δηλητήριο σε όλο το κοινωνικό σώμα. Δηλαδή στον ελληνικό λαό. Όπως και στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, κάτω απο την θανατηφόρο σκιά της παγκοσμιοποίησης. Αυτή την παθητικοποίηση αποτυπώνει υποδειγματικά ο Καστοριάδης στο εμπνευσμένο βιβλίο του «Οι ομιλίες στην Ελλάδα», λέγοντας «είναι μια στάση αποχαύνωσης, μέσα στον καταναλωτισμό και τηλεοπτικό αυνανισμό».Βεβαίως αυτή η νοσογόνος κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του ανηλεούς βομβαρδισμού απο τα ΜΜΕ και της υποδόροιας προσπάθειας, χειραγώγησής μας, η ακόμα μιας ομερτά απο τους κυρίαρχους οικονομικούς παράγοντες, τόσο στο εσωτερικό της χώρας ή και στο εξωτερικό. Φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης και οι πολίτες, που απέναντι σ΄αυτόν τον κυκεώνα ιδιωτικοποίησης του κόσμου, δείχνουν πρόθυμοι να υποταγούν. Αυτή την απαράδεκτη ηθικά και πολιτικά στάση της δουλόφρονης υποταγής είχε στηλιτεύσει απο την αρχαιότητα, ο μέγας δάσκαλος της πολιτικής Θουκιδίδης. Παρατηρώντας εδώ και χιλιάδες χρόνια, ότι δεν είναι αξιόμεπτοι οι επίδοξοι τύραννοι, όσο οι πρόθυμοι εθελόδουλοι υπήκοοί τους «Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμότεροις ούσι». Μια ακόμη παράμετρος που συνέβαλε στην δομική επέκταση της κοινωνικής και πολιτικής μας κρίσης, είναι η κάλυψη και η βαθμιαία άμβλυνση του πάλαι ποτέ τόσο ανγακαίου για την οξυγόνωση του δημοκρατικού διαλόγου κενού, μεταξύ της Αριστεράς και της Δεξιάς. Σήμερα με την επιχειρούμενη μετάλλαξη ιδεολογιών, κομμάτων και οραμάτων, απο την πανίσχυρη οικονομική εξουσία, επετεύχθη κατ΄ουσίαν εξομείωση Δεξιάς-Αριστεράς. Όπως σημειώνει με το οξυδερκές πνεύμα του ο Καστοριάδης και επι της γαλλικής πραγματικότητας, που δυστυχώς τόσο ομοιάζει με την ελληνική στο βιβλίο του «Υστερόγραφο στην ασημαντότητα» «Τόσο η δεξιά, όσο και η αριστερά, λίγο έως πολύ λένε τα ίδια πράγματα». Στηλιτεύοντας αυτή την πολιτική ομογενοποίηση στα γαλλικά πολιτικά πράγματα ο Καστοριάδης παρατηρεί «Το 1983 ανήλθαν οι σοσιαλιστές, που ακολούθησαν ορισμένη πολιτική. Ακολούθησε η δεξιά, με τον Μπαλαντύρ και την ίδια πολιτική. Μετά επανέρχονται οι σοσιαλιστές, με τον Μπερεκοβουά και την ίδια πολιτική. Ξανά η Δεξιά με τον Μπαλαντύρ και την ίδια πολιτική. Έπεται ο Σιράκ και πάλι η δεξιά με την ίδια επίσης πολιτική».Αλήθεια πόσες ομοιότητες θα παρατηρήσει ο αναγνώστης με την δική μας ελληνική πραγματικότητα.

Η θλιβερή διαπίστωση του Καστοριάδη για την πλήρη αδυναμία των πολιτικών να ασκήσουν αυτόνομη πολιτική και να δώσουν διακριτό πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα είναι κατανοητή. Και τούτο γίνεται όχι επειδή η πολιτική καθεαυτή, ως θεσμός είναι ανίσχυρη. Τουναντίον είναι η πλέον ισχυρή. Όμως στις μέρες μας η πολιτική δεν ασκείται απο τους πολιτικούς, αλλά απο τα εξωθεσμικά κέντρα που τους έχουν χειραγωγήσει και με τα οποία οι πολιτικοί «συνεργάζονται» και κάνουν «deals». Στο διαμορφούμενο λοιπόν παθογενές πολιτικό μας τοπίο, κυρίαρχο ρόλο στο πολιτικό μας προσωπικό διαδραματίζει το «φαίνεσθαι» και όχι το «είναι». Για αυτό και νικητής θα είναι αυτός ο πολιτικός που διαθέτει τον καλύτερο διαφημιστή που θα τον «δείξει» όσο καλύτερα γίνεται. Οι υπεύθυνος λοιπόν επικοινωνίας και πολιτικού μάρκετινγκ, είναι αυτός που κτίζει στην κυριολεξία και κατευθύνει τον πολιτικό. Τον ντύνει, τον στολίζει και του υπαγορεύει στυγνά, τι και πότε θα πεί. Επομένως οι πολίτες λειτουργώντας ως «ζαλισμένο κοπάδι» τελικά δεν επιλέγουν πολιτικό λόγο, στόχους και προγράμματα, αλλά τυπικά επικυρώνουν τις επιλογές του πολιτικού marketing. Έχουμε δηλαδή στις εκλογές την ηθική ετυμηγορία, του πολίτη που λειτουργεί όχι ως ενεργή πολιτική συνείδηση, αλλά ως καθοδηγούμενος απο την διαφήμιση καταναλωτής. Τι προοιωνίζεται όμως αυτή η παθητικοποίηση και ιδιώτευση των πολιτών απο το πολιτικό μας πεδίο; Το παραδίδει αμβρόχοις ποσί στη στυγνή και αδίστακτη τάξη της μιντιακής εξουσίας και των οικονομικών εξωθεσμικών κέντρων. Δυστυχώς μαζί με τις πολιτικές ιδεολογίες που εξαυλώνονται και ομογενοποιούνται, χωρίς κανένα διακριτό στίγμα, αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία και το αληθινό και αδέσμευτο πολιτικό προσωπικό. Σε παλαιότερες εποχές όπου οι δημοκρατικοί θεσμοί πραγματικά λειτουργούσαν, γόνιμο ρόλο πρός τους πολιτικού μας διαδραμάτιζαν οι σύμβουλοι. Με την τεχνοκρατική τους επάρκεια και τις εξειδικευμένες γνώσεις τους υπεδείκυναν χρήσιμες απο μια σειρά λύσεων στα μείζονα προβλήματα του κοινωνικού μας βίου. Απο αυτές τις χρηστές λύσεις, ο πολιτικός επέλεγε την πιο καλύτερη και ωφέλιμη για την κοινωνία, δυιλίζοντάς την πάντα μέσα απο τα φίλτρα της κοινωνικής του ευαισθησίας. Στη συνέχεια όμως οι σύμβουλοι υποκατέστησαν πλήρως τους πολιτικούς, χωρίς να διαθέτουν το πολύτιμο πολιτικό αισθητήριο. Διότι η σκέψη και η φιλοσοφία τους δεν είχε στη δομή της πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά αμιγώς τεχνοκρατικά. Συνεχίζεται .... Το παρόν κείμενο έχει δημοσιευτεί στην ιστορική εφημερίδα «ΑΥΓΗ» του Πύργου και σε άλλα έντυπα πολιτικού και κοινωνικού στοχασμού και είναι απόσπασμα του υπο έκδοση βιβλίου μου «Η ευθανασία της Δημοκρατίας».

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπολος, είναι M.Sc. Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π. www.panosavramopoulos.blogspot.gr