Η ευθανασία της Δημοκρατίας (Μέρος 11-ο)

Η ευθανασία της Δημοκρατίας (Μέρος 11-ο)
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Ας δούμε όμως πως διαισθάνεται διερμηνεύει και αποτυπώνει την γενικευμένη πολιτισμική παρακμή και πολιτική κρίση ο μεγάλος ποιητής Κάρολος Μπωντλαίρ που επισημαίνει «η παγκόσμια παρακμή δεν θα εκφρασθεί στους πολιτικούς θεσμούς, αλλά στον ευτελισμό της καρδιάς μας». Αλλά αντίστοιχες πανοραμικές ενατενίσεις για την ηθική, κοινωνική και πολιτική μας κατάπτωση κάνουν στον έξοχο μεταξύ τους διάλογο οι λαμπροί παγκόσμιου κύρους διανοούμενοι Οκτάβιο Πάζ και Κορνήλιος Καστοριάδης. «Ζούμε σε έναν αυτάρεσκο μηδενισμό» σημειώνει ο Πάζ, ή «στην ασημαντότητα που μοιάζει με έρημο και εξαπλώνεται στον σύγχρονο κόσμο» παρατηρεί ο Καστοριάδης. Και οι δυο ακόμα εστιάζουν στην εκμηδένιση της προσωπικότητας των σύγχρονων ανθρώπων, στο όνομα μιας παθογενούς προσαρμογής στα επίκτητα ήθη και έθιμα της κοινωνίας που ζούνε, τα οποία επιβάλλονται και υιοθετούνται, αβασάνιστα έστω και αν δεν τους εκφράζουν.Και βεβαίως μέσα σ΄αυτό το αβυσσαλέο ηθικό και ψυχολογικό κενό, που επιβάλλεται απο τους μηχανισμούς της αγοράς στο σύγχρονο άνθρωπο, η παγκοσμιοποίηση βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να λεηλατίσει ανθρώπους, ψυχές και συνειδήσεις. Οδηγηθήκαμε αναπόδραστα έτσι στην ηθική και πολιτική απονέκρωση των πολιτών, γεγονός που ο Πάζ σημειώνει με ενάργεια «γενική παθητικότητα». Βιώνουμε δυστυχώς μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση στην οποία μας οδήγησε ο ξέφρενος καταναλωτισμός, επικουρούμενος απο την διαφήμιση και το μαστίγιο της ρεκλάμας. Και που στο δυτικό κόσμο μετάλλαξε την κοινωνία, σε κοινωνία της αφθονίας. Ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός δημιούργησε την απενεργοποίηση των πολιτών και τον συμβιβασμό. Ο συμβιβασμός την υποστολή και απάλειψη του κριτικού πνεύματος των ανθρώπων. Και οι συμβιβασμένοι πολίτες, μετατράπηκαν άρδην σε ικανοποιημένες μάζες. Όπως εύστοχα πρατηρεί ο λαμπρός μεξικάνος ποιητής και νομπελίστας Οκτάβιο Πάζ «μάζες δίχως θέληση και δίχως προορισμό». Πρόκειται για μια απροσμετρήτων διαστάσεων ηθική λεηλασία, που έχει επιτευχθεί απο τους κατέχοντες τα πανίσχυρα ΜΜΕ και το χρήμα. Αυτά βομβαρδίζουν ανηλεώς τους πολίτες, κατασκευάζουν κατά τα επιθυμητά πρότυπα συνειδήσεις και κατόπιν τις θέτουν υπο τον έλεγχό τους, για να επιτύχουν την πολιτική χειραγώγηση της κοινωνίας. Στο όλο παρακμιακό τοπίο, που αναφέραμε πιο πάνω, θα πρέπει να σημειώσουμε την απόσβεση όλων των εστιών αντίστασης απο πάλαι ποτέ, φωτισμένους και προοδευτικούς ανθρώπους, οι οποίοι όμως εν τω μεταξύ υπέστησαν ιδεολογική και ηθική μετάλλαξη και συμβιβάστηκαν στο κυριαρχούν παγκοσμιοποιημένο πνεύμα της εποχής.

Ο Καστοριάδης μάλιστα εντοπίζει το τελευταίο πολιτικό φαινόμενο ως «βαθειά κρίση της ιδεολογίας της προόδου». Οι ακτιβιστές και οι οικονομολόγοι του 19-ου αιώνα θεωρούν την πρόοδο ως ένα πολύτιμο σύνολο αρετών και κατακτήσεων. Liberte, egalite, fraternite και ακόμα δημοκρατία και ηθική. Πως όμως έχει διαμορφωθεί στους καταναλωτικούς καιρούς μας η έννοια της προόδου ; Προφανώς παθητική υποταγή στα κελεύσματα της τηλεόρασης, που κατακλύζει κάθε δωμάτιο, κάθε οικογένειας. Δυστυχώς η σύγχρονη οικογένεια, δεν ανοίγει όπως θα έπρεπε διάλογο με τα μέλη της. Αποχαυνωμένοι δέκτες της τηλεόρασης, την παρακολουθούν στο σαλόνι όλοι παθητικά και αμείλητοι μεταξύ τους. Εκφυλίζεται δηλαδή ο οικογενειακός ιστός, σε μια θλιβερή χωματερή τηλεσκουπιδιών, που σερβίρουν δόλια στην οικογένεια. Αφού έλαβε χώρα το ανεπανάληπτο νεολαιίστικο κίνημα τον Μάη του ΄68 στη Γαλλία, το οικονομικοπολιτικό σύστημα υποδούλωσης του κόσμου, που απορροφά ακόμα και τους πιο απρόσμενους κραδασμούς όπως ο Μάης του ΄68 στη Γαλλία, έβαλε στο στόχαστρό του τη νεολαία, που πάντοτε με το ασυμβίβαστο πνεύμα της και τη δυναμικότητά της, αποτέλεσε το μεγάλο κίνδυνο ανατροπής της καθστηκυΐας τάξης. Και ανακάλυψε πως το καλύτερο αντίδοτο για να παθητικοποιήσει τους νέους και να τους καταστήσει άβουλους μαι άχρηστους πολίτες, είναι να τους κάνεις εξαρτημένους καταναλωτές. Τους καλλιέργησε έτσι φθηνά και φθαρτά κοινωνικά πρότυπα του συρμού και τους βύθισε στη θανατηφόρο νιρβάνα της κατανάλωσης. Την ώρα όμως που το κοινωνικοπολιτικό μας σύστημα δεν μπορεί να εγγυηθεί εργασία και να εξασφαλίσει ένα όραμα ζωής στους νέους, τους παραδίδει αμαχητί στις καφετέριες και τα μπαράκια. Όμως σ΄ αυτούς τους ευχάριστους χώρους «φευγαλέας θαλπωρής» δεν εκολάπτονται επαναστάτες, ούτε αμφισβητίες του σαθρού και και παραπαίοντος κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος. Το παρόν κείμενο έχει δημοσιευτεί στην ιστορική εφημερίδα «ΑΥΓΗ» του Πύργου και σε άλλα έντυπα πολιτικού και κοινωνικού στοχασμού και είναι απόσπασμα του υπο έκδοση βιβλίου μου «Η ευθανασία της Δημοκρατίας». Συνεχίζεται ....
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc. Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π. www.panosavramopoulos.blogspot.gr