«Τι δημοκρατίες θα υπάρχουν το 2050;»
Γιώργος Σιακαντάρης, Εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», 2024
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Ο κοινωνικός χώρος αναδιατάσσεται με αστρικές ταχύτητες, με την επίλευση της πληροφορικής, των ψηφιακών τεχνολογιών και την παντοδυναμία των πολυδύναμων πολυκεντρικών χρηματιστηριακών δικτύων και αναθεωρούνται άρδην, όλες οι κλασικές αξίες της ζωής, ιδανικά, στόχοι, πολιτικές ιδέες, οράματα και κοινωνικές σχέσεις. Κεντρικό ρόλο σε αυτή την κοσμογονία, κατέχει η πολιτική, κατά παράδοση ιμάντας μεταφοράς και πεδίο έκφρασης των κοινωνικών αιτουμένων. Η αρίστη των επιστημών κατά τον Αριστοτέλη στα «Νικομάχεια», τα καλά και τα δίκαια σκοπουμένη, που πλέον έχει αλλοτριωθεί απο τις αξίες και τους σκο-πούς της και εκφυλίζεται στην μεταπολιτική, με τα μετακόμματα και τη μεταδημοκρατία, να αντικαθιστούν τους παραδοσιακούς όρους, στο πολιτικό και κοινωνικό μας λεξιλόγιο. Αυτήν την κοσμογονία μελετά και ανατέμνει στο παρόν βιβλίο του «Τι δημοκρατίες θα υπάρχουν το 2050;» ο οξυδερκής παρατηρητής, κοινωνιολόγος και πολιτικός φιλόσοφος Γιώργος Σιακαντάρης, που πρωθύστερα έχει εμπλουτίσει την πολιτική μας φιλοσοφία, με τα υψηλού κύρους βιβλία του. Στις μέρες μας το κοινωνικό κράτος διαρκώς συρρικνώνεται, οι κοινωνι-κές ανισότητες επιτείνονται και η πολιτική αδυνατεί, να δώσει απάντηση στις αγωνίες και τα σοβούντα προβλήματα των πολιτών, με την ιδεολογική απίσχναση επίσης του κεντρικού – ιστορικού δίπολου Αριστεράς – Δεξιάς, στην δόλια λογική «όλοι το ίδιο είναι», να βυθίζει τους πολίτες στην απελπισία και την ιδιωτεία. Ενώ ο αληθινός δημοκρατικός διάλογος και η ενημέρωση των πολιτών, έχει υποκατασταθεί από την χειραγώγηση της παντοδυναμίας της εικόνας. Εύστοχα ο πρώην Αμερικανός αντιπρόεδρος Άλ Γκορ, στο εμπνευσμένο βιβλίο του, «Προσβολή στη λογική», επισημαίνει «ο δημοκρατικός διάλογος, θυμίζει επαρχιακό δρόμο, που τον έχει σκεπάσει ο κεντρικός λεωφορειόδρομος της εθνικής οδού». Ταυτόχρονα επιση-μαίνει ο Σιακαντάρης, παγιώνεται μια στρεβλή κοινωνική αντίληψη για δήθεν αριστεία, μέσα από το τρίπτυχο «προσπαθώ, αξίζω πετυχαίνω», που οδηγεί την κοινωνία σε μια επικίνδυνη συνθήκη ατομικότητας και σε έναν επαγόμενο στείρο και αέναο κοινωνικό ανταγωνισμό, που είναι αλυσιτελής κοινωνικά και εξαντλητικός.
Παρεπόμενα αυτής της νοσογόνου κοινωνικής κατάστασης, είναι η διάβρωση των θεσμών, η επικυριαρχία των τεχνοκρατών που αλλοτριώνουν το πολιτικό μήνυμα, η αποπολιτικοποίηση των κομμάτων και η ηθική απονεύρωση της πολιτικής λειτουργίας, η επίταση του εθνικολαϊ-κισμού και η αναγωγή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σε μείζονα τελεστή της κοινωνικής και πολιτισμικής μας κουλτούρας. Υποκαθιστώντας την αληθινή και ουσιαστική ανθρώπινη επικοινωνία. Ο συγγραφέας απέναντι στη συντελούμενη παραπάνω κοσμογονία εμφατικά τονίζει, πως η παθητική και νωχελική στάση όλων μας, παραχωρεί ζωτικό χώρο και έδαφος, σε ακροδεξιές αποφύσεις, να ναρκώσουν, αποπροσανατολίσουν την κοινωνία και να κυριεύ-σουν την πολιτική εξουσία, με ότι αυτό συνεπάγεται, για την κοινωνική μας οπισθοδρόμηση, όπως είναι ιστορικά τεκμηριωμένο. Αλλά παράλληλα υπομνίζει με την ευθύβολη πένα του και τα επακόλουθα της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, που παρέσυραν ορμητικά και τις κατακτήσεις της σοδιαλδημοκρατίας. Των σοσιαλιστικών ιδεωδών, που από κοινωνική απόστολή, όραμα ηθικής ευτυχίας, πολιτισμικής αρωγής και κοινωνικής ευημερίας, ευτελίστηκαν σε κερδοσκοπικές στοχεύσεις. Ακόμα ο συγγραφέας στην εμβριθή μελέτη του καταπιά-νεται με την έννοια του κράτους, που επιβάλλεται να γίνει συμμετοχικό, αλλά και την πολύ-χρησιμοποιημένη πολιτικά έννοια του «κέντρου», που προσλαμβάνει χαρακτήρα «μετριοπαθούς αποϊδελογικοποίησης», τροφοδοτώντας τις αδυναμίες της σύγχρονης πολιτικής. Εν τέλει, ελευθερία, ισότητα, ευημερία, αποφαίνεται ο συγγραφέας, πρέπει να είναι τα σημερινά μας πολιτικά προτάγματα, για να απεγκλωβιστούμε από το αδιέξοδο. Σπουδαία μελέτη από τον Γιώργο Σιακαντάρη, που συμβάλει τη δημοκρατική επαναπροσέγγιση της πολιτικής.
Share this
