Ο κορυφαίος μας κωμικός
Βασίλης Αργυρόπουλος !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Από πολλούς κριτικούς μας θεωρήθηκε μαζί με τον Βασίλη Λογοθετίδη, ως ο καλύτερος Έλληνας κωμικός. Κριτική θεώρηση που δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα, αν αναλογιστούμε ότι ο Βασίλης Αργυρόπουλος ως πολυμερές ταλέντο και με ένα ορμέμφυτο κωμικό κύτταρο, κατόρθωσε αφενός μεν να ποιήσει κωμικό ήθος, αφετέρου να πλάσει με τις αδιάστατες κωμικές του αρετές, χαρακτήρες και φυσιογνωμίες της ελληνικής οπερέτας και επιθεώρησης, που θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλες, στο πάνθεον της καλλιτεχνικής μας δημιουργίας. Παράλληλα με την υποκριτική του διάσταση, ο Βασίλης Αργυρόπουλος υπήρξε εξαίρετος μεταφραστής θεατρικών έργων, σκηνοθέτης πολλών σπουδαίων παραστάσεων του εγχώριου και διεθνούς δραματολογίου, αλλά και θεατρικός επιχειρηματίας. Στη διάρκεια του μεσοπολέμου μεσουράνησε ως ένας έξοχος κωμικός ηθοποιός και σφράγισε με τα πελώρια καλλιτεχνικά βήματα, του τη σύγχρονη θεατρική μας πραγματικότητα.
Ο Βασίλης Αργυρόπουλος είδε το φως της ζωή στην Πάρο το 1894 και ήταν γιος του Σπυρίδωνα Αργυροπούλου. Από νεαρή ηλικία εκδήλωσε ιδιαίτερη αγάπη και για το
θέατρο και την κωμωδία και έτσι με την αποφοίτηση και μόλις των βασικών εγκύκλιων γυμνασιακών του σπουδών στο Βαρβάκειο, ρίχτηκε στην αρένα του θεάτρου. Την πρωτόλεια εμφάνιση του στο παλκοσένικο θα κάνει το 1910, στο θέατρο «Νέα σκηνή», με το θεατρικό σχήμα της κραταιάς Μαρίκας Κοτοπούλη. Ενώ το 1912 συνεργάζεται με το ανταγωνιστικό τότε σχήμα της επίσης μεγάλης Ελληνίδας ηθοποιού Κυβέλης. Την ορμητική και υποσχόμενη πολλά θεατρική πορεία του, θα ανακόψει η έκσπαση του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, όπου θα τον βρει ενταγμένο, στο Δ΄ Σώμα στρατού. Για να βρεθεί τελικά το 1916 αιχμάλωτος πολέμου στο Γκέρλιτς της Γερμανίας, στο οποίο παρέμεινε έως και το 1919. Με την απελευθέρωση του και την επανάκαμψη του στην Αθήνα, εντάχθηκε στο θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη και ερμήνευσε σπουδαίους κωμικούς αλλά και δραματικούς ρόλους έως το 1924. Είναι η περίοδος που ο Βασίλης Αργυρόπουλος με το πολυεδρικό λυρικό του κύτταρο, καταξιώνεται ως κορυφαίος ηθοποιός και εξακτινώενεται το κύρος του στην ελληνική κοινωνία. Το ίδιο διάστημα ασχολείται και με τη μετάφραση ξένων θεατρικών έργων και αφήνει και εκεί ανεξάλειπτο, το αποτύπωμα των λυρικών του αρετών.
Στα 1921 ο μεγάλος κωμικός παντρεύεται τη γυναίκα της ζωής του Γιώτα Λάσκαρη, με την οποία θα σε δημιουργήσουν θεατρικό σχήμα με την επωνυμία «Ελληνική κωμωδία Βασίλη Αργυροπούλου». Θα ανεβάσουν πολλές παραστάσεις στα θέατρα «Κεντρικόν» και «Αλάμπρα» στο κέντρο της Αθήνας αλλά και στο Δημοτικό θέατρο Πειραιώς και θα αποσπάσουν με τις έξοχες εμφανίσεις τους, την αγάπη και την εκτίμηση του κόσμου. Παράλληλα θα πραγματώσουν μακρές θεατρικές περιοδείες τόσο στην ελληνική περιφέρεια όσο και στο εξωτερικό. Στα 1935 ο Βασίλης Αγγελόπουλος πραγματώνει το μεγάλο του όνειρο, τη δημιουργία του δικού του θεάτρου, στην οδό Ιπποκράτους στην Αθήνα, με το όνομα «Θέατρο Βασίλη Αργυροπούλου».
Ο σπουδαίος μας κωμικός διακρίθηκε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, κυρίως στις παραστάσεις,
«Φάουστ», «Ταρτούφος» και «Ο μισάνθρωπος» του Μολιέρου όπως και σε μία πληθώρα άλλων πρωταγωνιστικών ρόλων, σε έργα των : Βέντεκιντ, Σαίνχερ, Γκαίιτς, Σνίτσλερ, Μόλναρ, Λόταρ, Άρνολντ και Μπαχ, Ραϊμάν και άλλων. Στις κορυφαίες του ωστόσο επιτυχίες, που τον καθιέρωσαν στη συνείδηση του θεατρικού κοινού, εντάσσονται οι παραστάσεις : «Νέα Ζωή», «Το πνεύμα του αιώνα», «Ο άρχοντας του κόσμου», «Ευθεία και τεθλασμένη», «Το στραβόξυλο», «Έρως εις το τετράγωνον», «Ο Έρως θέλει ξύλο», «Η πόρτα και το παράθυρο», «Το ακίνητο που κουνήθηκε», καθώς και «Παράνομος κυκλοφορία» των Σακελλαρίου, Γιαννακόπουλου. Στο πεδίο της μεγάλης μας οθόνης, ο μεγάλος κωμικός πρωταγωνίστησε σε μία μόνο ταινία «Το στραβόξυλο», σε σενάριο και σκηνοθεσία Χρήστου Αποστόλου και αποτύπωσε και εκεί αδρά, το μεγάλο του κωμικό κύτταρο.
Στα πλαίσια της καλλιτεχνικής του δραστηριοποίησης ο Βασίλης Αργυρόπουλος στα 1945, εξέδωσε και ένα μελέτημα θεατρικά γυμνάσματα, υπό τον τίτλο «Η τέχνη του ηθοποιού». Για την πολυμερή του παρουσία στο φάσμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας στην οποία και αποθεώθηκε, ο Βασίλης Αργυρόπουλος τιμήθηκε από τον βασιλιά Παύλο και το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Εις μνήμη του τα Ελληνικά Ταχυδρομεία επί τη συμπληρώσει 100 χρόνων από τη γέννησή του, κυκλοφόρησαν ομώνυμο γραμματόσημο στα 1997. Στις 28 Απριλίου 1953 καίτοι νέος, ο Βασίλης Αργυρόπουλος εκδήμησε από τη ζωή. Είχε ωστόσο με το ευγενές λυρικό του τάλαντο, διαγράψει μία πορεία προόδου και ευημερίας στο καλλιτεχνικό μας γίγνεσθαι, που τον έχει καταστήσει ήδη αθάνατο. Θα τον θυμόμαστε με σεβασμό και αγάπη για πάντα, ως ένα κορυφαίο Έλληνα ηθοποιό.
Φιλμογραφία
1952 Το στραβόξυλο
Θέατρο
1946/1947 Αδάμ ο Β'
1947/1948 Τα καραφάκια του κυρ Αριστείδη
1947/1948 Ταρτούφος
1947/1948 Ενοικιοστάσιον
1949/1950 Παϋντός
1932 Νυμφίος ανύμφεφτος
1943 Ακουαρέλλες
1950 Σιγανοπαπαδιές