Αβυσσαλέα ελλείμματα πολιτικής
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Ο κόσμος αλλάζει με αστρικές ταχύτητες. Νέα γεωπολιτικά δεδομένα αναδύονται στον παγκόσμιο πολιτικό και γεωστρατηγικό ορίζοντα και νέες σφαίρες επιρροής και συμμαχίες δημιουργούνται, για να διεκδικήσουν το μεγαλύτερο κομμάτι πολιτικής και οικονοικής ισχύος. Απέναντι σ΄αυτές τις νέες σχέσεις γεωστρατηγικής ισχύος, τίθεται το μεγάλο ερώτημα, κατά πόσον η ελληνική πολιτική τάξη και οι ιθύνοντες της εξωτερικής μας πολιτικής, ανασχεδιάζουν την θέση της Ελλάδος και προετοιμάζουν κατάλληλα την χώρα, για να αντιμετωπίσεις τις νέες γεωστρατηγικές και πολιτικές προκλήσεις. Πολύ φοβούμαστε ότι το πολιτικό μας προσωπικό, πολύ μακριά απο τα πραγματικά στρατηγικά διλήμματα της χώρας, περί άλλων ομιλεί και τυρβάζει. Η πολιτική μας τάξη, με εμφανώς κοντόθωρη πολιτική προσέγγιση για το μέλλον της Ελλάδος, ασχολείται με τις προσεχείς εκλογές, την αναδιαμόρφωση του χρέους και την λήψη της επόμενης δόσης. Ζητήματα που απέχουν πολύ, απο αυτό που λέμε διεθνής ορίζοντας της χώρας και τοποθέτησή της, στο νέο γεωστρατηγικό περιβάλλον που διαμορφώνεται.Την ώρα που το πολιτικό μας προσωπικό ασχολείται με τα μικρά και τετριμένα της φθίνουσας πολιτικής μας σκηνής, απο άκρου εις άκρον σε όλον τον κόσμο λαμβάνει χώρα μια γεωστρατηγική κοσμογονία. Και εν αρχή ην ο λόγος απο το ισλαμικό τόξο, που αποτελεί πλέον τον μεγαλο κίνδυνο της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία αυτή την στιγμή, για τον βαθμό που έχει καταλάβει τα Βαλκάνια, ωστόσο η Τουρκία αποτελεί μια μεγάλη πύλη εισόδου του στην Βαλκανική. Είναι πρόδηλος ο κίνδυνος ανάπτυξης τρομοκατικών ενέργειών του στην Ευρώπη και η Ελλάδα ασφαλώς και αποτελεί μια ιδεώδη περίπτωση για αυτό το στόχο του Ισλάμ. Στο ίδιο μήκος κύμματος η ραγδαία ανάπτυξη της λαθρομετανάστευσης, αλλοιώνοντας δραματικά τον πληθυσμιακό χάρτη της χώρας μας και μάλιστα σε περιοχές ιδιαίτερης εθνικής ευαισθησίας όπως η Θράκη, συνιστά έναν άλλο επίσης μεγάλο κίνδυνο. Πολλώ μάλιστα που η Λιβύη και η Συρία εκκενώνονται και εξάγουν στην κυριολεξία στίφη μεταναστών στην Ευρώπη. Σε μια Ευρώπη που αδυνατεί με τις γνωστές γραφειοκρατικές της αγκυλώσεις, να δώσει ουσιαστική απάντηση στο πρόβλημα και να το αντιμετωπίσει ριζικά. Στην αντίπερα όχθη οι Βόρειες χώρες έχουν συνείδηση της τραγικής επικινδυνότητας του προβλήματος, πάραυτα δεν αναλαμβάνουν και δραστικές πρωτοβουλίες καταστολής του.
Ομως αρνητικά διαμορφώνεται και ο γεωπολιτικός χάρτης στην Ευρώπη, που πλέον το πάλαι ποτέ πανίσχυρο γαλλογερμανικό δίδυμο δεν υφίσταται. Σοβούν σήμερα πελώρια οικονομικά και εσωτερικά δομικά προβλήματα στην Γαλλία, που την καθιστούν αδύναμη και πάντως όχι ισότιμο γεωστρατηγικό εταίρο της Γερμανίας. Σε ότι αφορά ακόμα την Ελλάδα και την μεγάλη μας προσδοκία, ότι ο νέος σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, θα μπορούσε να μας στηρίξει στην εθνική μας περιπέτεια, διαψευστήκαμε οικτρά. Αλλά δραματικές είναι οι εξελίξεις και για την Ιταλία, που ερωτοτροπεί με την κρίση χρέους, ενώ εξαντλούνται και οι εναλλακτικές πολιτικές δυνατότητες αντιμετώπισής του. Ηδη ο ιταλός πρωθυπουργός, έχει φθάσει στα όρια της πολιτικής του επιβίωσης, κληροδοτώντας ένας ζοφερό μέλλον για την χώρα του. Το ενδεχόμενο πια, για μια νέα μεγάλη κρίση χρέους στην Ευρωζώνη, αλλά απο τις «ακμαίες» της οικονομικά χώρες, είναι κοντινή πραγματικότητα.
Για να φθάσουμε και στην γεωπολιτική τριβή του διπόλου Ευρώπης-Ρωσίας, που αποτελεί μια ακόμα βραδυφλεγή βόμβα στα παγκόσμια γεωστρατηγικά δεδομένα. Μπορει προσωρινά να εξευρέθη, η μόνη εφικτή λύση της ημιφινλανδοποίησης της Ουκρανίας, ωστόσο το οδυνηρό ενδεχόμενο να ξεκινήσει μια νέα ψυχροπολεμική περίοδος μεταξύ της Ευρώπης και της ρώσικης αρκούδας, είναι πολύ πιθανό. Όλα αυτά τα δεδομένα κατατείνουν σε ένα πυρίκαυστο, ρευστό και επικίνδυνο γεωστρατηγικό περιβάλλον, που απειλεί ανά πάσα στιγμή την παγκόσμια ειρήνη και τις υφιστάμενες σφαίρες γεωστρατηγικής επιρροής. Και αν πραγματικά είχε σαν χώρα η Ελλάδα, συγκροτημένη και σοβαρή εξωτερική πολιτική, θα έπρεπε σύσσωμη η πολιτική μας τάξη, η στρατιωτική ηγεσία, οι διπλωμάτες και οι εμπειρογνώμονές μας, να αναλύουν μεθοδικά τα νεα δεδομένα και να ανασχεδιάζουν την θέση και τα διπλωματικά προτάγματα της χώρας, απέναντι στο νέο περιβάλλον. Προτείνοντας ακόμα και ριζοτομικές λύσεις, που θα έφθαναν μέχερι τον καθολικό ανασχεδιασμό της εξωτερικής μας πολιτικής.
Και βέβαια το πρώτιστο διπλωματικό μας μέλημα απέναντι στα νεά δεδομένα, θα έπρεπε να είναι η στάση και οι προθέσεις της Τουρκίας, που διαχρονικά αποτελεί την μόνιμη μας εθνική απειλή. Ο Ερντογάν είναι εμφανές ότι πάσχει – πέρα απο τις αναμφισβήτητα μεγάλες πολιτικές επιτυχίες που έχει στο ενεργητικό του – απο ένα σύνδρομο μεγαλοϊδεατισμού. Ωστόσο τα μεγάλα οράματα του αμετροεπούς υπουργού των εξωτερικών του Νταβούτογλου, με το περίφημο δόγμα του για τον ζωτικό χώρο της Τουρκίας, καταρρέουν και φέρουν αλλεπάλληλε διπλωματικές ήττες για την γείτονα χώρα. Για τούτο τόσο η Δύση, όσο και το Ισραήλ, αντιμετωπίζουν υποβολιμιαία τον Ερντογάν και τον διαβάλλουν ακόμα, για επιχείρηση κατασκευής πυρηνικών όπλων. Προφανώς διάγουμε μια νεα δυναμικώς μεταλλασσόμενη διπλωματική και γεωστρατηγική πραγματικότητα. Και η πολιτική μας τάξη οφείλει με σοβαρότητα και σχέδιο απέναντι στις εξελίξεις, να απαντήσει ουσιαστικά και αποτελεσματικά, οχυρώνοντας διπλωματικά και γεωστρατηγικά την χώρα. Άλλως θα ξυπνήσουμε κάποιο πρωί και θα διαπιστώσουμε τον γεωστρατηγικό μας χάρτη πολύ αλλαγμένο !!! Αλλά τότε θα είναι αργά ... Στην φωτογραφία ο περίφημος γάλλος πολιτικός στοχαστής και ιστορικός Αλεξίς ντε Τοκβίλ (Alexis de Tocqueville), που με τα περίφημα έργα του "Η δημοκρατία στην Αμερική" (1835-1840, δίτομο) και "Το παλαιό καθεστώς και η επανάσταση" (1856) διάνοιξε νέους ορίζοντες στην παγκόσμια πολιτική σκέψη.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός του Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr