Ηχορύπανση, τοκογλυφία, αλλά και ενδιαφέρον για το Νομπέλ, στην Αθήνα του ΄46 !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Το θερμόμετρο ανεβαίνει στα ύψη και προσεγγίζει τους 40oC στην Αθήνα, το καλοκαίρι του ΄46 και μέσα σε αυτό το καμίνι εκδηλώνονται οι πρώτες φωτιές στα δάση. Πρώτο θύμα των πυρκαγιών το δάσος της Πάρνηθας, στο οποίο αναπτύσσονται τρείς μεγάλες εστίες φωτιάς στις 22 Ιουλίου 1946. Το γεγονός αυτό παραπέμπει σε εμπρησμό και όχι σε τυχαίο συμβάν όπως γράφουν οι εφημερίδες. Τύχη αγαθή όμως καθώς γίνονται οι εμπρησμοί, παραπλεύρως στην Πάρνηθα είχαν κατασκηνώσει οι μαθητές του 10-ου Γυμνασίου της Αθήνας, που συνέδραμαν την Πυροσβεστική στην κατάσβεση της φωτιάς. Αλλά μαζί με την αφόρητη ζέστη οι Αθηναίοι το καλοκαίρι έχουν και έναν άλλο εφιάλτη. Τους εκνευριστικούς και ιδιαίτερα ενοχλητικούς θορύβους, που αναστατώνουν κάθε τρείς και λίγο τους κατοίκους της πόλης και δεν τους αφήνουν να ηρεμήσουν. Βλέπετε προκειμένου να δροσιστούν από τον καύσωνα ανοίγουν τα παράθυρά τους και έτι υφίστανται το συνειδητό μαρτύριο των θορύβων, που αδιάκριτα τους αναστατώνουν. Και πολύ χειρότερα ακόμη, η ηχορύπανση και οι ενοχλητικοί θόρυβοι, έχουν αρχίσει πλέον να γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι του τρόπου ζωής των Αθηναίων.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ο διακεκριμένος ψυχίατρος – νευρολόγος των Αθηνών Κατσάρας, προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις σχετικά με την ηχορύπανση, που για πρώτη φορά δίνουν τον τόνο μιας σοβαρής αντιμετώπισής της, σαν δημόσιο πρόβλημα. Ο Κατσάρας εμφατικά τονίζει τις οδυνηρές παρενέργειες που προξενούν στο νευρικό σύστημα οι διαρκείς και ανεπιθύμητοι θόρυβοι, επηρεάζοντας την ομαλή λειτουργία του νευρικού συστήματος. Η παρέμβαση του Κατσάρα θορύβησε και ευαισθητοποίησε τους Αθηναίους, γύρω από την ηχορύπανση. Ειδικότερα σημειώνει, ότι η ηχορύπανση των πόλεων συμβάλλει ζωτικά στην πρόκληση ψυχονευρωτικών παθήσεων. Σημαντικό δε κομμάτι του πληθυσμού παρουσιάζει στοιχεία νευρικότητας, που αν δεν αντιμετωπιστούν με την προσήκουσα προσοχή και σοβαρότητα, θα μετεξελιχθούν σε νευροπάθεια. Σημειώνοντας ακόμα τις παρενέργειες πέραν της ψυχικής υγείας και στην αποδοτικότητα στην εργασία των Αθηναίων. Ο γιατρός Κατσάρας επισημαίνει έτσι τον κίνδυνο, για την επιβαλλόμενη ταχεία αντιμετώπιση της ηχορύπανσης. Παραίνεση που βεβαίως δεν βρίσκει ευήκοα ώτα. Γιατί ένα πλήθος επαγγελματιών και βιοτεχνών, διαταράσσουν τις ώρες κοινής ησυχίας, προκειμένου να αποπερατώσουν τις δουλειές τους και να βγάλουν το πολυπόθητο μεροκάματο. Μαρμαράδικα, σιδεράδικα, εργαστήρια, οικοδομές και πλήθος ακόμα από άλλους επαγγελματίες, παραβιάζουν κατάφωρα τις ώρες κοινής ησυχίας των Αθηναίων και καθιστούν τις λίγες ώρες ξεκούρασής τους, μαρτύριο. Και ο πιο ταπεινός τεχνίτης της γειτονιάς, ο τσαγκάρης, δεν διστάζει να καρφώσει τις σόλες των παπουτσιών, παραβιάζοντας τις ώρες ησυχίας, μέσα στην νιρβάνα του καλοκαιρινού ύπνου.
Αλλά πέρα από τα ανεπιθύμητα προβλήματα της ηχορύπανσης σε αυτό το θερμό καλοκαίρι του 1946, το δημόσιο ενδιαφέρον στρέφεται στην απονομή του βραβείου νόμπελ λογοτεχνίας, το οποίο αυτή την φορά διεκδικούν έλληνες λογοτέχνες με αξιώσεις, στα τέλη του Ιουλίου 1946. Το νομπέλ θα απονέμονταν τον Δεκέμβριο, πάραυτα οι ζυμώσεις και οι παρασκηνιακές διεργασίες είχαν ξεκινήσει από το καλοκαίρι. Τον υπέρτατο αυτό τίτλο ηθικής τιμής, διεκδικούν σπουδαίοι έλληνες δημιουργοί του λόγου, όπως ο Άγγελος Σικελιανός, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Νίκος Καζαντζάκης και ο Γεώργιος Δροσίνης. Πέρα όμως από τις προσδοκίες δεν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, ότι κάποιος από τους έλληνες διεκδικητές λογοτέχνες, θα πάρει το βραβείο.
Στο κοινωνικό πεδίο τώρα οι οικονομική δυσπραγία προξενεί παρενέργειες και προβλήματα. Το χρήμα δεν κυκλοφορεί και η οικονομική στενωπός τροφοδοτεί το δράκο της τοκογλυφίας. Απέναντι σε αυτό το κοινωνικό εξάμβλωμα, μια μικρή ανακούφιση προσφέρει η λειτουργία και πάλι του προπολεμικού ενεχυροδανειστήριου, που υφίστατο στην οδό Σταδίου, στο ευρισκόμενο στις μέρες μας, κτίριο της Τραπέζης της Ελλάδος. Το ενεχυροδανειστήριο τονώνει τους οικονομικά ασθενείς Αθηναίους, που προσφεύγουν σε αυτό, για να πάρουν επ΄ενεχύρω κάποιου κοσμήματος ή τιμαλφούς, ένα μικρό δάνειο και βάλουν μια στοιχειώδη τάξη στις ανάγκες τους. Μέχρι και 50.000 μπορούσα να δανειστούν και να πάρουν μια ανάσα, από την ασφυκτική οικονομική πίεση. Έτσι εκκινείτο το κοινωνικό εκκρεμές στην πρωτεύουσα, κείνο το θερμό καλοκαίρι του ΄46 !
www.panosavramopoulos.blogspot.gr