Νάσος Κεδράκας
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Ο Νάσος Κεδράκας πέρα απο ευαίσθητος καλλιτέχνης ήταν και ένας βαθύτατα πολιτικοποιημένος πολίτης. Με ευπρέπεια και δημοκρατικό ήθος στρατεύτηκε στις δίσεκτες μεταπολεμικές μας δεκαετίες στις γραμμές του ΚΚΕ και είχε πλατιά παρουσία στην αριστερά, μέσα απο την τέχνη. Σύνδρομη και διαπλαστική μάλιστα αυτής της παρουσίας του, ήταν η συμμετοχή του στο θεατρικό σχήμα «Ενωμένοι Καλλιτέχνες», που συνέστησαν ηθοποιοί οι οποίοι επρόσκειντο στην Αριστερά την περίοδο (1945-46). Φορέας που συγκέντρωσε τότε στους κόλπους του, κορυφαίους ηθοποιούς της δραματικής μας τέχνης. Αναφέρουμε ενδεικτικά τους Θόδωρο Μορίδη, Τίτο Βανδή, Αλέκα Παΐζη, Μάνο Κατράκη, Αιμίλιο Βεάκη, Δήμο Σταρένιο,Λυκούργο Καλλέργη κ.α.
Ο Μεγάλος μας ηθοποιός που διακρίθηκε περισσότερο στο φάσμα της κωμωδίας, είδε το φως της ζωής στα Τρίκαλα στις 21 Νοεμβρίου του 1915. Ακολούθησε σπουδές στην Νομική Αθηνών και εν συνεχεία, έλαβε θεατρική παιδεία στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου Αθηνών, την οποία αποπεράτωσε το 1942.
Στην μεγάλη οθόνη ο Νάσος Κεδράκας θα κάνει το ντεμπούτο του το 1946, στην δραματική ταινία του Γιώργου Τζαβέλα «Πρόσωπα λησμονημένα» και έκτοτε θα ακολουθήσει μια μακρά και πολυεπίπεδη κινηματογραφική παρουσία, που στην μεγάλη συγκομιδή της αριθμεί περί τις 200 ταινίες !!!. Είναι οι γνωστές μας ταινίες του μεταπολεμικού «χρυσού» ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας, που άλλοτε με τον κωμικό τους και άλλοτε με τον δραματικό τους χαρακτήρα, αποτυπώνουν την τραχύτατη κοινωνική πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Αλλά που πάντα βγαίνει μέσα απο αυτές, μια γλυκιά νότα αισιοδοξίας, για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους, της περιθωριοποιημένης ελληνικής κοινωνίας.
Αλλά αξιοσημείωτη είναι η παρουσία του μεγάλου μας ηθοποιού και στην μικρή οθόνη, που κάποτε θα εξακοντίσει την δημοτικότητά του και θα τον φέρει σε επαφή με ευρύτερο καλλιτεχνικό κοινό. Καθοριστική σ΄αυτό το επίπεδο έτσι υπήρξε η πρωταγωνιστική συμμετοχή του Νάσου Κεδράκα, στο επιμελημένο αισθητικά σήριαλ «Ο φωτογράφος» της ΕΡΤ, την περίοδο 1977-1978 και σε σκηνοθεσία Αντώνη Βογιάζου, όπου και υποδύονταν υποδειγματικά τον φωτογράφο, ενός παραπαίοντος κοινωνικά απο την αστυφιλία χωριού, της Βάργιανης Παρνασσού. Εκεί μέσα απο τις ξεχωριστές ανθρώπινες ιστορίες των κατοίκων των παρακείμενων χωριών, που συνέρρεαν στον φωτογράφο για να αποθανατιστούν, ο Νάσος Κεδράκας έβγαζε ένα σπάνιο καλλιτεχνικό όγκο ψυχής, που μάγευε στην κυριολεξία τους τηλεθεατές και τον αγάπησαν με όλη την θέρμη της καρδιάς τους.
Ο μεγάλος μας καλλιτέχνης είχε κάνει δυο γάμους και τον δεύτερο με το στέλεχος του ΚΚΕ Κικίτσα Κεδράκα. Ζούσε και ανέπτυσε σπουδαία πολιτισμική και καλλιτεχνική δραστηριότητα στην Ηλιούπολη. Στις 25 Αυγούστου του 1981, έχοντας διαγράψει μια πολυεπίπεδη καλλιτεχνική παρουσία στο σανίδι και τον κινηματογράφο, ο Νάσος Κεδράκας άφησε την τελευταία του πνοή, απολαμβάνοντας της καθολικής αγάπης και εκτίμησης του καλλιτεχνικού μας κοινού, αλλά και των ανθρώπων της τέχνης. Ήταν ένα φωτεινό καλλιτεχνικό μετέωρο, στα αλγεινά μεταπολεμική μας χρόνια, που αποτύπωσε αδρά την σφραγίδα του στην καλλιτεχνική μας δημιουργία. Αυτός ο αξέχαστος «χωρικός» – με την πολυγωνική τραγιάσκα του χωριάτη – στις ασπρόμαυρες ταινίες μας, που μας έκανε να γελάσουμε και να δακρύσουμε πολύ .... Το παρόν κείμενο έχει δημοσιευτεί σε εφημερίδες της Ηλείας και περιοδικά πολιτιστικού χαρακτήρα.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr