Το μυστικό της εθνικής αναγέννησης είναι αλλού ....
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Η νέα σχολική χρονιά για μια ακόμα φορά βρίσκει το χώρο της παιδείας και την κοινωνία σε αναβρασμό. Ελλείψεις, κενά σε ανθρώπινο δυναμικό και υποδομές, γκρίνια και κατήφεια για την υφιστάμενη κρίση που μέρα με τη μέρα αποδομεί τον κοινωνικό ιστό και μέσα σε όλα αυτό το καταθλιπτικο πεδίο, οι νέες συρικνωτικές τροικανικές μεταρυθμιστικές δομές, που σπέρνουν τον τρόμο και την αμφιβολία για την επόμενη μέρα στον ευαίσθητο χώρο του πολύπαθου ελληνικού σχολείου. Ένα περιβάλλον ζόφου, που αφαιρεί απο τον ελπιδοφόρο για την εθνική μας αναγέννηση χώρο της παδείας, όλη την ηθική και πνευματική του ικμάδα και δημιουργεί συνάμα πρόσφορο έδαφος, για να αναφανούν στην κοινωνία φοβικά σύνδρομα, αλλά και στείρες εμμονές και ιδεοληψίες, γύρω απο θέματα της εθνικής μας ταυτότητας και της συλλογικής μας κουλτούρας. Την ώρα που θα έπρεπε η δημόσια συζήτηση να στρέφεται γύρω απο την διαμόρφωση μιας δημιουργικής και καινοτόμου εκπαιδευτικής πολιτικής, που θα έδινε φτερά στο ελληνικό σχολείο και θα το καθιστούσε την ατμομηχανή της ταχείας κοινωνικής μας ανσυγκρότησης. Η ιδεοληπτική συζήτηση γύρω απο τα μαθήματα των θρησκευτικών και της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, με άθυρμα με την προκλητική και αναιδή εκπρόσωπο της νεοταξικής αριστεράς κ-α Ρεπούση, είναι χαρακτηριστικό δείγμα του εκτροχιασμού της δημόσιας συζήτησης, αλλά και της κρίσης ταυτότητας που βιώνει βαθιά η ελληνική κοινωνία.Αν δεί κανείς τις ιστορικές αναλογίες του σήμερα, με τα τέλη του 19-ου αιώνα θα μείνει έκθαμβος απο την εκπληκτική συμμετρία των γεγονότων και των κοινωνικών συμπεριφορών. Και τότε όπως και τώρα η Ελλάδα υπέστη μια τεραστίων διαστάσεων οικονομική κρίση, με το περίφημο «δυστυχώς επτωχεύσαμε» του μεγάλου πολιτικού μας εκσυγχρονιστή Χαριλάου Τρικούπη, ενώ η ταπεινωτική ήττα του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897 ήλθε να καταβαραθρώσει το εθνικό γόητρο και το ηθικό των ελλήνων. Και τότε όπως δυστυχώς και σήμερα η βάναυσα τραυματισμένη ηθικά ελληνική κοινωνία, αντιμετωπίζοντας μια πλατιά κρίση ταυτότητας και συνείδησης, αποζήτησησε διέξοδο στην άκριτη καταφυγή ή στην απόρριψη της παράδοσης του έθνους. Τότε είχαμε τα γεγονότα των «Ευαγγελικών» και των «Ορεστειακών», σήμερα έχουμε την άκαιρη ενδοσκόπηση με πολιορκητικό κριό της νεωτερικότητας την κ-α Ρεπούση, γύρω απο τα μαθήματα των αρχαίων ελληνικών και των θρησκευτικών. Μια οδυνηρή πραγματικά ιστορική συμμετρία που μας προβληματίζει για το τι διδάγματα άντλησε η χώρα απο τις ιστορικές της περιπέτειες.
Τα σύνδρομα κοινωνικής θλίψης και παραίτησης που χαρακτηρίζουν σήμερα την ελληνική κοινωνία αποτυπώνονται σφόδρα είτε ως υπερβολική ενδοσκόπηση, είτε ως εξωστρεφής μανία. Και η παιδεία, η συλλογική μας κουλτούρα, αλλά και η εθνική ταυτότητα που συνδιαμορφώνονται απο αυτά, φέρουν στον πυρήνα τους αυτά τα χαρακτηριστικά, που εν τέλει συμπυκνώνονται σε έλλειψη φρόνησης και μέτρου. Ωστόσο σε τούτη την κρίσημη εθνική μας καπμή, θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε τις τραυματικές συμπεριφορές της εθνικής ψυχολογίας και με εφαλτήριο την παιδεία, να σημάνουμε στο όνομα μιας εμπνευσμένης και καινότομου εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, την αναγέννηση του έθνους και την επιστροφή στην ανάπτυξη και την ευημερία. Με όχημα τις νέες τεχνολογίες, το σπάνιο διανοητικό μας κεφάλαιο που μεγαλουργεί στα πέρατα της οικουμένης και την καινοτομία, που είναι αποδεδειγμένα σύγχρονος μοχλός ανάπτυξης. Πρέπει να τολμήσουμε στην πρόκληση υπέρβασης της κρίσης και με σημαντορό της εθνικής μας αναγέννησης την παιδεία, να κάνουμε δυναμικό άλμα πρός τα εμπρός. Το πέτυχαν άλλοι λαοί σε αντίστοιχες εθνικές τους κρίσεις – με εμφανώς «μικρότερο» ιστορικό παρελθόν απο την Ελλάδα – και είναι βέβαιον ότι αν τολμήσουμε θα το πετύχουμε και εμείς. Εξάλλου δεν έχουμε να διακυβεύσουμε και τίποτα με την ανάληψη της πρόκλησης, πάρα μόνον τα χαλάσματα και τα συντρίμια του πρόσφατου παθογενούς παρελθόντος μας.
Ας στρέψουμε το βλέμμα μας στην Φινλανδία, που με εφαλτήριο την καινοτομικότητα και τις νέες τενολογίες, επένδυσε στην γνώση και την παδεία και κατάφερε θαυματουργά μέσα σε μια δεκαετία, να σπάσει το φράγμα της φτώχειας, της υπανάπτυξης και της διεθνούς ανυποληψίας και να καταστεί μια ακμαία, δυναμική και βρίθουσα σε καινοτομικότητα οικονομία. Σήκωσε με επιτυχία το γάντι της εθνικής της αναγέννησης και επνενδύοντας σε ένα εμπνευσμένο και ριζοσπαστικό πρόγραμμα μεταρρύθμισης των δομών της εθνικής της παιδείας, κατόρθωσε να αλλάξει την ρότα της εθνικής της πορείας. Ας υιοθετήσουμε τώρα και μείς λοιπόν το έξοχο ηθικό παράδειγμα της Φινλανδίας και ας δρομολογήσουμε με όχημα την εθνικής μας παιδεία, την ταχεία ανασυγρότηση του έθνους. Δεν υπολειπόμαστε σε τίποτα απο αυτήν. Μήτε σε ταλέντα, μήτε σε λαμπρούς επιστήμονες, που δραματικά απογοητευμένοι απο το περιβάλλον της εκπαιδευτικής μας μιζέριας και αποτελμάτωσης, παίρνουν το δρόμο της φυγής στα ξένα τεχνολογικά ινστιτούτα και πανεπιστήμια. Αλλά και αυτός ο εθνικός στόχος απαιτεί νηφαλιότητα στον εθνικό διάλογο, σύνεση απο τις πολιτικές μας δυνάμεις και όραμα υψηλό. Μακριά και πέρα απο τις προαναφερόμενες πιο πάνω διπολικές συμπεριφορές της άκριτης ενδοσκόπησης και της υπερβάλουσας εξωστρεφούς μανίας. Είναι καιρός, να βρούμε και πάλι το μέτρο ως λαός, απεγκλωβισμένοι απο οιεσδήποτε εξάρσεις του συλλογικού θυμικού και να καταστρώσουμε μέσου του μεγάλου μας ηθικού κεφαλαίου της εθνικής παιδείας, την ταχεία κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική ανασυγκρότηση τηςπατρίδας μας.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr