Έφυγε ο «Σόκρατες» του Αίαντα Νίκος Ιωάννου,
η Γαστούνη θρηνεί τον λεβέντη της
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
η Γαστούνη θρηνεί τον λεβέντη της
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Μοίρα
τραγική έφυγε χτές απο κοντά μας νέος 58 μόλις χρονών, ο θρύλος του
Γαστουνιώτικου και του ηλειακού ποδοσφαίρου – αποκαλούμενος και
«Σόκρατες» Νίκος Ιωάννου. Σύσσωμος ο λαός της Γαστούνης αλλά και της
Ηλείας, του απήυθυνε συγκινημένος το τελευταίο αντίο. Η πόλις έκλαψε
γοερά για να αποχαιρετήσει το λεβέντη της, που συνδιαμόρφωσε
μεταπολιτευτικά, την αθλητική της ταυτότητα. Και δίκαιος ο θρήνος της,
αφού ο αξέχαστος Νίκος Ιωάννου, πέρα απο έξοχος αθλητής, αλλά και ως
ενεργός πολίτης, έδινε τον τόνο της ζωής στην λατρεμένη Γαστούνη. Με
το ανεξάνλητο χιούμορ του, τις ευφυείς και ενορατικές ατάκες του, την
εμπνευσμένη πολιτικολογία του, τις άριστες επιδόσεις του στο ψάρεμα και
προπαντός την ηθική του ζεστασιά, που μυροβολούσε το μεγαλείο της
έντιμης και λεβεντομάνας φτώχειας. Ως ποδοσφαιριστής του
«Αίαντα» ο Νίκος Ιωάννου, κατέστησε συνώνυμο το ονομά του με την
αθλητική του μεγαλουργία. Και όλες οι μεγάλες επιτυχίες της ομάδας που
εξακτίνωσαν πανελλαδικά το ηθικό της κύρος, έφεραν άφθιτη την σφραγίδα
της γιγάντιας ποδοσφαιρικής του παρουσίας. Κορύφωση των οποίων υπήρξε η
κατάκτηση του Κυπελου Ερασιτεχνών Ελλάδος, το 1987 νικώντας στο στάδιο
Καραϊσκάκη – με ένα δικό του εκ των δυο γκόλ- τον άγιαξ της Ηπείρου «ΠΑΣ
Γιάννενα». Όμως η ποδοσφαιρική παρουσία του Νίκου είχε εδραιωθεί την
δεκαετία του ΄80, αποτελώντας αναπόσπαστο μέρος της θρυλικής τριάδας
Ζέζας, Ιωάννου, Κλάδης, που έκανε τα ηλειακά γήπεδα στην κυριολεξία να
τρέμουν. Ο Αίαντας τότε είχε εκπληκτικούς παίκτες, που θέριζαν σαν
κοπτική μηχανή !!! Να θυμίσω ακόμα τον αψύ Αρίστο Γαβριλόπουλο, τον
σιδερόφραχτο Γιώργο Καλαρίτη, που μαζί με τον Θύμιο τον Κλάδη, έστηναν
σινικό τείχος στην άμυνα, τον έξοχο Σάκη Βαρούχα, τον αέρινο Θανάση
Κάρδαρη τον νευρώδη και δεινό σκόρερ Μένιο Καλαντζή, τον σπουδαίο στο
κέντρο Κορμπάκη, τον Θ. Κουρκουμέλη, με τον επίσης αξιόλογο Θανάση
Λιακόπουλο μπροστά, τον ιπτάμενο στο τέρμα Δημήτρη θεοδοσόπουλο
«Χειμώνα», τον Λυκόγιαννη, τους Χανιά, Γράψα απο Βάρδα και Μανωλάδα, τον
Κατρούτσο και άλλους σπουδαίους ακόμα που μου διαφεύγουν. Με προπονητή
τον μεγάλο μπαλαδόρο Τάκη Κεμενίδη, κ.α. Πάραυτα έχανε το πρωτάθλημα
απο τον Αστέρα, την Θύελλα, και τον Εθνικό, στα πολιτικά γραφεία ...για
να προστατευθει η Αμαλιάδα που διοικούσε με τον Άγγελο την ΕΠΣ... Όμως
στο ιστορικό 3-1 με τον Εθνικό Αμαλιάδος, ο Αίας στην κυριολεξία τσάκισε
τον Εθνικό, όταν στο τεσαρακοστό περίπου λεπτό ο αξέχαστος Νίκος
Ιωάνου, με έναν κεραυνό απο σαράντα μέτρα σκοτείνιασε την Αμαλιάδα
ολόκληρη. Το τι έγινε εκείνη την ιστορική μέρα στην Γαστούνη δεν
περιγράφεται...Ο Νίκος ωστόσο και για όσους δεν το γνωρίζουν είχε ξεκινήσει την αθλητική του καριέρα ως Δρομεύς και όχι ως ποδοσφαιριστής !!! Είχε έλθει πρώτος πανελλαδικά με την Εθνική Ενοπλων στα 100 και 200 μέτρα σημειώνοντας ασύλληπτα ρεκόρ για την εποχή ως «κατοστάρης» και κατόπιν μπήκε στο φάσμα του ποδοσφαίρου. Με τον Νίκο είχαμε διασταυρώσει παρότι κατά πολύ μεγαλύτερός μου, πολλές φορές τα βήματά μας. Μαζί βρεθήκαμε και στην Φιλαρμονική του Δήμου Γαστούνης, όπου ως πολυτάλαντος που ήταν έπαιζε εξαιρετικό «Alti-corno». Μάλιστα με την εκπληκτική μνήμη και φιλομάθεια που διέθετε, έπαιζε τα κομμάτια απέξω, «πριμαβίστα» χωρίς παρτιτούρες !!! Απο τις καλύτερες εμφανίσεις μας με την Φιλαρμονική, με αρχιμουσικό τον δαιμόνιο Τόνυ Ροζή απο τον Πύργο, στα «Ανθεστήρια – Ελίκεια» Αιγίου. Αλλά και κατά την παρουσία του στην ομάδα του Πανηλεια-κού όταν μεγαλουργούσε στην Β΄ Εθνική, κάθε Κυριακή βρισκόμασταν μαζί. Τον Νίκο τον είχε στεφανώ-σει ο καλύτερος Ηλείος τερματοφύλακας όλων των εποχών απο την Γαστούνη – αστέρι της Παναχαϊκής την χρυσή δεκαετία του ΄70 με του θρυλικους Μιχαλόπουλο, Δαβουρλή, Ρήγα, Στραβοπόδη, Λεβεντάκο, Καλφίν και άλλους σπουδαίους - Αλέκος Παπαδόπουλος, που είχε καφενείο απέναντι απο το μαγαζί μας στην Γαστούνη.Έτσι πριν ξεκινήσουν μαζί και με τον έξοχο επίσης απο την Γαστούνη αμυντικό του Πανηλειακού Γιάννη Τεκερλέκη για τον Πύργο, γίνονταν «προπαρασκευή» στο καφενείο. Ενώ κοντά τους γνώρισα κατόπιν και τους άλλους θρύλους του Πανηλειακού της Β΄τότε Εθνικής. Τους «μάγους» Παλαμάρα και Κουτσογιαννόπουλο, τον Ζώη, τον γίγα Κορωναίο απο το Παλιοχώρι, τον Γιαννακόπουλο, τον Χατζηφώτη, τον Νοεοφώτιστο και βεβαίως τον ΗΜΙΘΕΟ του ποδοσφαίρου Χρήστο Ψημένο. Ωστόσο οι ανθρώπινες σχέσεις μας διαμορφώθηκαν πολλά χρόνια νωρίτερα, όταν ζούσε ο πατέρας μου και το μαγαζί μας – Ιχθυοπωλείον ο «Νικολάκης»- ως κεντρικό πρατήριο πώλησης πάγου, για τα ξύλινα ψυγεία στις θάλασσες, πήγαινε πρίμα. Η παραλία της «Μπούκας» τότε ήταν «χωριό» και τα καλοκαίρια που-λούσαμε περί τις χίλιες κολώνες πάγο !!! Στα παιδιά που βοηθούσαν για το χαρτζιλίκι τον πατέρα μου, ήταν και ο Κώστας με τον Θοδωρή, τα αδέλφια του Νίκου Ιωάννου. Λεβεντόπαιδα, με ευγένεια ήθους και σεβασμό, που υποδήλωνε την ευλαβική τους μητέρα. Σύντομα με τα παιδιά γίναμε αδέλφια και στο διάβα του χρόνου, συνεσφύχθησαν οι σχέσεις μας. Αυτός ήταν λοιπόν ο έξοχος ποδοσφαιριστής, ωραίος άνθρωπος και ενεργός στην κοινωνία της Γαστούνης μας πολίτης Νίκος Ιωάννου. Εφυγε άδικα, νέος απο κοντά μας. Η ευγενική του φυσιογνωμία όμως και το ζεστό χαμόγελό του, θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλα στην καρδιά μας, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας της πόλης. Ενώ η άξια γυναίκα του και τα ευπρεπή παιδιά του, πρότυπα κοινωνικής αξιοπρέπειας όλοι τους, θα μας υπομνίζουν ότι ο Νίκος είναι παρών, σκοράροντας παντοτεινά στις καρδιές μας και σηκώνοντας με τον χαρακτηριστικό του τρόπο το χέρι ψηλά στους ουρανούς. Αντίο «Σόκρατες»...
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr