Το κράτος τέρας που όλοι φτιάξαμε
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Για
μιαν ακόμα φορά παριστάμεθα θεατές της ίδιας θεατρικής παράστασης, στην
πολιτική μας σκηνή. Η έλευση της τρόικας, άγχος αγωνία για τις
διαπραγματεύσεις, η δαμόκλειος σπάθη της δόσης χωρίς την καταβολή της
οποίας καταρρέρουμε και στο κέντρο αυτού του επαχθούς διαλόγου, οι
25.000 υπάλληλοι που πρέπει να αποχωρήσουν είτε με απευθείας απόλυση,
είτε τεχνηέντως με υπαγωγή τους στο καθεστώς κινητικότητας κ.λ.π Κομβικό
πρόσωπο στην όλη συζήτηση ο υπουργός διοκητικής μεταρρύθμισης καθηγητής
Μανιτάκης, που παλεύει με τα κύμματα να αντισκόψει και να αλλάξει
κομματικές νοοτροπίες δεκαετιών, που κατέστησαν το ελληνικό κράτος το
χρυσούν λάφυρο της κομματικής αντιπαράθεσης. Η τρόικα του ασκεί αφόρητες
πιέσεις και αρκετοί κυβερνητικοί παράγοντες, τον «φθίρουν» με ποικίλους
ψιθύρους για ολιγωρίες, απαράδεκτες καθυστερήσεις και προπαντός για το
γεγονός ότι δεν έχει την πολιτική ευτολμία να πράξει, αυτό που όλοι οι
βουλευτές της συγκυβέρνησης τώρα ή και ως σημαίνοντα πρόσωπα της
κεντρικής πολιτικής μας σκηνής παλαιότερα, δεν μπορούσαν και δεν
μπορούν να κάνουν !!! Κατά πως λέει και ο λαός μας «φωνάζει ο κλέφτης
για να φοβάται ο νοικοκύρης» !!! Και ο ίδιος απεγνωσμένα με την φρόνηση
και την σοβαρότητα που τον διακρίνει, προσπαθεί να πείσει «φίλους» και
«αλλοφίλους», ότι μια διοικητική μεταρρύθμιση για να πετύχει και να
μπορέσει να θεραπεύσει τα ανομήματα και τις τραγικές δυστοκίες ολόκληρων
δεκεατιών όλου του πολιτικού μας συστήματος, χρειάζεται σχεδιασμό,
όραμα και πρπαντός χρόνο.Χωρίς ποτέ να εκφυλίζετα ως άλοθι στην
επιτακτική απάντηση «απολύστε τώρα υπαλλήλους». Και αναφαίνεται το
ερώτημα του έλληνα πολίτη, που είναιο τελικά η αλήθεια; Η απάντηση στο αμείλικτο αυτό ερώτημα, θα μπορούσε να δοθεί μέσα απο το πόρισμα του ΟΟΣΑ που είχε ζητήσει η ελληνική κυβέρνηση, παρεδόθη σ΄αυτήν τον Οκτώβριο του 2011 και απο τότε έχουν χαθεί τα ίχνη του !!! Μέσα σ΄αυτό το πόρισμα αποτυπώνεται ανάγλυφα με τους ψυχρούς αλλά αλάθητους αριθμούς των αναλυτών του ΟΟΣΑ, η τραγωδία της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Και αναφαίνεται με παραστατική ενάργεια το ελληνικό κράτος σαν ένα πελώριο αυθαίρετο, που χτίστηκε παράνομα, χωρίς σχέδιο και με τις διαρκείς παρανομίες εξελικτικά στο χρόνο, του στείρου και ανόητου κομματικού συστήματος, αφού στη δημόσια μηχανή εξήυρε πεδίο δόξης λαμπρόν για να στεριώσει την πολιτική του επιβίωση.
Μια δημόσια μηχανή που στην κυριολεξία η αχανείς δαιδάλοι της προξενούν πονοκέφαλο και θα ήταν αδιανόητο να ελέγχονται και να αξιλογούνται ακόμα και απο το πιο ευφυές σύστημα διοίκησης. Ιδού τα στγκλονιστικά στοιχεία του πορίσματος του ΟΟΣΑ. 1448 είναι οι κλάδοι στους οποίους υπάγονται οι δημόσιοι υπάλληλοί μας, οι οποίοι υπακούουν σε τέσσερα διαφορετικά νομικά καθεστεώτα, προσλήφθηκαν στο δημόσιο με ένα παντελώς ανομοιογενές σύστημα και εργάζονται χωροταξικά σε 1552 ξεχωριστά δημόσια κτίρια. Αλλά ας δούμε και τις αχανείς δομές των υπουργείων μας. Το κάθε υπουργείο μας έχει κατά μέσο όρο 439 διοικητικές διαβαθμίσεις, γραμματείες, διευθύνσεις και τμήματα, απο τις οποίες περίπου το 20% άκουσον άκουσον, έχουν έναν διευθυντή και κανένα υπάλληλο. Ενώ το κάθε υπουργείο πραγματεύεται απο 600 έως 4.500 δοικητικές αρμοδιότητες, οι οποίες με την σειρά τους, είναι αποτυπωμένες σε νόμους και υπουργικές αποφάσεις που προσεγγίζουν το τερατώδες μάλιστα νούμερο των 4000 !!! για ένα υπουργείο. Μια νομική βαβέλ, πανσπερμία και αλληλοεπικαλύψεις νομικών κειμένων, που καμία χρηστή διοίκηση δεν θα μπορούσε να παρακολουθήσει και αξιολογήσει έργο τους και που μοιραία στο λαβύρινθό της ενταφιάζεται κάθε έντιμη προσπάθεια εκσυγχρονισμού της κρατικής μηχανής. Ας αναλογιστεί ο αναγνώστης ότι έναν τέτοιο στην κυριολεξία νομικό γολιάθ, δεν θα μπορούσε ένας υπουργός όχι να τον ελέγξει, μα ούτε καν να τον διαβάσει !!! Αφήστε που είναι και της μόδας, να υπογράφουν οι υπουργοί ακόμα και μνημόνια, χωρίς να τα έχουν διαβάσει, θεώρημα Χρυσοχοΐδη !!! Αρκετές δε φορές μέσα σ΄αυτόν τον νομικό γολιάθ, υπάρχουν τόσες συναρμοδιότητες που χάνεται κάθε έννοια ελέγχου και διοίκησης. Για παράδειγμα για την πολιτική προστασία υπάρχουν οκτώ συναρμοδιότητες, για την ασφάλεια τροφίμων τέσσερις κ.λ.π. Μια δημόσια διοίκηση δηλαδή υδροκέφαλη, χαοτική, δυσλειτουργική και εν τέλει ανίκανη, που είναι εν τη γενέσει της θνησιγενής, που δεν μπορεί να ασκήσει έλεγχο, να προσφέρει ωφέλιμες υπηρεσίες στους πολίτες, να παράξει έργο μετρήσιμο και πολύ περισσότερο να εκσυγχρονισθεί και να παρακολουθήσει τις μεγάλες αλλαγές που έχουν συντελεσθεί στην ελληνική κοινωνία.
Ένα κράτος τέρας που φτιάξουμε όλοι μαζί, με εφαλτήριο την κομματοκρατία, για να βολέψουμε εαυτούς και αλλήλους και που δυστυχώς σήμερα διαπιστώνουμε και με την αρωγή-ασφυκτικό έλεγχο της τρόικα, ότι είναι ένα κράτος άχρηστο, αναποτελεσμάτικό, ζημιογόνο και τελικά επικίνδυνο και για την κοινωνική μας ανάπτυξη και οικονομική μας ευημερία. Με τις πλείστες όσες γνωστές ακόμα παρενέργειες, για την ζωή των πολιτών συνεπάγεται. Στο ερώτημα τώρα πως όλοι μας συντελέσαμε σ΄αυτήν την κρατική τερατουργία, έγλωττη απάντηση δίνει η απολογία μιας κατηγορουμένης - ιδιαίτερα γνωστής στην ελληνική κοινωνία, που και άδικα διαμπομπεύτηκε κατά μια έννοια – καθώς εξηγεί στο δικαστήριο πως προσέφυγε στις αξιόποινες πράξεις της, όταν συνειδητοποίησε ότι διαψεύσθη οικτρά στις υποσχέσεις που είχε λάβει, για την συμπερίληψή της στην λίστα των διοριζομένων του υπουργείου Πολιτισμού.Γράφει στην απολογία της «Έπαθα σοκ. Πρώτη πρώτη στη λίστα των επιτυχόντων ήταν η ανιψιά του υπουργού πολιτισμού Γιώργου Βουλγαράκη....» Οι ίδιες πάντα ιστορίες, σ΄αυτόν ή στον άλλο διαγωνισμό η ανηψιά ή η κόρη άλλου υπουργού, στην μέση κάπου που και μείς που επίσης βρήκαμε έναν καλό φίλο, υπουργό ή βουλευτή να μα προστρέξει για να διοριστούμε και στο τέλος η Ελλαδίτσα, που όλοι μας βιαιοπραγήσαμε ηθικά επάνω της, για το προσωπικό μας βόλεμα και την αποκατάστασή μας. Και φτιάξαμε όλοι μαζί ένα κράτος, τέρας, ανίκανο, αναποτελεσματικό, και υπονομευτικό για την ζωή και το μέλλον των παιδιών μας και των επερχόμεων γενεών.
Είναι καιρός λοιπόν μετά τα όσα τραγικά και απίστευα συμβαίνουν πια στην πατρίδα μας, να αλλάξουμε ρότα, κοινωνική και πολιτική κουλτούρα και μυαλό. Και να καταστρώσουμε ένα εύτομο, λειτουργικό και με μακρά θωριά στον κοινωνικό ορίζοντα σχέδιο, που θα αναδομήσει σιγά αλλά σταθερά την δημόσια διοίκησή μας, θα απαλείψει τις χρόνιες στρεβλώσεις και τα εξαμβλώματα που υφίστανται σ΄αυτήν και με γνώμονα την λειτουργικότητα, την δικαιοσύνη, την αποδοτικότητα και την οικονομία πόρων, θα συνδράμει την εθνική προσπάθεια που καταβάλλεται, για την ταχεία κοινωνική και οικονομική μας ανασυγκρότηση. Θα πρέπει λοιπόν πρός αυτή την κατεύθυνση να δούμε κατάματα κάποιες αλήθειες, οι οποίες λένε. Ότι αυτονοήως το αναποτελεσματικό κράτος τέρας που φτιάξαμε άμεσα, πρέπει δομικά και λειτουργικά να ανασχεδιαστεί. Ότι με φρόνηση, μέτρο και σχέδιο για το μέλλον, πρέπει να γίνουν οι επιβαλλόμενες αλλαγές, προκειμένου να καταστούν αποτελεσματικές και τα όποια κοινωνικά κόστη καταβληθούν, δεν θα πάνε στράφι. Έτσι η απάντησή μας στην αδήριτη ανάγκη αλλαγών, δεν μπορεί να είναι η αμέθοδη και άλογη απόλυση είτε οριζόντια-τυφλά άνευ κριτηρίων, είτε και στοχευμένα ακόμα των αποκαλούμενων «επιόρκων» υπαλλήλων, προκειμένου να αποφύγουμε το στρές που μας προκαλούν οι πιέσεις της τρόικας. Αλλά ένα καλοσχεδιασμένο Master Plan για την ανασυγκρότηση της δημόσιας μηχανής, που απαιτεί μεθοδικές κινήσεις, πολιτική ενόραση, διοικητικές αρετές και χρόνο. Και προπαντός την υποστήριξη και την ενεργό συμμετοχή στην πραγμάτωσή του, των ίδιων των δημοσίων υπαλλήλων, ή τουλάχιστον της ευρύτερης δυνατής πλειοψηφίας τους, γιατί πάντα θα υπάρχει η Κασσάνδρα να υπονομεύει. Το προηγούμενο εδώ των οριζόντων-τυφλών άνευ κριτηρίων, περικοπών των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, που έγινε ένεκα των αφόρητων πιέσεων της τρόικας, άνευ τελικά σημαντικού αποτελέσματος, θα πρέπει να μας φρονηματίσει και να μας διδάξει πολλά. Κατά αντιστοιχία λοιπόν οι «τυφλές» απολύσεις που αξιώνει σήμερα η τρόικα, με μοναδικό κριτήριο το δημοσιονομικό κόστος, δεν θα βοηθήσουν τελικά την δημόσια μηχανή να αναδομηθεί παραγωγικά και να καταστεί αποτελεσματική και λειτουργική. Τουναντίον θα καταστήσουν τα πράγματα στην κρατική μηχανή χειροτέρα και θα δυσχεράνουν πολλαπλώς το ελπιδοφόρο εγχείρημα του εκσυγχρονισμού της.
Συνεπώς με αίσθημα πολιτικής δικαιοσύνης και εντιμότητας, θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο καθηγητής Μανιτάκης έχει δίκαιο όταν προτάσσει άμυνες στις άλογες και επιβαλλόμενες απολύσεις express απο την τρόικα και αντιπροτείνει, μέσω της κινητικότητας, των συνταξιοδοτήσεων και άλλων ακόμα παραμέτρων που περιέχει το εναλλακτικό σχέδιο του, λύση για την αναδόμηση της κρατικής μηχανής. Το δυστύχημα είναι ότι την ενόραση, την πολιτική σύνεση και το μέτρο του καθηγητή Μανιτάκη, στην προκείμενη περίπτωση των πιεστικά αξιούμεων απολύσεων, δεν φαίνεται να διαθέτουν και οι άλλοι παράγοντες που εμπλέκονται στο ακανθώδες αυτό θέμα. Ήτοι πολιτικοί της συγκυβέρνησης, συνδικαλιστές, κοινωνικοί εταίροι και λοιποί εμπλεκόμενοι. Πρέπει να συνετιστούμε και να μην χάσουμε και αυτή την ευκαιρία έστω και μέσω των παράλογων πιέσεων της τρόικας, να ανασυγκροτήσουμε παραγωγικά τον μεγάλο μας ασθενή, την δημόσια μηχανή. Απο το πολιτικό μας ήθος και την ικανότητα προσαρμογής μας στη κρισιμότητα για την πατρίδα στιγμών, θα μας κρίνουν αυστηρά οι επομένες γενεές. Περιθώρια ολιγωρίας και κομματικού τυχοδιωκτισμού, πλέον δεν υπάρχουν.Το παρόν άρθρο μου έχει δημοσιευθεί και στις εφημερίδες "Αυγή" και "Παρατηρητής" της Ηλείας.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr